Column (3): De boom in

column nr 3

Misschien heb je er van gehoord, misschien ben je langs geweest of heb je je voorgenomen de volgende keer aan te schuiven…

“De langste tafel van Maassluis“

22 september was weer de dag waarin vele mensen uit verschillende culturen hun passie voor eten konden delen met de inwoners uit Maassluis.

Midden in de Koningshoek werd een hele lange tafel gedekt waaraan een ieder die wilde kon aanschuiven.

“Samen gezellig eten, wat een feestje”,  gaf iemand als reactie.

Aan tafel zitten met mensen die je niet kent geeft je de kans om een kijkje te nemen in elkaars leven.
Wat voor verhaal schuilt er achter iemand die we normaal in het dagelijkse leven zomaar voorbij lopen?
Even aandacht hebben voor elkaar, samen eten, samen lachen, of gewoon naar elkaar luisteren … of je elkaar kent of niet kent, of je nu Turks, Nederlands, Syrisch, Pools of wat dan ook als achtergrond hebt, het maakte hier in ieder geval niet uit.
Met elkaar aan tafel zitten en samen eten haalt al snel een bepaalde saamhorigheid en betrokkenheid naar boven.
Iets wat het mensbeeld zeker positief doet opkrikken. Want laten we nu eerlijk zijn: door het nieuws op de tv waarin negativiteit, ellende en leed de boventoon voert lijkt juist het negatieve mensbeeld versterkt te worden.

ik kan niet anders zeggen dan dat ik dagelijks heel veel moois in mensen om me heen zie, wat voor mij telkens weer bevestigd dat er zoveel goeds in mensen zit.
Als we maar de tijd nemen om echt te luisteren naar de ander, open willen staan voor het verhaal van die ander. Ook echt willen kijken wat er schuilt achter die persoon, die jou misschien wel heel wat anders laat zien als waarmee je vertrouwd bent en waar we soms al snel een waardeoordeel of een gekleurde mening over gevormd hebben.

Om nog even terug te komen op het concept nieuws: nieuws wordt ook wel omschreven als’datgene wat je naar je buren doet rennen om het door te vertellen’.
Dat gevoel herkende ik meteen toen ik de verhalen hoorde van deze dag, mijn eerste gedachte was … dit wil ik graag delen in m’n column.

Er was namelijk nog iets bijzonders aan deze dag wat mij ook zeker heeft geraakt en het positieve mensbeeld weer heeft bevestigd.

Iedereen kon namelijk een wens opschrijven en ophangen aan de wensboom. Daar werd met veel enthousiasme gebruik van gemaakt.

Met kleurtjes en tekeningen lieten jong en oud zien wat hun diepste wens was.

Het waren hartverwarmende en soms ontroerende wensen!
Wensen voor iets of iemand anders, het geluk willen voor een ander of een betere wereld.
Een wens van “ik wil graag een pop” tot | liefde en vrede voor iedereen” of “dat niemand in Maasluis eenzaam is”.

Ook kwamen er wensen voort uit verdriet.

Verdriet om bijvoorbeeld te zien dat de mensen van wie ze blijkbaar veel houden door moeilijke fases heen gaan.
Deze wensen lieten het verlangen zien om dat lijden te willen verlichten of verdwijnen.

Tijdens een lezing over het geheim van geluk hoorde ik de gedachte:
“ Geluk is het enige wat je kunt doorgeven, ook als je het zelf niet hebt.“

en zoals Aristoteles zegt :

“ Geluk is het enige wat zich verdubbelt als je het deelt”

Nou de betrokkenheid en de vele wensen van die dag dragen hier in ieder geval aan bij!