Column nr: 26
Vorig jaar op 8 januari dacht ik de vakantie is voorbij, ik ben er klaar mee er moeten een paar kilo’s af! Zo gezegd zo gedaan en dat ging eigenlijk vrij makkelijk. Tevreden: 10 kilo lichter! Nu een jaar verder is daar nog de helft van over en dacht ik misschien een nieuw goed voornemen of… laat ik het er misschien maar bij zitten?!
Gisteren had ik op mijn werk een medewerkersdag: een programma met workshops en sprekers stond ons te wachten. Na de lunch gingen we te voet naar de Euroscoop waar ik me had ingeschreven voor de “voorstelling” van Paul Smit. Paul Smit heeft mij de verklaring gegeven waarom ik nu maar geen nieuwe voornemens maak en tevreden ben met 5 kg lichter.
Ik ga het met je delen maar als jij daarna besluit je voornemens links te laten liggen is het niet mijn schuld. Oké?!
Mijn interpretatie van het verhaal? Je brein zit als volgt in elkaar: je reptielenbrein, een stukje routine, dat ervoor zorgt dat je veilig bent. Je zoogdierenbrein zorgt ervoor dat je plezier wil maken en de neocortex is het deel waar we eigenlijk mee denken. Dat deel heeft een doel nodig en maakt van dat doel een verhaaltje zodat het logisch voor je klinkt. Nu komt het: mijn doelen zijn vijf kg afvallen, gezond eten en minimaal 10.000 stappen per dag lopen. Na een dag werken leg ik de kinderen op bed en plof ik op de bank. Ik ben uitgeput en daarmee mijn deel wat logisch denkt ook. Een stuk chocola of een zak chips zou nu best lekker zijn. Nee, we doen het niet we zijn goed bezig. De vermoeidheid zorgt er voor dat deze gedachten afzwakken en dat ik mijn zoogdierenbrein meer aanspreek. Je raadt het al! Maar wat was het lekker en ach morgen doe ik het echt niet!
De enige manier om hier verandering in te brengen is urgentie of passie. Nou zolang ik nog in mijn kleding pas, is de urgentie er niet. Passie en afvallen dat past m.i. niet echt bij elkaar!
Het enige goede voornemen dat in de afgelopen jaren wel geslaagd is: iets doen voor Maassluis. Vanaf de zijlijn roepen vond ik na zo’n 6 jaar genoeg geweest en toen besloot ik op 1 januari 2018 me in te gaan zetten voor MB. Iets goeds doen voor ons Maassluis! Misschien is dat wel gekomen uit passie, het willen veranderen.
Het vervolg van de spreker ging over hoe je kan verbinden: daarvoor is menselijk contact nodig want dan maak je oxytocine aan en dat is nodig om te verbinden. Als je in een team goed wil samenwerken heb je dat nodig en een verscheidenheid aan personen met allemaal een ander hormoon in de hoofdrol. Testosteron, oestrogeen, dopamine of serotonine.
Ik dwaalde even af want ik dacht aan een goed voornemen dat ik via twitter las van Leefbaar Maassluis. Hun bericht begon met: “Maassluis is te klein voor 4 lokale partijen.” En eindigt met: “samenvoegen 3 partijen is 1 sterk lokaal geluid die direct de grootste in Maassluis is.”
Zou dat zo zijn? Misschien wel, want we hebben ook gezien dat met onze splitsing de zetels ook gedeeld zijn. Maar van wie komt dit “anonieme” bericht? Om te verbinden is er contact nodig. Zou die uitnodiging nog komen? Ik ben dan wel benieuwd of de ringvinger van deze persoon langer of korter is dan de wijsvinger.
3 Reacties
Verdere versplintering binnen de lokale politiek is latent aanwezig. Coalitievorming en gedogen is een vorm van bundelen van krachten en verbinden net als het aangaan van lijstverbindingen, oppositievorming,…maar of daar nou Oxytocine voor nodig is? Maassluis was en is nog altijd leefbaar en er is natuurlijk nog veel te doen en te verbeteren….2019 wordt een jaar vol met uitdagingen zowel nieuwe als erfenissen uit het verleden…
Hoi Denise, je zou je CV die onder je column staat wel aan mogen passen hoor. Volgens mij ben je nu fractievoorzitter i.p.v. steunraadslid; ook al is dat natuurlijk ook een heel eervolle positie. 😉
dat is de verantwoordelijkheid van de redactie . Dank voor de opmerking