column nr: 253

Daar zat ik dan. In een huisje midden in Drenthe. Er dreigde een hittegolf en bij de de voorbije warme dagen was ik al wanhopig. De zomer heeft kennelijk een grote hekel aan mij. Ik wijt dat aan mijn chronisch zonnig humeur waar de zomer nooit tegenop kan.

Waarom was ik dan daar beland? Dat is op zich makkelijk te verklaren: ik ben getrouwd, ik heb nooit behoefte aan vakantie en derhalve is er iemand anders in onze relatie die bepaald heeft dat wij Maassluis tijdelijk achter ons moeten laten.

Het begon enkele weken geleden.

“Ik zie dat het huisje waar we al een keer met veel plezier zaten, nog een week beschikbaar is. Zullen wij?”

Ik weet nooit of die wij-vorm als koninklijk bedoeld is of als compromitterend. Hoe dan ook, ik brom iets onverstaanbaars in de hoop dat intussen ‘het net’ ervoor zorgen zal dat de kans voorbijgaat. Het lot denkt er anders over en dus kunnen wij uitkijken naar een heerlijk weekje in een bosrijk, typisch oud-Hollandse streek.

Totdat er plots een mailtje komt van de verhuurder.

Ik zou het kunnen deleten, maar ik deel nu eenmaal alles in alle eerlijkheid en dus reageert vrouwlief: “Wat gaaf, we mogen overmorgen al in het huisje omdat er een huurder afziet last minute en ook nog eens tegen gereduceerd tarief. Nu kunnen we veertien dagen weg.”

Er is ineens veel roet in mijn eten, maar mijn middelnaam is flex en dus improviseren we er snel op los.

Met gezwinde spoed worden basis voorzieningen verzameld in twee kratten en ik actualiseer ondertussen onze al jaren trouwe vakantie checklijst (CD’s en walkman zijn definitief afgevoerd en ventilator en laptop worden opgevoerd). Dat kan al zittend aan de keukentafel waar vrouwlief van kast naar berging, van koelkast naar voorraadrek draaft. Zij legt veel meters af en hoort maar half wat ik aan haar vraag, want achter twee deuren zijn zelfs de scherpst horende oren doof.

Dat mag dan onze voorpret drukken, maar toch zet ik door.

Op de dag van vertrek, plaats ik de reeds gevulde kratten als eerste in de auto. Die nemen veel vaste plaats in en moeten daarom als eerste. Terwijl de stress over de was – die nog niet droog lijkt – nodeloos oploopt, begin ik per categorie op te sommen wat mee zou moeten (of niet) en vink af aan de hand van haar reactie. Weer gezeten aan de keukentafel zeg ik naïef: “We gaan straks pas verzamelen”. Dat lukt al 20 jaar niet, ondanks die vakantielijst, ondanks mijn jarenlange pogingen.

“Punt 1: Schoenen en laarzen”… Zij reageert direct: “O, pak jij even een zak van de rol met vuilniszakken. Die zit al in een van de kratten”. Dus stap ik naar buiten, kratten eruit en ik pak een zak. Kratten terug de auto in. We verzamelen alle schoeisel en stoppen die in de zak.

“Punt 2: Extra hoofdkussens” … Daar gaat ze weer: “O, pak jij even een zak van de rol met vuilniszakken die zit toch in een van de kratten?” Dus stap ik gehoorzaam weer naar buiten, kratten er weer uit en ik pak weer een zak. Zet de kratten weer in de auto. We pakken de extra kussens en stoppen die ieder in een zak.

Na nog enige bokkensprongen, blijken we op tijd klaar en alles kan mee. Dat is best knap, want ook dit jaar gaan er wéér meer spullen mee uit de categorie ‘je weet maar nooit’, terwijl de beschikbare laadruimte toch écht achteruit is gegaan. Afijn, deze master of space heeft het hem weer geflikt. We vertrekken bovendien ook keurig op het door mij geplande tijdstip.

Onderweg mag ik nog een uitdaging aangaan bij een pompstation voor twee koffie “Wild beans”. Dat gaat natuurlijk niet goed, want als ik een automaat nog niet ken, gaat er altijd iets mis. Zeker als de aanwijzingen mistig zijn en knoppen niet doen wat ik verwacht. Een flink dimmende zonnebril werkt dan ook niet echt mee.  Mijn ongeplande donatie van 1,90 voor nodeloos wegstromend heet water, kan mijn pret echter niet drukken. Ik heb net heter vuren achter de rug.

We arriveren exact op het door mij voorspelde aankomstmoment en zo zitten we dan nu hier. Het grote genieten kan beginnen. Tenminste als die hittegolf zich gedeisd houdt. Ik houd mijn hart vast.

PS

Inmiddels weten we allemaal hoe die hittegolf was. Ik heb hem overleefd, maar deze week komt er dus weer één. Ik wens jou sterkte als jij nú met vakantie bent.

Jelle Ravestein

Jelle Ravestein

Columnist | Schrijver | Dichter | Mensenslijper | Aan de andere kant | Business Consultant | Filosoof | Spindoctor | Ethicus | Moralist | Ironicus | Satiricus | Sarcast | Zoeker | Cynicus |Mens | Relativist | Aan(dekaak)steller | Vrijdenker | Optimistische realist
■ ■ ■ ■ ■
■ SCHERP AAN DE WIND ZEILER
■ subtiliteit & humor tegen benauwde kaders
■ Wereldburger in een stadje met dorpse denkbeelden.
■ Dichters, schrijvers, cartoonisten en columnisten corrigeren? U heeft nog veel te leren!
■ If you can not stand the heat: get out of the kitchen
■ Democratie is ook maar een woord
■ Elke les is er één.
■ Schrijven is een kunst, lezen des te meer.
■ Ik ben niet anders, ik kijk anders naar de dingen.
■ ■ ■ ■ ■

2 Reacties

  1. Maria M.
    8 augustus 2018 at 01:08

    😅😅!

  2. Dick.Pasterkamp.
    6 augustus 2018 at 19:58

    Jelle Home sweet Home.