column nr: 29

Wat wil jij later worden?

Dát weet ik niet juf, maar ik wil avonturen beleven!

Het zette me aan het denken. Als een puk van twaalf droomt van avonturen, ben ik geneigd te denken: Ja, jij hebt lekker makkelijk praten. De wereld ligt nog voor je open! Je kunt alle kanten nog op! Maar stel nou, dat de wereld voor iedereen open ligt en je elke dag opnieuw kunt beginnen? Zou je het dan heel anders doen?

Sky-diven?

Vorig jaar mei vroeg ik het mijn schoonzusje, die vlak erna in september overleed. Ze werd een beetje boos om de vraag. Waarom had ik het over een bucketlist? Ze zou het gewoon overleven! Maar ik drong aan, oprecht benieuwd naar de geheime wensen op haar lijst. Geen avonturen, vond ze. Ze hoefde niet zo nodig te parachute-springen of sky-diven. Haar leventje was prima zo. Meer was niet nodig. We kenden allemaal al die ene ‘beruchte’ wens, namelijk een boerderijtje in Brabant met schapies en geiten. Eerder kneuterig dan spannend. Steef blonk uit in het ‘gewone’, het rustig aan. Ze genoot van het leven en ik zwoor bij haar uitvaart dat ik dat ook meer zou proberen, dat genieten en rustig aan en zo.

Het lukt me nog (steeds) niet eens in de auto van huis naar lokaal. Op twee wielen door de bocht, dat is meer mijn stijl.

De avontuurlijke buurman

Afgelopen mei ‘verdween’ mijn buurman. Gewoon voor bepaalde tijd en ook nog redelijk te traceren. Hij vertrok, nu hij zijn pensioen inging, op de fiets naar Spanje, naar Santiago del Compostela. Een behoorlijk avontuur! We stonden hem ’s ochtends uit te zwaaien, vrienden, kennissen en familie, en vlak voor hij vertrok had ik maar één brandende vraag: Wat dacht hij te gaan vinden?

Reisverhaal – Thuis-en-voorbereiding

Het was vooral een reis om weer terug naar de basis te gaan. Diep in zijn hart te kijken en een soort evaluatie ervaren; de balans opmaken. Mooi streven! Hij was terug voor ik er erg in had. Uit zijn reisblog blijkt wel hoe geweldig de ervaring voor hem is geweest. Vooral petje af voor een enorme prestatie én lef. En zouden er stiekem mensen hebben staan zwaaien, die eigenlijk het liefst met hem waren meegegaan? We keerden allemaal terug naar ons gewone doen. Het alledaagse, niet bijzondere.

Ik ging boodschappen doen en stofzuigen, zoals elke zaterdag. Lekker spannend weer.

Bucketlist in de aanslag!

Die bucketlist die iedereen schijnt te hebben, die moest ik ook maar eens maken. Wat een saai leven eigenlijk, zeg! Er moest toch iets zijn om van te dromen? Mijn bucketlist was een korte; u mag even meelezen.

  1. Ik heb het prima zo.
  2. Ik heb niks van de wereld gezien door vliegangst. Daar kunnen we nog iets aan doen. Europa is trouwens ver genoeg.
  3. Drummen!
  4. Een beetje meer vrije tijd en iets minder hard werken, dát zou lekker zijn.

1, 2, rust, 4

Nou mensen, ik heb niet tot 1 januari gewacht met mijn goede voornemens! Afgelopen maand ben ik officieel begonnen met de eerste drumlessen. Verwacht er nog niet teveel van na drie lessen, maar ik heb er ontzéttend veel lol in. De buren zijn veilig, want een elektronisch drumstel is heel stil, terwijl ik er uitgebreid op los kan meppen. Heerlijk! Die rechtervoet wil nog niet doen wat ie zou moeten, dus dat wordt nog een hele uitdaging. Het is wel heel bijzonder om op je veertigste helemaal bij nul te beginnen. De ervaring dat je jezelf tijd en geduld moet gunnen om iets nieuws aan te leren, dat was de grootste verrassing. “Dat doen we wel eventjes.” Toch niet.

Ik heb spontaan meer begrip voor de frustraties van mijn leerlingen. Wat doe ik die kinders áán!

En ook die vrije tijd is hopelijk nu geregeld met een nieuwe meester in het lokaal! Meester Ron gaat me zo af en toe wat werk uit handen nemen. Alleen het idee daarvan is al lekker. Af en toe een middag om ideeën, waar ik meestal van overloop, uit te werken. Of juist een beetje extra aandacht te kunnen geven aan een leerling, die dat nodig heeft.

Oh ja, de vrienden en familie roepen al: En JEZELF, tante doedel! Oké, dat ga ik ook…proberen.

Uw beurt!

Nu alleen die Europa-reisjes nog. Ik hou u op de hoogte! Maar wat ik vooral van u hoop te horen in de reacties: Heeft u al nagedacht wat u nog wilt doen? Als het niet in 2019 gaat gebeuren, maar wél ooit? Er moet iets te dromen zijn! Zullen we afspreken dat er minstens één (al dan niet wild) plan wordt uitgevoerd? En dat u vooral even laat weten hoe het was? Dan geniet ik vanaf de zijlijn mee!

Op een hoopvol mooi nieuwjaar! We doen het samen!


(KLIK)

Cindy van der Houven

Cindy van der Houven

Cindy van der Houven | Pedagoog en docent | Woensdagcolumnist 1x 4 weken | Coachingbureau Cindy | Stichting Feniks |

2 Reacties

  1. Jacob willem Huysman
    13 januari 2019 at 15:10

    De avontuurlijke buurman heeft de column gelezen leuk stukje en op mijn bucketlijst staan nog meer van die reizen dit jaar naar Rome bij leven en welzijn.

  2. Aad Rieken
    2 januari 2019 at 09:46

    “Over Avonturen Gesproken;

    Er Gebeuren Scheve Dingen,
    Aan Het Strand van Scheveningen!”