column nr 30

Het is zover. We zijn op vakantie. Heerlijk een weekje genieten van de zon, het zwembad en even helemaal niets. Aangekomen bij het appartement blijkt dat we er pas vijf uur later in mogen. Om vier uur om precies te zijn. Geen probleem, wij vermaken ons wel. Eerst even de buurt verkennen en dan lekker bij het zwembad neerploffen. Althans, dat was de planning. We hadden namelijk geen rekening gehouden met een gesloten receptie vanwege de siësta. Een redelijk ouderwets concept dat bijna overal al afgeschaft is. Behalve waar wij dus zitten. Maar goed, ook dat mag de pret niet drukken want we zijn nu eenmaal op vakantie.

Om vier uur mogen we eindelijk bij onze koffers en kunnen we ons op de kamer verkleden. Nog snel een duik in het zwembad voor we gaan eten en dan vroeg naar bed want zo’n reis is toch altijd best vermoeiend. Gelukkig zijn mijn ouders ook mee op vakantie want als alleenstaande moeder kun je ook op vakantie wel wat hulp gebruiken. Tenminste, als je zelf ook nog een beetje bij wilt komen.

Het zwembad is simpel maar je kunt je er prima vermaken. Vooral als je vijf bent en geniet van “bommetjes”, onderwater zwemmen en duiken. Dan heb je geen supersnelle glijbaan of andere attracties nodig. Aangezien mijn dochter nog geen zwemdiploma heeft, doe ik haar bandjes om. De simpele variatie dit keer omdat ze al wel in badje vier zit. Verleden jaar was het nog een hele constructie met drijfmiddelen om haar middel en armen. Dit jaar proberen we het met alleen bandjes om haar armen. Je ziet allerlei drijfmiddelen voorbij komen. Van volledige zwemvesten tot kurkjes, van opblaasbandjes tot volledige ringen. Allemaal om de veiligheid van de kinderen te waarborgen. Althans, dat is de bedoeling. Want ondanks de drijfmiddelen en ondanks de badmeester, moet je als ouder nog steeds opletten. Dat niet iedereen er zo over denkt blijkt wel uit het feit dat het gros van de kinderen alleen in het water ligt terwijl papa en/ of mama heerlijk aan het zonnen is op de daarvoor bestemde bedjes. Als het even kan nog met ogen dicht ook.

Ik voel me een muts want zodra mijn dochter maar met haar tenen het water raakt is er iemand bij. Zelfs als blijkt dat ze die bandjes eigenlijk niet nodig heeft en ze haar dagen meer onder- dan boven water doorbrengt, blijft een van ons erbij. Zelfs in het babybadje wil ik haar kunnen zien, want je weet maar nooit.

Dan volgt het bericht dat er een meisje van 3 verdronken is bij Duinrell. Dood in de sloot. Kort daarvoor was er een volwassen man verdronken die zijn zoon wilde redden en ook het verdronken jongetje dat op vakantie was met zijn ouders schiet even door mijn gedachten. Laat mij dan maar een muts zijn. Alles beter dan….

Deze zondag gaan we dan ook gewoon weer naar zwemles. We houden stug vol, hoe vreselijk die veel-te-vroege zwemochtenden dan ook zijn. Gemiddeld staat er twee jaar voor een A diploma dacht ik, dus we hebben nog even te gaan. Vanaf de kant zal ik haar toejuichen en ik zal mijn best doen om niet al te chagrijnig langs de kant van het veel te warme zwembad te zitten. Toekijkend hoe ze poging 6.382 onderneemt om die verrotte hoekduik onder de knie te krijgen. Mezelf nog steeds afvragend waarom die is toegevoegd aan het uitgebreide eisenlijstje voor een diploma. Gelukkig heeft ze in de vakantie aardig wat kunnen oefenen dus heb ik de hoop dat ze nu wel in een vloeiende beweging naar beneden komt, MET haar enkels uit het water.

En wij hebben nog geluk. Want wij kunnen het veroorloven om elke maand voor een week aan boodschappen neer te leggen om die verrotte hoekduik te leren. Ik vraag me af hoe anderen dat doen die deze luxe niet hebben. Want eerlijk, zwemles is ongelooflijk duur. We leven in een waterrijk land waar je makkelijk kunt verdrinken. Omdat je denkt dat het kroos gewoon gras is. Of omdat je verkoeling zoekt in de zee en daarmee geen rekening houdt met de stroming. Water is verraderlijk en zoals wel blijkt uit de vele krantenkoppen deze zomer: levensgevaarlijk. Over twee jaar gaat mijn dochter schoolzwemmen. Een luxe die gelukkig in Maassluis nog wel bestaat. In andere gemeenten is dat al jaren geleden afgeschaft, zoals de siësta in vele Spaanse steden, maar gelukkig hier niet.

Al hoop ik wel vurig dat wij dan allang klaar zijn en dat schoolzwemmen slechts een herhaling zal zijn van twee jaar zwoegen, zweten, veel te vroege zondagochtenden en liters koffie. Nog even te gaan…

Helga de Lelij

Helga de Lelij

Helga de Lelij│ Maandagcolumnist per 7/2017 │ Vrouw met kind en manloos huishouden │ Levensgenieter │ Blogger bij Love2bemama, FleurFlirt en Ik ben Helga │ (HRM bij Tedecon) │ Hard voor weinig en altijd… Ehm nooit.. Ehm dat dus!

2 Reacties

  1. Aad Rieken
    27 augustus 2018 at 09:16

    “Over Droogkloten En Zwemmutsen Gesproken!”

  2. Aad Rieken
    27 augustus 2018 at 08:32

    Ik kan mij nog herinneren dat twee dames,
    dachten dat er op de Veerstraat gras lag.
    Maar zij haalden gezamelijk de overkant niet,
    omdat de een (zeg twee) het kroos niet zag!