Column (29): Fight, Freeze or Flight

column nr : 29

Fight, Freeze or Flight [1]: dat zijn de basisreacties wanneer er iets gebeurd. Je hebt mensen die bevriezen, als aan de grond genageld staan en werkelijk niets kunnen doen. Niet omdat ze dat niet zouden willen, maar simpelweg omdat ze niets meer kunnen. Het lijf is in overlevingsmodus gegaan en weigert dienst. Je hebt mensen die weglopen van de plaats des onheils. En dan heb je de mensen die vechten. Die kosten wat het kost in actie komen.

[ 1] Vechten, Bevriezen of Vluchten  ( Redactie)

Welke van deze jij bent weet je pas wanneer er echt stront aan de knikker is! Zo weet ik inmiddels uit ervaring dat ik een vechtersbaasje ben. Ook niet altijd even handig overigens. Zeker niet wanneer je met krap 50 kilo tussen twee vechtende heethoofden stapt die jou letterlijk met één stoot omver hadden kunnen blazen. Of degene die op blote voeten en slechts gehuld in een handdoek achter een inbreker aanrent omdat die probeerde binnen te komen terwijl ik net uit de douche stapte. Ik ben ook het type dat, met oogkleppen op, over een dak rent om zo snel mogelijk bij een gevallen schilder te komen. Niet nadenkend over wat er kan gebeuren als je blindelings over een dak heen rent. Gelukkig kwam het goed, ook met de schilder in kwestie, maar handig was het achteraf gezien niet.

Waar ik mij toen al over verbaasde was dat ik, als enige van een groep van ongeveer 10 vrouwen, in actie schoot. De rest bleef een beetje doelloos staan. Die bevroren. Op zich niet heel opmerkelijk aangezien je nu eenmaal een van de drie reacties hebt. Wat wel opmerkelijk was, was de reactie toen de politie langs kwam om vragen te stellen. Opeens waren de rollen omgedraaid. Daar was ik plotseling degene die stil was en geen woord kon uitbrengen terwijl de rest honderd uit vertelde over wat er was gebeurd.

Maar nu heb je schijnbaar een heel nieuwe groep.

Ze komen wel in actie, maar rennen niet klakkeloos over daken en springen ook niet tussen een gevecht. Het is de groep die met de snelheid van het licht hun mobiele telefoon tevoorschijn tovert en er alles voor over heeft om het perfecte shot te krijgen. Het perfecte plaatje wat dan ook zo snel mogelijk op social media moet verschijnen. Bij elke like of nieuwe volger gaat hun hartje sneller kloppen. Geen rekening houdend met wie ze op de gevoelige plaat hebben gelegd en hoe. Het zal maar jouw geliefde zijn die voor dood op het asfalt ligt. Voor eeuwig vastgelegd op de digitale snelweg. Dat je bevriest kan ik begrijpen, maar dat? In actie komen voor eigen gewin? Alles voor de likes. En dan achteraf het ook nog heel normaal vinden dat je dat gedaan hebt. Zoals de verpleegster die onlangs het ongeluk op de A58 filmde. Schaamteloos vertelde zij aan diverse media dat iedereen het doet, dus zij ook. Hierbij moet ik gelijk denken aan wat mijn ouders vroeger altijd zeiden; “Als Pietje in de sloot springt…”

Schijnbaar is het dus normaal om het leed van anderen te filmen. En eerlijk, wie heeft er tegenwoordig niet 24/7 een camera tot zijn beschikking? Maar wat bezielt mensen om wildvreemden te filmen op hun slechtste moment? Wanneer ze vechten voor hun leven wil jij dan die laatste minuten op beeld vastleggen? Niet voor de nabestaanden, want die zitten niet te wachten op hun geliefde die wellicht stervende is. Niet voor de politie of ambulance medewerkers, want die zetten alles in het werk om die persoon van de dood te redden. Nee, de enige waarvoor je dat doet is voor jezelf. Voor de likes. Zodat jij je voor heel even populair kunt voelen. Maakt het uit als dat over de rug van een ander gebeurt?

Nou laat mij dan maar klakkeloos over een dak heen rennen of tussen twee vechtende mannen springen. Als ik dan zo nodig likes wil kan ik altijd nog achteraf mijn “heldendaad” op internet gooien. Het voelt dan wel een beetje als opscheppen, maar hé, het is nog altijd beter dan als een held op sokken mijn camera pakken.