Column (31): Startstress in de middenbouw

column nr 31

De scholen zijn weer begonnen! De dagelijkse routine en de daarbij behorende hectiek zijn terug van weggeweest. Kinderen moeten weer uit bed gesleurd worden en het alarm gaat weer op onchristelijke tijden loeien. Spanning, want wie is de nieuwe juf? Is ze lief? Is ze leuk? Waar ga ik zitten en bij wie zou ik dit jaar op het kinderfeestje mogen komen? Tegelijkertijd heeft mama lichte stress, want er staat een operatie op de planning, een verjaardag van dochterlief (met bijbehorend kinderfeestje) en dan is de communicatie vanuit school ook nog eens ronduit ‘ruk’.

Mijn dochter gaat namelijk naar groep 3. Ze is officieel kleuter-af en mag zich vanaf dit schooljaar bij de middenbouw voegen. Niet alleen is dat bij onze school via een andere deur, maar ook het hele protocol is anders. Tenminste, dat heb ik van de andere ouders gehoord, want vanuit school heb ik nog helemaal niets vernomen. Niet langer mogen de mama’s en de papa’s mee naar binnen. De kinderen moeten buiten op de juf wachten en dan netjes in de rij naar binnen. Behalve de eerste dag dan. Om de overgang wat makkelijker te maken, mag het de eerste dag wel en zijn de ouders allemaal uitgenodigd om deel te nemen aan een ‘nieuw schooljaar’ receptie. Uiteraard tijdens schooltijd terwijl de kinderen en de juf gewoon in de nieuwe klas zitten. Zodat je als ouder zijnde NOG steeds niet weet wie jouw kind nu dagelijks les gaat geven. Loslaten heet dat, maar gek genoeg wil ik, voordat ik mijn kind in het diepe gooi, toch wel enigszins weten wie er beneden staat om haar op te vangen. Nu heb ik alleen een naam en thats it.

Bij binnenkomst van de klas zie ik dan ook een van de “nieuwe” ouders aan als mogelijke juf. Ik was behoorlijk opgelucht om het feit dat ik niet gelijk op haar af was gestapt om een handje te geven. Dat had zomaar zo’n typisch; zakt-langzaam-door-de-grond momentje geweest kunnen zijn.
De kinderen mogen zelf een plekje uitzoeken en mijn dochter ploft gewoon lukraak ergens neer. Als moeder vraag ik me toch af of de gekozen tafel wel zo “handig” is. Het is namelijk niet aan de “meidentafel” en met maar 7 meisjes in de klas wil ik niet dat ze buiten de boot gaat vallen. Van een andere moeder hoor ik weer dat ze, als het goed is, na elke vakantie wisselen. Gelukkig. Dan kan ze later altijd nog op die boot stappen, mocht ze hem gemist hebben. Een aantal ouders hebben een etuitje meegegeven aan hun kroost, met de daarbij behorende vulling. Mijn dochter staat een beetje beteuterd te kijken, want zij staat met lege handen. Heb ik iets gemist? Moest ik dat aanschaffen? Gelukkig vertelt de juf al snel dat alle kinderen een etui van school krijgen. Gelukkig, ik voelde me al eventjes net als Jennifer Hofman in De Luizenmoeder.

Die middag volgt er een mail. De kinderen moeten de volgende dag bij de gym starten. Gelukkig was ik nog net op tijd om de gastouder daarover in te lichten zodat die haar mogelijke “route” nog aan kan passen. Of ze mee naar binnen mag? Geen idee. Blijven de gym-spullen op school of gaan ze mee naar huis? Ach, we zien wel. Dan hoor ik van een andere moeder dat de kinderen vanaf de middenbouw eens in de zoveel weken een week “beurt-kind” zijn. Dan moeten ze na school blijven om te helpen met opruimen. Wat? Is dat ook al vanaf groep 3? Mijn gastouder moet naar meerdere scholen om meerdere kindjes op te halen en gaat ze dat dan wel redden? Niemand weet het antwoord dus ook daarbij zit er niks anders op. We zullen zien. Ook krijg ik van een andere moeder – nog even tussen neus en lippen door –  mee dat de school op 12 september dicht is vanwege de staking … oh en ook alle overige 11 studie-/ extra vrije dagen staan online. Kan mama weer mooi gaan puzzelen waar kindlief dan weer naartoe zou kunnen. Zonder al deze andere ouders zou ik met recht volledig verloren zijn en in het duister tasten.

Een dag later volgt dan toch nog de nieuwsbrief van school. Ik lees over de lees-, reken- en schrijfmethodes en zie gelijk dat ze drie niveaus hanteren. De zon, de ster en de maan. Voor De Luizenmoeder fans onder ons gaat er vast weer een belletje rinkelen. Ik kan er niets aan doen, maar hoop opeens vurig dat de juf van mijn dochter GEEN Juf Ank de tweede is. Op tv kan ik er namelijk wel hartelijk om lachen, maar ik weet niet of ik het in het echt ook zo zou kunnen waarderen. Ja, de scholen zijn weer begonnen en deze moeder gaat nu eerst eens kijken waar de vakantie van volgend jaar naartoe gaat want daar ben ik nu al wel weer aan toe. Welkom terug!