Column (25) : Hup! Snel! Nietsen!

column nr 25

Hup! Snel! Nietsen!

Juni. Hoera, bijna zomervakantie!

Juli. Hoera, zomervakantie!

Augustus. Wacht! Ik was er nog niet klaar voor. Kunnen we juli nog eens overdoen?

Het is half augustus inmiddels en ik. Zit. Stuk. Alles aan mijn lijf piept en kraakt. Een pijnlijke (letterlijk) confrontatie met het verouderingsproces. Trouwens, ook die lijntjes bij mijn ogen laten zich niet meer wegsmeren. De ‘droge huid-smoes’ gaat niet meer op, vrees ik. Piep. Kraak. Au. Ik hobbel als een oud dametje naar het koffiezetapparaat.

Hoe kan dat nou, vraagt u zich af. Die docenten doen zes weken helemaal niets! Wat een leven! Vakantie na vakantie. Tja, was ik daar maar wat beter in. Dat nietsen. Het is me nog nooit gelukt.

Naschoolse activiteiten

Werkzaam in Amsterdam zat ik al zomer-, herfst-, winter- en voorjaarvakanties alle readers te schrijven voor dat komende kwartaal. Heerlijk vond ik het. Literatuur om me heen en zoeken naar de meest creatieve manieren om de kennis over te brengen. Dat werd gewaardeerd, blijkt wel uit het feit dat de leerlingen van destijds (inmiddels zelf moeder! Het is even schrikken, mensen) nog herinneringen kunnen ophalen, én het meest belangrijk, met een goed gevoel ook nog. Schatkistjes voor elke leerling waarin ze complimenten en aanmoedigingen voor elkaar konden stoppen. Oh ja! Dat was leuk. Die keer dat ik ze probeerde duidelijk te maken hoe praktijk en leerdoel bij elkaar horen met een blinddoek-activiteit in de speeltuin. Zwaar beledigd waren ze. Computer! Verslag! Vierkamp met verwerkingsopdrachten in hoeken van het gebouw: memorie, quiz, zoekopdracht en volgens mij een instructie aan mijn tafel. Zoiets was het.

Sorry, ik wijk af.

Terug naar de vrije tijd. Na Amsterdam kwam het speciaal onderwijs in Rotterdam. De eerste keer dat ik mijn lokaal stond te verven in de zomervakantie. Op jacht naar taal- en rekenspelletjes op rommelmarkten e.d. want er stond niets in de kasten. Het was letterlijk behelpen. Ik weet dat veel leerkrachten dit herkennen. Ik zie veel verouderde lokalen en materialen als ik op scholen kom. Het oogt vaak wat slonzig, grijzig, donker soms zelfs. Op instagram volg ik vooral veel leraren in Amerika, die ook de zomer spenderen aan het pimpen van hun lokalen en het schrijven van lessen. Prachtige werken. En het voelt een beetje als: wij samen. We delen in de vreugde van elkaars werk. Via mijn insta-pagina zal ik regelmatig wat namen noemen, mocht u interesse hebben.

En nu mijn echte eigen lokaal, al bijna zes jaar. Man, wat ben ik trots! Ik weet niet of u erop zit te wachten, maar ik vind dat tegenover al het gekraak van mijn spieren wel wat opschepperij mag staan. Aanschouwt u hier the fruits of my labour:

[ tekst gaat door ná de foto’s ]

In de touwen

En dan nu klaar? Nee hoor, de zomerschool moet gecoördineerd en uitgevoerd worden! Gelukkig heb ik een geweldig team docenten en denktank voor me klaarstaan! Het scheelt echt dat ik het niet (meer) alleen doe. Toch is er nog veel te doen. Ik trek alsnog de kar. Gisteren hadden we les over de industriële revolutie en gingen we survivallen in Vlaardingen (adventurevlaardingen.nl). En dan doe ik wel mee natuurlijk. Juf in de touwen dus. In de boom. In een net. Veertig jaar. En de spierpijn van de dagen ervoor zat er al. Tel uit je winst.

[ tekst gaat door ná de foto ]

By the way, er moet ook een vriend geholpen worden met zijn onderzoek naar trauma’s bij kinderen. Daar valt nog wel het nodige in aan te merken. Maar. Een vriend. Dus dan doe je dat er bij. Bovendien levert het mij ook wat op. Het nadenken op een ander niveau scherpt de geest weer. Dus nee, ik klaag niet. Helemaal zelf gedaan.

Het nieuwe jaar staat al voor de deur. Ik hoor hem al ongeduldig trappelen. Planning, nieuwsbrief, voorbereiding van lessen, rooster maken. Alles moet nog gebeuren en ik krijg het een klein beetje benauwd. De zomer is te kort en mijn creativiteit staat al in de hoogste versnelling. Lesideeën genoeg. Nu nog uitwerken.

Lat van het plafond

Na het hectische vorige jaar moet ik dringend iets aan mijn takenpakket doen! Zó gaat het niet meer. En wat er ook gebeurt. Lokaal en kinderen gaan vóór. Dat betekent streng zijn voor mezelf. Grenzen stellen. Nee zeggen. De hoge lat van het plafond krabbelen en iets naar beneden brengen. Dus. Ik heb een agenda gekocht en een planner voor in de klas. Ja, gewoon een stoffelijke. Afgelopen jaar bleek er regelmatig iets mis te gaan met de digitale soortgenoot. Stond de verkeerde tijd, dag of persoon er weer en ja hoor, daar kwam ik weer een kwartier te laat aanzeilen met rood hoofd en duizend excuses. Elk weekend hondsberoerd van vermoeidheid. Het roer moet om. Echt. Dit. Keer. Ik wil met plezier lesgeven, tijd om nieuwe lesideeën uit te werken (want daar krijg ik energie van!) en niet hoeven omvallen, zodra ik thuis ben.

Herkenbaar? Het kan niet anders dan dat andere leerkrachten dit ook meemaken. Ik hoor namelijk graag tips van lotgenoten die het ook zo moeilijk vinden, dat rustiger doen. Hoe tem je dat enthousiasme? Hoe zorg je voor voldoende pauze? Hoe dóén jullie dat?

(KLIK)