Column nr 31

Sinds een aantal jaar ben ik bekend geraakt met een bepaald fenomeen. Een jungle, een wereld van uitersten, complete chaos waar de normale, dagelijkse regels niet meer gelden en je zelf maar moet uitvogelen hoe je er in godsnaam levend uitkomt. Ik laat jullie graag kennis maken met de wereld van Het Schoolplein.

Mijn herinneringen aan een schoolplein waren vroeger heel anders dan nu. Op de basisschool was het alleen maar dikke pret, spelen met vrienden, grappen uithalen en over de leukste jongens uit de klas praten.

Nu is het iets anders: mijn ervaringen bestaan grotendeels uit boze moeders, schreeuwende en baldadige kinderen, auto’s die midden op straat staan en groepjesvormende, roddelende en klagende ouders.
Mijn dag begint met mijzelf klaarmaken, een groene smoothie maken en hop de auto in om naar werk te gaan. Maar niet voordat ik de twee jongens naar school heb gebracht. Toen ik net begon met het brengen (en soms ophalen) was ik naïef. “Laat ik gewoon de straat inrijden, misschien is er wel een plekje”. Dat bleek een grote fout te zijn, want er zijn mensen die met hun volle verstand denken dat het de normaalste zaak van de wereld is om midden op straat, de alarmlichten ‘even’ aan te gooien, het schoolplein op te lopen en met iedereen in gesprek te gaan waar ze dit jaar op vakantie gaan. “Kimberly, wat zeur je nou… Dan ga je toch gewoon achteruit de straat weer uit?” Nee, lieve lezers want ondertussen staan er 5 andere auto’s achter je die gaan toeteren zodra jij stopt met rijden.
Toen ik die bewuste dag uiteindelijk op het schoolplein belandde, kon ik het niet laten om de dader van de verkeers- blokkade op te sporen. Prominent in het midden van het schoolplein omringd door andere moeders, spotte ik de eigenaresse van de BMW. Terwijl ik steeds dichterbij kwam, hoorde ik waar het gesprek van de dag over ging. Het schoolplein was zojuist verbouwd tot een waar natuurparadijs voor kinderen. Geen beton overgoten lege vlakte die ik vroeger kende, maar overal hutten, klim- en speelapparatuur gemaakt van hout. Maar dat was niet hoe dit groepje moeders het zag, die hutten waren namelijk een gevaar voor hun kinderen. Een broedplaats voor seksueel contact. Een grote schande waar ze het echt niet mee eens waren. Ik negeerde de domheid van het gesprek en confronteerde haar met het feit dat ze de toegang belemmerde, ze keek me verveeld aan en zei laconiek: “Tja, er was geen plek”.
Mijn hoofd vulde zich met ongeloof, want 100 meter terug ben ik langs tientallen, lege parkeerplekken gelopen. Ik probeerde haar kalm en rustig uit te leggen waar ze beter kon parkeren maar ze wilde er niets van weten en draaide zich gewoon om. Mijn hersenen begonnen te tieren om op dat moment met een super goede comeback te komen waardoor ze haar leven voor altijd zou beteren, nooit meer asociaal zou parkeren, beleefd zou zijn naar anderen en een goed voorbeeld zou zijn voor haar kinderen. Helaas, de beste opmerkingen komen altijd achteraf.
Wat doe ik om die jungle te ontwijken? Ik parkeer een aantal straten verderop zodat ik geen last meer heb van die, in mijn ogen, belachelijke mensen die met man en macht proberen bij de voordeur van de school te parkeren, terwijl ze 500 meter verderop wonen. Dat stukje lopen geeft een hoop rust en zo begin ik mijn dag, en die van die twee bengels, stukken beter.

Kimberly Ruppert

Kimberly Ruppert

Kimberly Ruppert | Vrijdagcolumist 2016-2019 | PR & Marketing | Kiru-Projects | Theater Stadsgehoorzaal Vlaardingen

5 Reacties

  1. Dick.Pasterkamp.
    4 mei 2018 at 11:32

    Ja ik ken dat gedrag heel goed,ik heb het als bewoner in de Ysvogelstraat meerdere malen mee gemaakt dat er zelfs voor de garage geparkeerd werd, en de chauffeuse heerlijk ging voorlezen, Nou was ik met zulke mensen heel snel klaar ik wandelde naar het hoofd en vroeg de persoon op te sporen en dan kwam de persoon
    met op gestoken staart op mij af waar ik het lef vandaan haalden om haar te storen in haar werk als voorlees moeder. Nou was ik in het algemeen snel klaar met zulke mensen ik zorgde er wel voor dat zij het geen tweede keer deed.

  2. Aad Rieken
    4 mei 2018 at 10:11

    Er Valt Nog Heel Veel….,
    In Stad en Dorp te Leren.
    Hoe Men(s) Op Veilige Afstand,
    Hun Heilige Koe Kan Parkeren!

  3. Ronald
    4 mei 2018 at 09:28

    Je kijkt te veel naar de luizemoeder Kimberly 😂😂😂

  4. Aad Rieken
    4 mei 2018 at 08:50

    “Geef Een (T)’ Na PAR-) Mee!”

  5. Aad Rieken
    4 mei 2018 at 08:10

    “PAR-KEREN!”