Column (30): Pittig onderwerp

column nr: 30

Op de vooravond van de Furieade vraag ik me af waarover ik een column zal schrijven. De onderwerpen tuimelen door mijn hoofd dus dat hoeft het probleem niet te zijn maar is er wel iemand die ‘hem gaat lezen? Het is Furieade, iedereen staat in de startblokken om de haven op te gaan, boten te bekijken en geld uit te geven aan de kraampjes, de kermis en natuurlijk de inwendige mens. Een heerlijk weekend, wat dit jaar al op woensdag begint, en zelfs tot en met zondag doorgaat.

Daarover heb ik trouwens nog wel even moeten nadenken. we zijn tenslotte geen Rotterdam maar een bescheiden stadje aan de Waterweg en van oorsprong ook nog zwaar gereformeerd, past dit wel bij ons? Maar ja, ik zal er maar vanuit gaan dat hier door de organisatoren over nagedacht is en zij, in al hun wijsheid, hebben besloten dat dit mogelijk moet zijn.

Maassluizers, ik roep u dan ook allen op om vooral die zondag uw gezicht te laten zien want het is zo triest als er iets word georganiseerd en er komt vervolgens niemand op af.

Maar goed, terug naar mijn column. Een column schrijven over een politiek onderwerp kan gevaarlijk zijn, politiek is tenslotte al drijfzand, ook voor politici zelf, dus verplicht ik mijzelf wel om de woorden goed te kiezen en na te denken over welke strekking sommige uitspraken hebben. Ik zou nooit onbedoeld iemand willen kwetsen, laat staan bepaalde groepen in een hoek willen zetten. Toch heb ik wel een bepaalde mening ergens over en die laat ik in mijn column naar voren komen, die ruimte wordt mij ook gegeven.

Mijn column van twee weken geleden deed nogal wat stof opwaaien, het was ook een pittig onderwerp waar ik mijn persoonlijke mening uitte over de uitspraak van een rechter in een zaak die gevoelig lag. Gevoelig omdat de dader ooit als vluchteling naar Nederland kwam en via gezinshereniging zijn vrouw naar Nederland liet komen. Nog steeds ben ik van mening dat de rechter in deze specifieke zaak het slachtoffer, een jonge vrouw met een beperking, in de kou liet staan. Deze rechter, die onpartijdig zou moeten zijn, paste de strafmaat aan omdat de gevolgen anders te groot zouden zijn voor de dader.

In mijn columns geef ik soms mijn mening over zaken die mij raken of waar ik mijn verbazing over wil laten weten. Ik schrijf over onderwerpen die onze samenleving aangaan, omdat ik me niet kan voorstellen dat we dit voor onze samenleving willen. Daarbij maakt het mij niet uit welke nationaliteit iemand heeft, maakt het mij niet uit uit welk land iemands voorouders ooit zijn gekomen of welk geloof je aanhangt.

Het gaat mij erom welk gedrag iemand laat zien en als er ontoelaatbaar gedrag vertoond is, dat die persoon daarop gecorrigeerd wordt. Dat kan in een gezin gebeuren als de kinderen iets hebben gedaan, dat kan op school zijn als er binnen de muren van de school iets heeft plaats gevonden en dat kan door de rechter gedaan worden als er binnen de samenleving iets gebeurt. De strafmaat voor overtredingen staat beschreven in wetboeken en mijns inziens dient die ook zo te worden toegepast. De politie mindert de bekeuring ook niet als je een verkeersovertreding hebt begaan maar wel diep in de schulden zit.

Ik merk dat sommige onderwerpen moeilijk zijn om bespreekbaar te maken, ze liggen gevoelig of misschien zelfs te gevoelig. Toch denk ik dat het belangrijk is dat we alles bespreken of in ieder geval aan de kaak stellen. Op het moment dat we gaan zwijgen en de gedachte in ons op komt: “Laat het maar want anders ontstaat er een conflict, krijgen we ruzie of word ik beschuldigd van discriminatie”, dan gaat er iets niet goed, dan gaan er irritaties sluimeren en uiteindelijk zal dit gaan escaleren. Ik pleit er voor om juist ook “moeilijke” onderwerpen aan te kaarten en het gesprek aan te gaan. Vaak spelen er allerlei gevoelens mee tijdens dit soort gesprekken, gevoelens die de sfeer bepalen. Het is goed om ons hiervan juist bewust te zijn en daar aandacht aan te besteden. Als we kunnen starten vanuit de gedachte dat we de ander kunnen accepteren zonder dat we het eens hoeven te zijn met elkaar komen we denk ik al een heel eind.