Column (244): Zonnige blik op Maassluis

column nr 244

De koffie smaakt prima deze zaterdagmorgen op de terrasboot. Het is nog vroeg en het geweld van de voorjaarsmarkt is nog niet losgebarsten. Ik ben er helemaal klaar voor. Ik ben benieuwd welke leuke dingen ik vandaag ga tegenkomen. Dan komt zij voorbijgelopen. Ze ziet mij en roept: “Jelle, snap jij daar ook maar iets van dat Marelplein?” Ik heb wel een beeld gekregen van de aanpassingen, maar weet niet waar zij naar hint en vraag daarom: “Wat bedoel je?”

Ze legt uit: “Er is maandenlang gesteggel geweest over de aanpassingen. B&W wil zo graag het plein toevoegen aan het natuurlijk habitat van het stadshart of hoe ze hun lulkoek ook formuleren. Je hoeft geen verkeersarchitect te zijn om te zien dat het ene knelpunt voor bussen en vrachtauto’s ofwel die ene bocht van voorheen vervangen is door drie bochten, drie knelpunten dus. Denk ik nou te simpel of …?”

Ik bevestig haar dat het ook mij is opgevallen en voeg eraan toe: “… en ik ben benieuwd hoe lang het duurt voordat er iemand in de ivoren toren wakker wordt.”

Zij grinnikt en stapt verder: “Fijne dag nog!”

De dag vordert en ik verblijf al die tijd in het Stadhart. Ik groet de diverse ondernemers die er een kraampje hebben. Een enkeling spreek ik zo tegen het eind van de dag. Ik vraag: “En hoe is het gegaan? Leuke handel vandaag onder de zon?”

“Mwah, valt tegen. Maassluizers, hé? Kijken maar niet kopen. Ze struinen voorbij, sommigen maken een praatje, slechts een enkeling koopt iets. Voor de omzet hoef je niet mee te doen. Het is meer voor de zichtbaarheid”.

Ik verwonder mij: “Dat is best gek. Dat het met de kraampjes op de Furieade zo is. Dat snap ik nog, Dat is niet meer dan een doorsnee braderie. Die formule kent iedereen onderhand wel vanaf de jaren zeventig; altijd hetzelfde.”

De kraamhouder reageert met: “Maar heeft u dan iets onderscheidend gezien waardoor voorbijgangers kunnen denken Ha dit is dus een voorjaarsmarkt?”

Ik blijf het antwoord schuldig. Ik kan kwalijk zeggen dat die fuck-a-duckrace het enige onderscheidende hoogtepunt was…

Ik wandel verder en drink tegen het eind van de middag nog met een aantal vrienden een koele drank. Dan komt zij binnen. Een ferme bijna tachtiger. Zij is mantelzorger die door haar buurt met de nek wordt aangekeken omdat zij ‘lekker op stap gaat en haar partner wegstopt in een dagverblijf’. Ze zegt: ”Ik ga er bijna kapot aan. Zure vrouwen die over mij oordelen zonder te weten wat er achter de voordeur speelt. Maar ik laat mij niet kennen. Ik dien ze van repliek. Bij mij komen ze niet meer binnen.” Dan breekt zij en een flinke huilbui later komt zij weer enigszins bij zinnen. Ik geef haar aan dat zoveel mensen op grond van halve waarheden hele leugens verspreiden. “Dat is het zwakke van alle mensen. Ze kennen een paar foto’s en denken dan de hele film te snappen.”

Mijn voorjaarsmarkt stemming is inmiddels aardig achter de horizon verdwenen, maar ik blijf realist. Ik denk ineens aan die aanstaande nieuwe wethouder die verantwoordelijk wordt voor de buitenruimte. Ik wens hem veel wijsheid toe. Laat hij maar eens beginnen met zo iets eenvoudigs als straatverlichting. Of nog beter: bij de gemeenteapp. Het kreng wil het meldingenscherm op mijn smartphone niet meer openen. Ook herinstalleren helpt niet. Of zouden ze mij op grond van mijn telefoonnummer direct blokkeren: “Die vent mag geen meldingen meer doen. Hij stuurt er zes op een dag.”