column nr 32

Het is een heerlijke zonnige dag als ik mijn 6-jarige dochter Jenna lopend uit school haal. Ze wil graag door de winkelstraat naar huis dus dat geeft mij de gelegenheid nog even te neuzen op de blauwe babyafdeling van de Funny Kids Store in de Nieuwstraat.
Jenna trekt een vies gezicht, roept hard “bah niet weer babykleertjes kijken hoor!” en vraagt vervolgens of ze even in (haar woorden) “die rotzooiwinkel waar de Blokker zat” mag kijken. Ik knik ja, en ze rent weg.

Een klein half uurtje later zijn we thuisgekomen en mijn dochter gedraagt zich ronduit verdacht. Ze schuift zijwaarts langs me met haar handen in haar zakken en zegt heel overdreven opgewekt dat ze haar kamer even gaat opruimen.

Nou zou dit laatste bij elke moeder argwaan wekken, dus ik blokkeer haar pad en vraag wat ze uitspookt en wat ze in haar zak heeft. Ze lijkt bijna vloeibaar te worden en probeert tussen mijn benen door naar het trapgat te glippen. Dit lukt uiteraard niet en met tegenzin en met hulp van een ferme greep komt haar vuist uit haar zak maar weigert ze te laten zien wat er in haar hand zit.

Mijn gevoel zegt me dat ze echt iets heel stouts heeft gedaan dus ik manipuleer haar om het op te biechten met zoete woorden van begrip: “mama wordt echt niet boos als je het gewoon eerlijk zegt hoor Jen”. Ik versta haar amper als ze fluistert dat ze iets “per ongeluk” uit de winkel heeft meegenomen. Een klein paars plakkerig hompje klei valt uit haar handen en ze kijkt me beschaamd en met vuurrode wangen aan.

“Je zou niet boos worden he mam?” Op dat moment besluit ik toe te passen wat ik nog zo goed weet uit mijn eigen jeugd. Toen mijn broer en ik een velletje stickers terug moesten brengen naar de Intertoys. Ik heb me nog nooit zo hard geschaamd en het is daarna nooit meer in mijn hoofd opgekomen iets mee te nemen uit een winkel zonder te betalen. Ik was toen ook een jaar of 6.

Dit leek me dus een mooi leermomentje dus ik legde mijn dochter uit dat we zo meteen als haar kleine zusje een dutje had gedaan terug zouden gaan naar de winkel waar ze dan de klei moest afrekenen en dat ze haar excuses aan moest bieden en dat we dan maar moesten hopen dat “de winkelmevrouw” aardig was en het haar vergeven zou.

Een uurtje later was mijn jongste klaarwakker dus ik riep Jenna dat het tijd was om te gaan. Het bleef stil dus ik besloot haar te gaan halen. Jenna was echter niet van plan te gaan en had zich in een poging dit te voorkomen uitgekleed en zat in haar onderbroek te tekenen.

Ergens moest ik hier stiekem om lachen maar ik zei streng dat ze zich aan moest kleden. Ze had nog wat trucjes, zo waren haar schoenen “kwijt”, de sokken “op” en haar broek jeukte plotseling zo erg dat ze er beslist niet mee naar buiten kon maar na een half uur aandringen en streng kijken konden we dan richting de Nieuwstraat om te biechten.

Normaal gesproken loopt mijn kleine vrolijke dartel een eind voor me uit en roept ze vaak “maaahammm kom je nog?”. Deze keer was ze niet vooruit te branden en leek ze steeds kleiner te worden naarmate we dichter in de buurt kwamen van de plaats delict.

Eenmaal gearriveerd stond er een klein rood aangelopen meisje achter mijn rug. Ze kon alleen maar fluisteren “ik durf niet mama” maar na wat aandringen (met hulp van de dame van de winkel die meteen in de gaten had wat ik van mijn kind verwachtte) kwam de aap uit de mouw. “Ik heb iets meegenomen zonder te betalen, het spijt me en ik zal het nooit meer doen”.
We rekende het potje klei á € 0,98 af en ik stopte het in in mijn tas.

Op de weg naar huis was ze weer vrolijk, hoewel ze me duizend keer verzekerde dit nooit maar dan ook nooit meer te doen was haar volgende
vraag: “mag ik dan nu die pot klei? Want ik heb al de hele dag zo’n zin om te kleien”…

Liesbeth Cordia

Liesbeth Cordia

Liesbeth Cordia | Zondagcolumnist (1x 4 weken) | Novi Knitwear | | Moeder van 4 dochters |

2 Reacties

  1. Aad Rieken
    23 april 2018 at 09:12

    Liesbeth, Els en Martin..,
    Zijn Een (H)Eerlijk Gezin!

  2. Aad Rieken
    22 april 2018 at 11:52

    “K(L)EI-GOED!”