column nr: 3

Ik vraag mij wel vaker af of mensen helemaal achterlijk zijn geworden en begin juli had ik het weer. Ik kan er nog steeds kwaad om worden als ik eraan terug denk! De mensheid is gek geworden!

Op internet las ik over een ongeval op de A2. Wat er precies was gebeurd was niet duidelijk uit het bericht. Wel was duidelijk dat er mensen onbeweeglijk op de snelweg lagen, tussen de brokstukken van één of meerdere auto’s. Dit is natuurlijk al vreselijk en mijn haren gaan overeind staan als ik zulke dingen lees, aangezien ik zelf ook 80 km per dag op de weg zit, dus je weet nooit of je zelf eens betrokken raakt bij een dergelijk ongeluk. Maar wat mij nu echt boos maakt is dat het verhaal vertelt dat automobilisten tussen de brokstukken en de mensen die op het asfalt lagen door gingen rijden! Hoe achterlijk kan je zijn! Ben je niet goed of zo? Hoe belangrijk kan het zijn waar je heen moet dat je tussen mensen door gaat rijden die waarschijnlijk zwaargewond zijn, anders lagen ze niet op het asfalt. Als dit voor je neus gebeurt, dan rem je met z’n allen en ga je kijken of je iets kunt doen!

Gelukkig was er een vrachtwagenchauffeur die dit zag gebeuren en daarop reageerde door zijn vrachtwagen dwars op de snelweg te zetten. Hierdoor kon er geen verkeer meer door, waardoor de slachtoffers in ieder geval niet het risico liepen om ook nog overreden te worden. Helaas is hierbij toch nog uiteindelijk 1 slachtoffer overleden, maar gelukkig is erger voorkomen.

Dit deed mij ook weer denken aan een voorval van mijzelf vele jaren terug in Maassluis. Gelukkig niet zo erg als bij bovenstaand ongeluk, maar wel ook een gevalletje van netjes eromheen rijden en lekker laten liggen.

Ik ging in die tijd nog met de trein naar mijn werk in Rotterdam. Die goede oude tijd hè, met de trein. Nee dat meen ik niet, ik heb echt een enorme hekel aan het openbaar vervoer. Maar goed, ik kwam op een dag van mijn werk terug bij station Maassluis West en ik reed op mijn fiets de Uiverlaan op om naar huis te rijden.

Ik was net 20 meter de Uiverlaan op. Het ene moment fietste ik nog, het andere moment kwam ik ineens wel heel dicht bij de stoeprand. Ik probeerde nog tegen te gaan dat ik tegen de vlakte ging, maar ik was veel te laat. Ik kon de stoeprand niet meer ontwijken en ik vloog van mijn fiets af, op mijn knie op de stoep, net naast een lantaarnpaal. Daar lag ik dan. Broek en knie kapot en ik lag er niet heel comfortabel bij met mijn fiets op mij. Dan denk je, er is wel iemand die je even helpt om je tussen de fiets en de stoeprand vandaan te frommelen, maar niets was minder waar. Auto’s reden langs, netjes met een bochtje om mij heen, dat dan weer wel. Er reden fietsers langs, geen enkele aandacht voor mij.

Ok, je auto of fiets aan de kant zetten en uitstappen, dat is wel een hoop gedoe natuurlijk. Maar er liepen zelfs mensen langs op de stoep waar ik lag en ook die ondernamen geen enkele actie. Nu hoef ik echt niet meteen de aandacht van iedereen, want eigenlijk schaamde ik mij kapot natuurlijk. Maar even een vraag of het ok gaat had mij toch al wel een goed gevoel gegeven. Maar nee. Alsof ik de enige was die wist dat ik daar lag! Lag ik er überhaupt wel echt? Of was het een droom? Nee, het was toch echt de werkelijkheid, maar niemand interesseerde het ook maar iets. Ik heb mijzelf dan maar onder mijn fiets vandaan gewurmd en ben met bebloede knie naar huis gefietst en daar aangekomen heb ik mijn broek in de kliko gegooid.

Gelukkig bestaan er nog wel mensen zoals genoemde vrachtwagenchauffeur! Zo zouden meer mensen moeten denken! Hoe moeilijk is het om even te stoppen als iemand valt of als er een ongeluk gebeurt ergens. Voor dat ongeluk op de A2 moesten ze waarschijnlijk toch al met zijn allen remmen, dus dan kan je ook wel even gaan kijken of je iets kunt doen. File ontstaat er sowieso wel, want echt doorrijden kan je toch ook niet. Help die persoon die je misschien morgen wel ziet liggen onder een fiets of op het asfalt gewoon even omhoog. Vraag even of alles ok is, check of die persoon kan staan en bel 112 als het niet ok is. Dat is toch wel het minste wat je kunt doen.

Als ik jou zie vallen weet ik in ieder geval zeker dat ik jou wel help! Al hoop ik voor jou dat dit nooit nodig zal zijn.


Linda van der Graaf

Linda van der Graaf

LINDA VAN DER GRAAF | Zondagcolumnist elke 4 weken juni 2019 - juni 2020 | Eigenaar en blogger @ NatuurlijkLinda.nl | Research analist bij een UMC | Natuurliefhebber | Gezond leven | Reizen | Yoga | Zen… Oké, niet altijd

7 Reacties

  1. Dick Pasterkamp
    28 juli 2019 at 11:24

    Mijn vrouw kwam te vallen op de parkeerplaats bij AH, na een telefoontje ging ik in de grote versnelling naar haar toe, bij mijn aankomst stonden er mensen om haar heen die haar met jassen hadden bedekt het was koud. Het duurde even voor de Ambulance verscheen al die tijd heeft er een Mevrouw achter haar op de knieën haar hoofd gesteund toen de Ambulance verscheen kon zij niet opstaan haar benen waren verkrampt wij hebben haar met wat hulp weer op de benen gekregen.Wij hebben naar haar gezocht ook met hulp van het AH personeel helaas niet gelukt misschien als zij dit leest wil u zich bij ons melden. Maar ik wil maar aangeven gelukkig zijn er nog mensen die wel hulp bieden.

    • 28 juli 2019 at 12:02

      Gelukkig zijn er inderdaad ook nog mensen die wel te hulp schieten als er iets gebeurt! Fijn dat uw vrouw dit heeft mogen ervaren, hopelijk is het goed afgelopen met haar.

  2. Femke
    28 juli 2019 at 11:19

    Wouw, mijn mond valt ervan open dat ze je gewoon hebben laten liggen, zelfs de voetgangers. Ik zou ook graag geholpen willen worden, en dat schijnt ook gebeurt te zijn. Dus help ik uiteraard ook anderen. Klinkt in mijn oren heel logisch, maar blijkt dus niet zo te zijn…….. Vreemd echt heel vreemd.

  3. Aad Rieken
    28 juli 2019 at 09:56

    “Lin-da’s Onnatuurlijk!”

    Dit is nu het menselijk falen,
    als patient lig je er te balen.
    Met een grote mond,
    zijn wij er terstond,
    om behulpzaamheid uit te stralen!

  4. Marja Gerkema
    28 juli 2019 at 09:40

    Het lijkt zo vanzelfsprekend: helpen. Maar dat is het blijkbaar niet. Gelukkig heb ik zelf niet zulk soort ervaringen. Integendeel.