Column (29): The impossible dream

column nr: 29

We hebben allemaal kennis kunnen nemen van het WOB ROOKGORDIJN in Amsterdam. Het deksel is van de (beer)put. Nederland scoort wat openheid betreft niet veel beter dan een ontwikkelingsland. Die verkeerde houding ondermijnt het vertrouwen in de overheid, zoals hoogleraar Voermans zegt. Dat weten we inmiddels allemaal.

Ambtenaren vinden verzoeken, vragen om antwoorden van burgers vaak een hinderlijke onderbreking van hun werk en visie. Helaas krijgen steeds meer mensen in Maassluis ook dat gevoel. Denk aan het tumult over InBlik, De Vliet, en de geluidswal voor de A20. De sporthal aan de Sportlaan dreigt ook bij het rijtje te gaan horen.

Eensgezindheid is verder weg dan ooit.

De EU is ook een ‘impossible dream’ blijkt nu. Een aantal voorname conservatieve denkers heeft in Parijs een manifest ter wereld gebracht, waarin men een andere visie op Europa uit de doeken doet. Men verwijt de Europese Unie een centraal geleid imperium te zijn, van geld en verordeningen, afgedekt met gevoelens van pseudo-religieus universalisme. Lees meer hierover: Een Europa waarin we kunnen geloven

Kortom Europa is een zaak van gedeelde geschiedenis, vertrouwde manieren van leven, schitterende prestaties, bittere mislukkingen, inspirerende ervaringen van verzoening, de belofte voor een gemeenschappelijke toekomst. HET IS ONS THUIS.

Wij kunnen heel wat leren van de Engelsen. Na WO II en het einde van de koloniale tijd, werd de EU gesticht én het Gemenebest. Dat is ook wat voornoemde denkers nastreven en velen in Nederland wensen. Een gemeenschap van zelfstandige naties. De EU is geïmplodeerd. Het Gemenebest daarentegen leeft en floreert als nooit tevoren.

Dit geldt ook als we het over ons kleine landje hebben. We zijn naar mijn bescheiden mening hard op weg om weer in de situatie te geraken waarin we zaten tijdens de opstand annex vrijheidsstrijd in de 16e eeuw. Verscheurd, verdeeld, uitmondend in geweld. Godsdienstoorlog, ja dat ook wel, maar zoals altijd ging het om geld, belasting! En eigenbelang van de prins, zijn bezittingen waren alhier verbeurd verklaard. De waarheid is hard.

Er is weinig veranderd, niet waar? Het is overal hetzelfde: Jemen, Syrië en alhier. Ook lokaal. Men denkt eerst ‘wat kost het?’. Terwijl het zou moeten zijn ‘wat is er nodig?’. Bij het geluidsscherm voor de A20 kijkt men niet naar de de serieuze problematiek van fijnstof, ondanks de waarschuwingen van WHO (world health organisation) en van het RIVM.

En toch: er is veel mogelijk als we willen. Kijk naar de ontwikkelingen in Korea.

Als we respect zouden hebben voor elkaars geschiedenis, meningen, cultuur, dromen, dan ontstaat er een echte relatie. Een liefdevolle, vreedzame relatie.

Wat is een relatie? Voor mij: elkaar respecteren, met nadruk op elkaar. Ook voor de meningen die je niet aanstaan. Voor gevoelens, al begrijp je ze niet altijd. Dat is eigenlijk houden van. Ook zoiets: als je zegt “ik houd van rode wijn”, is er niets aan de hand. Maar als je tegen iemand zegt “ik houd van jou” schrikt de ander, gaat zich ongemakkelijk voelen, of denkt wat wil je van me.

Kijk en luister naar bijgevoegde video

Waarom kun je niet van iemand houden zonder verplicht te worden tot of te willen samenwonen? Tegenwoordig kan veel, kijk naar “celebs”. Zij wonen soms in verschillende landen, gehuwd en wel. Dan kom je weer bij cultuur en aannames. Ieders eigen bril. Waarom kan en mag het eigenlijk niet?

Waarom mag Zwarte Piet niet en kindhuwelijken wel? Waarom doen de actiegroepen niets tegen de huidige slavernij? Wij rennen allemaal mooi naar de Action, toch?

Er is een mooi voorbeeld uit de vorige eeuw van grote liefde, passie, die zoveel creativiteit losmaakte, maar nooit echt officieel werd. De ‘verboden’ liefde tussen Gerrit Rietveld ( u weet wel van die stoel) en Truus Schröder heeft geleid tot o.a. het huis dat ze samen bouwden en wat er nog steeds staat. Elkaar inspireren, motiveren, een schouder bieden voor troost of een arm om die schouder, dat is wat zij hadden. 40 jaar lang. Liefde kan toch niet fout zijn? Toch zijn ze na hun dood uit elkaar gehaald. Naast elkaar begraven hoorde niet.

Ik wens alle relaties passie, respect en vertrouwen toe: geliefden, werkgevers en werknemers. Ook tussen politieke partijen, te beginnen in Maassluis. Voor de landen van Europa, op onze wereld. Maar dat laatste is met recht nog een impossible dream. Wat Europa aangaat, stemmen de huidige ontwikkelingen mij weer hoopvol.

Tot slot: nu we het toch hebben over songs. Een favoriet van mij is ‘The Voice’ met  “I did it my way” en dat blijft zo. Ik ga er geen playlist van maken maar vooruit, voor de liefhebbers van nostalgie: I (still) have a dream, a fantasy (Abba).

Respecteer elkaar. Een open mind, een open oor. Impossible dream? We hebben elkaar allemaal nodig én elkaars dromen, meningen en kennis.

Blijf the impossible dream dromen: