Column nr 26

Het is feest! Naast het feit dat ik al een jaar lang mag schrijven voor Maassluis.nu (waarvoor mijn dank), blaas ik dit weekend ook nog eens een extra kaarsje uit. 35 alweer. De tijd is voorbij gevlogen.

Toen ik klein was wilde ik niets liever dan in de dubbele cijfers komen. 10 was bijna een magisch getal wat in mijn ogen alle deuren zou openen. De dag was beladen omdat mijn oma op sterven lag. Geen zelfgebakken cake zoals ieder jaar, maar taart van de bakker. Geen ouders die me vrolijk begroeten, maar mijn andere oma die de wacht hield. Ik ben die dag verschillende keren van school gehaald en de reden was niet bepaald feestelijk te noemen. 10 jaar worden was opeens niet meer zo feestelijk als ik mij vooraf had voorgesteld!

16, het jaar waarin ik eindelijk van de middelbare school zou slagen EN het jaar waarin ik dan toch echt op een brommer mocht rijden. Weer een mijlpaal. Wist ik toen veel dat ik een paar maanden later een ongeluk zou krijgen op diezelfde brommer en dat het behalen van mijn diploma daardoor opeens mijlenver weg zou lijken.

18, weer een jaar om naartoe te leven. Mijn rijbewijs, een jaar naar Australië, allemaal mooie plannen die binnen handbereik lagen. Australië bleek het begin van een internationaal avontuur dat ook niet geheel en al volgens plan verliep en mijn rijbewijs zou nog een paar jaar en tig pogingen op zich laten wachten.

23, zo oud was ik toen ik mijn eerste huis kocht. Wat destijds leek op een heus paleis, bleek in de loop der jaren toch echt een bouwval te zijn. Van schimmel tot mysterieuze lekkages, verbouwing na verbouwing. Er ging geen jaar voorbij of er was wel iets “mis”.

30, het jaar waar ik enorm tegenop zag want ja, nu was ik toch wel echt oud. Als kersverse mama kwamen alle onzekerheden even extra omhoog. Hoe moest ik het allemaal doen? Alleen! Hoe zou ik alle rekeningen kunnen betalen? De zorg van een baby, werken, hoe ging ik dat combineren? Het leven begint toch bij de 30? Nou, met alle slapeloze nachten en zorgen voelde ik het dat maar al te goed.

En nu dus alweer 35. Mijn oma’s zijn al jaren geleden overleden, 25 jaar sinds de tien kaarsjes op die taart. Ik ben alweer bijna zes jaar trotse moeder van een prachtig meisje en samen vormen wij een echte twee-eenheid. Mijn bouwval is inmiddels ingeruild voor een echt mini paleis en ik heb het geluk dat mijn beide ouders er elke dag, zonder vragen, voor mij zijn. Ik heb een groep hele lieve vrienden die al jaren aan mij zijde staan en genoeg om onwijs dankbaar voor te zijn.

Dit keer vier ik mijn verjaardag, niet met een getal in gedachte waar ik naartoe kan leven, maar gewoon genietend van elke dag die komt. Levend in het hier en nu, zonder vooraf ingestelde mijlpalen. Dankbaar voor alles en iedereen in mijn leven. En oké, als ik naar mijn verlanglijstje kijk voel ik me wel weer een beetje oud. Want wie had ooit gedacht dat een droogmolen en nieuwe ovenwanten de enige dingen zouden zijn die ik nog zou willen? Ik kan niet anders zeggen dan dat ik een gelukkig mens ben. Iemand die vroeger van alles wilde maar nu pas beseft dat ze alles wat belangrijk is allang heeft. Dat ik precies ben waar ik wil zijn! Iemand die zich niks meer kan wensen. Op die droogmolen en ovenwanten na dan 😉

Helga de Lelij

Helga de Lelij

Helga de Lelij│ Maandagcolumnist per 7/2017 │ Vrouw met kind en manloos huishouden │ Levensgenieter │ Blogger bij Love2bemama, FleurFlirt en Ik ben Helga │ (HRM bij Tedecon) │ Hard voor weinig en altijd… Ehm nooit.. Ehm dat dus!

1 Reactie

  1. Aad Rieken
    2 juli 2018 at 08:59

    “Waar Is Het Feestje?
    Bij Jou Is/Was Dat Feestje,
    Nog Van Harte Gefeliciteerd!”

    Voor Jou Geen Vraag,
    En Voor Mij Een Weetje.
    Vier Het Jaarlijks Maar Al Te Graag,
    “Ook Met Dankbaarheid,”
    Niet Te Weinig Of ’n Beetje!