De chirurg komt binnen, onderzoekt mij en betuigt haar sympathie, overziet de situatie en bemerkt dat ik erg apathisch ben. Ik hoor hen praten en toch ook weer niet. Ik zweef verder weg.

Je vindt hier de voorgaande delen: De Draak

column nr 3 – Het eerste bezoek aan het ziekenhuis te Dirksland

We rijden naar de eerste afspraak. Hij is optimistisch en denkt dat het een cyste is. Ik niet, ik voel gewoon dat het niet goed is. Ik voel mij al maanden niet goed, net of mijn lichaam mij signalen geeft en dat ik nog steeds niet het juiste signaal heb opgepakt. Denkend aan wat gaat komen. barst ik weer in tranen uit. Ik ben bang, zo bang.

Ik kijk naar buiten, ik zie alles scherp, zo scherp dat het lijkt of alles op me af komt. Herkenbaar signaal voor mij bij een depressie.

Bij de mamapoli worden we door een bevlogen verpleegkundige ontvangen. Binnen 30 seconden dreunt de waarheid door bij manlief en hoor ik hem vloeken. Hij huilt, mijn sterke beer.

Ondanks dat ik wist dat het niet goed is, blijf ik stiekem toch hopen dat er een fout gemaakt is. Ik voel mij zelf weg zweven en staar wezenloos naar de tafel. Vaag hoor ik beiden praten, ik ben er wel maar ook niet. Het gaat niet over mij…. Toch? Leeg… ik voel mij leeg, net zo leeg als toen mijn vader overleed. Leeg, net zo leeg als toen een van onze kleinkinderen ernstig ziek was. Machteloos. Pijn…het doet zo’n pijn.

De chirurg komt binnen, onderzoekt mij en betuigt haar sympathie, overziet de situatie en bemerkt dat ik erg apathisch ben. Ik hoor hen praten en toch ook weer niet. Ik zweef verder weg.

Als verdwaasd, als een oude vrouw met ingezakte schouders, loop ik samen met mij maatje door het ziekenhuis, naar de radiologie voor een biopt en echo van het okselgebied. Ik wil hem bij mij houden tijdens het onderzoek, zijn hand voelen, zijn ogen zoeken, hij moet mijn oren zijn….maar het mag niet.

Een echo, plaatselijke verdoving, een biopt. Mijn borst zou wel eens blauw kunnen worden, hoor ik zeggen. Het laatste op de wereld waar ik wakker van zal liggen, bedenk ik mij in een helder moment. Ik voel de kracht terugkomen in mij. Ik moet de regie houden.

Terug bij de chirurg zit er een andere Fannie, de oude Fannie. Het voelt als 2 persoonlijkheden, de één het hoopje ellende en de andere die de touwtjes in handen wil houden.

Op de echo zijn geen zichtbare tumoren te zien. De chirurg geeft aan dat dit positief is. Zou dat zijn geweest dan is er direct al sprake van een “heel ander scenario”. De tumor is klein ongeveer 1 cm, ik ben er vroeg bij, hoor ik haar zeggen.

Ik loop vooruit op de uitslag en stel vragen. Hoe nu verder, wat als en dan? “Operatie, verwijderen van poortwachter klier, bestraling, hormoontherapie, goed behandelbaar, overlevingskans van 95% na 5 jaar.” We moeten de uitslag van de biopt afwachten. Het woord chemo wordt niet genoemd of heb ik niet gehoord.

Ik deel mede dat ik wil dat de borst er afgehaald word. Het is niet nodig, aldus de chirurg, het kan borstbesparend. Mijn maatje schrikt van mijn mening. Het moet eraf, vind ik, daar zit het kwaad, de draak, die moet weg. Ik beloof er over na te denken, hoef dit besluit niet nu te nemen.

Eén berg tegelijk, krijg ik mee. Neem één berg tegelijk anders overzie je het niet. Zorg de komende tijd voor afleiding, ga niet op de bank zitten.

Ik sla alles op en kan niet wachten om thuis te zijn om internet af te struinen. Ik wil het naadje van de kous weten. Ik wil de regie.

We rijden naar huis en brengen de kinderen op de hoogte. We besluiten nog vanavond bij elkaar te komen om er over te praten.

Hij is positief, zoals altijd. Goed behandelbaar, overlevingskans van 95%, hij ziet het positief in.

Ik niet, ik zit op de reservebank en duik wederom de negatieve spiraal in.

Fanny Bicher

Fanny Bicher

Fanny Bicher | Een van de velen | Vechter voor meer begrip | Opgeven is geen optie

3 Reacties

  1. Petra
    15 april 2018 at 23:42

    Heel veel sterkte, en zet ‘m op! Dit is hoe dan ook geen makkie, maar kan gelukkig ook goed aflopen. Ik duim!

  2. Aad Rieken
    15 april 2018 at 14:04

    “Een Mens Lijdt Dikwijls Het Meest,
    Door Het Lijden Wat Hij/Zij Vreest!”

    • Petra
      15 april 2018 at 23:48

      Lijkt me logisch, na de diagnose kanker. Vreemde reactie wat mij betreft, maar ik hoop dat Fannie er iets aan heeft.