Column (264): Kleine, grote meisjes

Het is zover. Na jarenlang een vol huis te hebben gehad, gaan we eindelijk ruimen. Al jaren staat mijn huis vol met speelgoed. Mijn dochter is oprecht eerder verwend dan verwaarloosd. Overal waar je keek stond speelgoed. Zoveel dat ik tot voor kort slechts de keukenkastjes had voor mijn spullen. En zelfs die werd langzaam gevuld met drinkflessen en broodtrommels met allerlei figuurtjes erop.

Maar opeens was het klaar. Alles moest weg. Het begon met de poppenspullen. Daarna de barbies. Vervolgens de LOL surprise, het klei en de verkleedspullen. Niet zo gek ook. Ze is 11. Ze gaat puberen. Als laatste mag nu haar Lego weg. Set na set moet het veld ruimen en geloof me, ze heeft heel veel Lego Friends. Totaal heeft ze meer dan veertig verschillende sets. De een nog groter dan de ander. Dus nu is het grote uitzoeken begonnen. Per set wordt alles uitgezocht en verkocht. Ik ben lichtelijk neurotisch wat dat betreft want alles moet van mij compleet zijn. We hebben het zelf een keer gehad dat ze, van haar gespaarde geld, een set kocht welke niet compleet was. Ze was toen heel verdrietig. Dat wil ik een ander kind niet aandoen.

Takkeklus
Dus steentje voor steentje wordt alles nagelopen. Een hels karwei voor iemand die het bouwen van Lego altijd al verschrikkelijk heeft gevonden. Zoveel steentjes om te doorzoeken. Zoveel poppetjes die in de loop van de tijd aardig wat keren van outfit gewisseld zijn. Mega veel kleine steentjes voor de tierelantijntjes. De sets die nog in elkaar zitten gaan eerst uit elkaar om vervolgens, aan de hand van het boekje, alles weer in elkaar te zetten. Alleen zo kan weten we zeker dat alles wat erbij zou moeten zitten ook echt erbij zit. En dat allemaal zodat we het voor een “appel en een ei” weer kunnen verkopen.

Marktplaats
Om nog maar te zwijgen van de reacties op marktplaats. Biedingen die nergens op slaan. Iedereen wil voor een dubbeltje op de eerste rang zitten. Mensen die, wanneer je al minder vraagt dan gemiddeld, alsnog willen afdingen. Of de mensen die vragen wat de verzendkosten zijn en dan verbaasd zijn wanneer zij die moeten betalen. Ik krijg zo langzaam aan de neiging de Lego gewoon te bewaren voor later. Lego vergaat immers niet. Dat scheelt een hoop gedoe, frustratie en een hele hoop tijd. Enige nadeel is dat ik net zo blij werd van de leegte die langzaam aan het ontstaan is. Van het feit dat er niet meer overal speelgoed staat. Voor het eerst in jaren krijg ik weer een beetje het gevoel dat het huis ook van mij is in plaats van alleen mijn dochter. En ik heb niet de plek om alles te bewaren. Zelfs niet wanneer ik het netjes in bakken zou opbergen.

Nieuwe fase
We zijn nu in een nieuwe fase beland. Eentje waarin kleine meisjes opeens groot worden. Waarbij speelgoed het veld moet ruimen om plaats te maken voor make-up, skin care, nagellakjes en stapels kleding. Het voelt dubbel. Door het ruimen neem ik langzaam afscheid van mijn kleine meisje. Het meisje dat uren kon spelen met haar Lego. Die hele verhalen verzon en steden bouwde om die verhalen tot leven te laten komen. Ik kon daar altijd intens van genieten. Tegelijk kan ik nu eveneens genieten van de ruimte en leegte die er is. Al is het wel een ander genieten. Want nu komt ook het besef dat mijn kleine meisje heel snel groot wordt. Dat ze mij steeds minder nodig zal hebben. Behalve wanneer het aankomt op het uitzoeken van Lego steentjes dan. Want die klus, die vertrouwt ze mij maar wat graag toe!   

Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗