column nr 3

Een paar jaar geleden hebben we onze tuin opgeknapt. In het nieuwe ontwerp had ik één specifieke wens: een stukje gras. Ik houd van gras, ik houd van de tijd dat de kinderen in de tuin op het gras  spelen en een stukje gras geeft ook gewoon een mooi open effect in je tuin. Mijn man zag vooral de nadelen, want wie gaat het gras maaien… Maar toch kwam het er, mijn stukje gras.

We zijn nu twee jaar verder. Twee jaar lang heb ik kunnen genieten van het gras, maar nu is het weg. Want aangezien ik in de praktijk meestal achter stapels met politieke stukken zit in plaats van achter de grasmaaier, vond m’n man het welletjes en werd het gras omgespit.

Maar wat moet er voor in de plaats komen?

We hadden in huis nog een paar zakjes bloemenzaad liggen. De verpakking beloofde een weelderige bloementuin. Een heus paradijs voor bijen en vlinders. Aangezien de bij in Nederland wel een beetje hulp kan gebruiken werd vol vertrouwen 6 m² bloementuin ingezaaid.

En dan komt het spannende moment: wat komt er op!

Ik zal u niet al te lang in spanning houden. Na verloop van tijd verschenen er enorme stengels in onze tuin. Het sprookje van Doornroosje kan met gemak in onze achtertuin worden nagespeeld. Alhoewel koolzaad in het kader van duurzaamheid best wel mogelijkheden biedt, is een tuin vol koolzaad toch een tikkeltje eenzijdig!

Terwijl ik zo sta te kijken naar ons woeste bijenparadijs, moet ik denken aan het coalitieakkoord. In de presentatie, een paar weken geleden, zien we de plannen voor een mooie bloementuin. Een bloementuin waar ruimte is voor verscheidenheid en ruimte wordt geboden aan alle partijen en betrokkenen in de stad. De presentatie van het akkoord was voor ons dan ook een aangename verrassing. Geen dichtgetimmerd akkoord waarbij vooraf precies duidelijk is welk plantje op welke plaats in de tuin komt te staan.

Het coalitieakkoord is het zakje zaad voor een mooie bloementuin.

De eerste weken zijn positief. De kersverse wethouders hebben de eerste vergaderingen prima aangepakt. Ook de fracties van de coalitie partijen laten hun eigen geluid horen.

Ik denk dat de grote test gaat komen bij moeilijke dossiers of wanneer een crisis zich voordoet. Verandert de gevarieerde bloementuin dan weer in een ondoordringbare doornhaag? Of gaat het lukken als raad en college een open gesprek te blijven voeren.

Voor iedereen een uitdaging. Ook zelf moet ik er iedere keer voor waken niet in oude patronen te stappen. Geen coalitie / oppositie denken maar een open houding. Want daar wordt onze stad toch echt mooier van!

Klarie Oosterman is raadslid voor de ChristenUnie en schrijft iedere 4 weken een column over duurzaamheid.


Klarie Oosterman

Klarie Oosterman

Klarie Oosterman | Gemeenteraadslid Christen Unie | Quality Assurance Manager | donderdagcolumnist 1x4 weken per 6/2018

3 Reacties

  1. 22 juni 2018 at 10:33

    Een bloementuin kan mooi zijn, maar zo af n toe wel het wildgroei er tussenuit halen. (-¿0).

  2. Aad Rieken
    21 juni 2018 at 18:13

    “Bloemen-Akkoord, In Coalitietuin!”

  3. Ton van Arkelen
    21 juni 2018 at 16:28

    Haha..beetje vermakelijke column, kostelijk. Soms komt er ander zaad tussendoor gewaaid en is je gedroomde tuintje ietwat gewijzigd maar ach, koolzaad is ook mooi om te zien.