Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
De vakantie is voorbijgevlogen. Het gewone leven gaat weer beginnen. Het is weer tijd om tot de conclusie te komen dat ze toch echt grotere gymschoenen nodig hadden en dat die broodtrommel wel gewoon nog half gevuld in de tas zat. Als die inmiddels niet al zelf is weggelopen tenminste. De eerste mailtjes vol met informatie zijn alweer ontvangen en de stress begint alweer. Hebben we alles? Moeten we nog iets halen? Wat wil je aan? Wat wil je mee? Wanneer heb je gym? Het lijstje met dingen die geregeld moeten worden, lijkt met de minuut groter te worden.
Er moet weer ritme en regelmaat komen. De wekker die weer vroeg gaat. Het op tijd naar bed. Niet dat het hier de hele vakantie een groot feest is geweest. Dat ook weer niet. Maar ik ben wel een stuk makkelijker met later opblijven in de vakantie dan erbuiten. Ik ben nu al bezig met wat we allemaal gaan eten de komende week. Want ook daarin moet er weer wat meer regelmaat komen. Geen uitgebreide ontbijtjes en zeker geen pizza, patat en ander makkelijk eten de helft van de week.
Een nieuw tijdperk
Mijn dochter gaat naar groep 8 en daar vind ik wel iets van. Dat is toch wel een “dingetje”. Haar laatste jaar op de basisschool. Een eindmusical die gaat komen. Kamp. Allemaal dingen waarvan ik niet weet of ik er klaar voor ben. Kleine meisjes worden groot. Nu gaat het echt heel snel. Althans, als ik anderen mag geloven. Dan is dit het jaar waarin het speelgoed langzaam voorgoed naar de zolder verhuisd. Het jaar waarin mijn kind de eerste echte stappen naar het “tiener” zijn zet. Hou me ten goede, ik zou het niet erg vinden wanneer ik stukje bij beetje weer mijn huis terugkrijg. Dat er niet overal speelgoed, knutselspullen en knuffels liggen. Maar de verandering naar make-up, parfum en allerlei sieraden, daar ben ik toch ook nog niet helemaal klaar voor denk ik. Ik zie haar nu al langzaam veranderen. En zolang het geleidelijk gaat kan ik het nog wel hebben. Het zijn die grote sprongen waar ik moeite mee heb.
Een nieuwe school uitzoeken
Ook moeten we dit jaar op zoek naar een middelbare school. Een hele beslissing als je 11 bent. Want hoe weet je wat goed is? Hoe weet je waar het goed voelt? De meeste middelbare scholen halen alles uit de kast op een open dag. Die beloven gouden bergen. Maar als het er echt op aankomt, is de realiteit toch vaak anders. We dachten er al uit te zijn. Vorig jaar heeft ze al scholen bekeken en ze was er duizend procent zeker van. Ze wilde dolgraag naar het Grafisch Lyceum in Rotterdam. Het voelde als thuiskomen toen we daar rondliepen en ook ik zag haar daar al helemaal zitten. Maar toen kwam het voorlopig advies. Dat was hoger dan wat het Grafisch Lyceum kan bieden. En ondanks dat iedereen zei dat lager altijd kan, bleek de realiteit anders. Met het advies wat ze heeft, gaan ze haar niet plaatsen. Ze zijn bang dat ze zich gaat vervelen. Ondanks dat wij daar anders over denken. Ondanks dat die opleiding alles biedt wat ze graag zou willen. Ondanks haar motivatie. Ondanks alles, heeft ze gewoon pech. Dus moeten we opnieuw gaan zoeken. Al is dat best lastig wanneer je zo zeker was van je zaak. Niets is te vergelijken met het beeld wat je al gevormd had in je hoofd.
Verrot systeem
Het laat maar weer eens te meer zien hoe kapot het systeem is. Dat kinderen ingedeeld worden in hokjes en daardoor niet hun dromen achterna kunnen gaan. Dat ze een andere route moeten nemen dan wat ze eigenlijk zouden willen. Ik begrijp de basis van het indelen naar “niveau” wel. Het feit dat ze makkelijk leert zegt niets over haar, haar dromen of haar ambities. Toch beslissen de toetsen die ze heeft gemaakt wat ze moet doen. Die hebben besloten dat ze het beste af is wanneer ze boven die boeken hangt. Die zien niet dat ze daar doodongelukkig en gestrest van zou raken. Die testen zien niet hoe creatief ze is. Alsof mensen met een Havo/ VWO advies niet creatief kunnen zijn of met hun handen willen werken? Wie heeft dat bepaald? Die toetsen zeggen niets over hoe groot haar wereld is omdat ze met een andere blik naar dingen kijkt. We sporen onze kinderen aan hun dromen achterna te gaan, om grootse dingen te bereiken. Maar wordt die boodschap niet tenietgedaan door het feit dat we ze, op deze manier, ook vertellen dat die dromen wel aan bepaalde richtlijnen moeten voldoen? Dat ze in hokjes moeten passen? Kinderen met passie, visie en gedrevenheid zouden juist een inspiratie moeten zijn om buiten de lijnen te gaan kleuren. Alleen dan kun je in mijn optiek echt grootse dingen creëren. Maar het systeem bepaald in deze anders.
Dus gaan we weer op zoek. En dan volgend jaar gaan we weer een nieuw tijdperk in. Maar nu eerst groep 8. Die stap is voor nu even groot genoeg.
Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 160 lezers
Ontdek meer van MAASSLUIS.NU
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.