Column (28): Vermist

Column nr 28

Maassluis mijn thuis aan de waterweg. (of voor de puristen: aan Het Scheur)

Een kleine stad waar met tijden een echte dorpsmentaliteit hangt. Althans, voor mijn gevoel. Bijna een “ons-kent-ons” gevoel waarbij het niet zo heel raar is om bij de buren een kopje suiker te lenen. Hoe “dorps” het hier kan zijn, werd onlangs nog duidelijk.

De dochter van een vriendin van mij blijkt opeens onvindbaar. Binnen no-time zijn er verschillende groepjes aan het zoeken naar het vijfjarige meisje. Bij de bakker weten ze om wie het gaat en ook de drogist zal aan de bel trekken als ze daar toevallig voorbijkomt. Iedereen houdt elkaar via appjes en belletjes op de hoogte terwijl de wijk systematisch wordt doorzocht.

Wat begon als een “ach, die vinden we zo, die zit vast in een andere speeltuin”, verandert langzaam in een “oké, of ze zit ergens binnen, of er is echt iets aan de hand”. Ik kan me heel goed voorstellen wat de moeder in kwestie op dit moment moet voelen en denken. Met een steeds hoger wordende hartslag kijk je angstvallig in de slootjes. Op zoek naar een roze fietsje, hopend dat je die niet daar zult aantreffen. Het zoekgebied wordt steeds groter en je komt op plaatsen waarvan je eigenlijk wel weet dat ze daar niet zal zijn, maar toch. Je weet maar nooit. De minuten vormen langzaam aan een uur en dan kom je op het punt dat je die telefoon pakt en 112 intoetst. Makkelijk gaat dat niet want om de hulpdiensten te bellen moet je toch een soort onzichtbare barrière over. Wanneer ga je bellen? Wanneer is het echt tijd om de politie in te gaan schakelen? Heb je zelf wel echt overal gezocht? Overal aan gedacht? Wat als…

Met een schuldgevoel hang je aan de lijn terwijl je doorgeeft wat er aan de hand is. Opeens is het officieel. Ze is echt weg, al ruim een uur. Wat heeft ze aan? Een simpele vraag waar je plotseling best hard over na moet denken. Je graaft in je gedachte die op dat moment niet heel erg geordend zijn. Met als gevolg dat je juist nu, het verkeerde jurkje beschrijft. Je gedachten blijven malen. Er zal toch niet…… Wat als…..

Dan komt het verlossende telefoontje. Van een moeder die je kent van school en vanuit de wijk. Iemand die, zonder er bij na te denken, alles heeft laten vallen om te helpen zoeken naar jouw kind. Ze is terecht! Gevonden. Niet langer vermist. Wat dan volgt is een ontlading waarbij angst en verdriet even eruit komen. Tranen vloeien rijkelijk. De telefoonketen wordt weer in werking gesteld en binnen no-time is iedereen op de hoogte dat ze gevonden is. Spelend bij een vriendje thuis. Zich van geen kwaad bewust. Een huis waar je niet had aangebeld omdat je wist dat de ouders aan het werk waren. Niet beseffend dat oma daar ook prima zou kunnen zitten. Voor een tweede keer bel je 112. Dit keer met het goede nieuws. Ze is gevonden!

De politie komt nog wel even langs om met het meisje in kwestie te praten. Er wordt verteld dat zij na het telefoontje, 13 eenheden hadden ingezet. Er wordt gerustgesteld dat het bellen van 112 in dergelijke situaties een goede zet is en dat dat ook best eerder had gemogen. Wat daarna nog volgt zijn tientallen appjes en berichtjes op facebook.

Zelfs op Maassluis.nu stond ze als vermist. Iedereen wil weten of ze al terecht is. Of ze kunnen helpen.

Maassluis, een kleine stad die opeens op een dorpse wijze samenkomt. Ik vind dit best een geruststellende gedachte. Al hoop ik het natuurlijk nooit mee te maken, ik weet nu wel dat ik in een plaats woon waar mensen elkaar helpen als dat nodig is. Dat in nood, ook de “goedemorgen / goedemiddag/ goedenavond” mensen voor je klaar staan. Ik weet natuurlijk niet of dat in elke wijk het geval zou zijn, maar bij ons in ieder geval wel. Weer een goede reden om hier nooit meer te vertrekken. Behalve voor een korte vakantie naar de zon dan.

Of beter gezegd, een korte vakantie naar een zwembad voor de deur, want met betrekking tot de zon hebben we deze zomer niets te klagen. Fijne vakantie allemaal!