Column (32): Het is zover

column nr 32

Als deze column geplaatst wordt, betekent dit dat ik al weer 3 weken geleden ben geopereerd. Dat ik officieel baarmoeder-loos ben. Lang voor de deadline tik ik nog even snel een aantal columns. Onderwerpen genoeg al zullen ze bij het plaatsen ervan niet allemaal meer even relevant zijn. Ze zijn met liefde gemaakt en op deze manier scheep ik mijn collega columnisten niet op met extra werk. Dus het moet maar. Daarbij vind ik schrijven veel te leuk en ontbreekt het mij eigenlijk zelden of nooit aan inspiratie. Waar zal ik nu over schrijven?

Misschien wel over het feit dat de studieschuld het afgelopen jaar met ruim een miljard is opgelopen? En dan zijn de cijfers van het leenstelsel nog niet eens bekend. Of het feit dat de overheid de rente op die studieschuld ook nog eens per 2020 wil gaan verhogen? Of misschien wel dat studenten nauwelijks in aanmerking komen voor betaalbare starterswoningen en als ze dat al doen, dat ze dan geen passende hypotheek kunnen krijgen. Want ja, een schuld is een schuld hé. Zit je dan met je papiertje, torenhoge schuld, op het zolderkamertje bij je ouders. Tenzij die ouders goed bedeeld zijn natuurlijk. Want dan hebben pappie en mammie dat papiertje betaald en met een beetje geluk staan zij ook nog garant voor jouw eengezinswoning met tuin van tweeënhalve ton. Studeren en een huis kopen is straks alleen nog maar voor de rijken weggelegd.

Of zal ik schrijven over Jos B. De man wiens achternaam na zijn arrestatie opeens niet meer genoemd mag worden. Alsof dat niet in het collectief geheugen gegrift staat. De (vermoedelijke) moordenaar van Nicky Verstappen die, tegen alle verwachtingen in, gepakt is. Zou er dan eindelijk gerechtigheid komen voor zijn ouders? Of komt Jos B. er vanaf met een tik op de vingers omdat zijn DNA op het lichaam van Nicky onvoldoende is om te bewijzen dat hij betrokken was bij diens dood? Gaat het rechtssysteem wederom falen? Of is het eindelijk tijd voor gerechtigheid?

Ik kan het hebben over het lerarentekort en het feit dat er op redelijk korte termijn weer een staking zal volgen. Dat de plofklassen uit hun voegen barsten en dat het salaris niet bijster riant is, maar de secundaire arbeidsvoorwaarden daarentegen wel. Ook ik wil het beste voor mijn kind en dat bereik ik niet door een ontevreden juf voor de klas te hebben. Dus misschien ben ik het niet op alle punten met ze eens, ik steun ze wel. Althans voor nu nog eventjes.

Ik kan het hebben over Lilly en Howick, die uitgezet dreigden worden. Kinderen die de dupe zijn van hun eigen moeder, maar ook van een systeem dat het mogelijk maakt om ze jaren hier te laten blijven. Tegelijkertijd krijgen een aantal illegale krakers wel een verblijfsvergunning waardoor er, naar mijn mening, toch een verkeerde boodschap wordt afgegeven. Namelijk, als je maar hard genoeg schreeuwt, dan kom je er wel. Onderaan de streep zijn de kinderen de dupe en dat steekt. Geen enkel kind zou na een jarenlang verblijf op een veilige plek, huis en haard achter zich moeten laten omdat de regeltjes dat nu eenmaal zeggen. Ongeacht of ik vind dat de moeder daar grotendeels schuldig aan is of niet.

Ik zou ook nog hele pagina’s kunnen vullen over Trump en zijn moslimban. Of het feit dat er een school is die met zijn 140 leerlingen verdeeld over 20 lokalen hun gebouw niet willen delen met een Islamitische school met 150 leerlingen. Want zeg nu eerlijk, dan kom je toch wel in de knel met de ruimte? We willen toch juist van die plofklassen af? Hebben we eindelijk een school die gemiddeld 7 kinderen per ruimte heeft, moeten ze dat gewoon bijna gaan verdubbelen? Dan zit mijn kind toch wel in een soort legbatterij-klas met dertig leerlingen in 1 lokaal. Of zou het misschien niet de ruimte van de school zijn die te beperkt is? …

Zo kan ik nog wel twintig onderwerpen bedenken om te bespreken. Het feit blijft dat, naarmate de operatie dichter in de buurt kwam, de zenuwen stegen. En dan ga ik ratelen. Zoals in deze column. Tienduizend dingen passeren de revue. Alles om maar niet te hoeven denken aan wat komen gaat. God wat haat ik ziekenhuizen. Ik vind het eten vies, het ruikt er altijd zo… steriel en slapen met drie snurkende buurvrouwen gaat hem ook niet heel hard worden. Maar goed, het is voor het goede doel en ik denk niet dat er iemand te vinden is die er wel voor zijn lol naartoe gaat. Uiteindelijk ben ik er blij mee, maar voor nu ga ik nog even verder met nagels bijten en ratelen.

Tot over een paar weken en ondertussen hoop ik dat jullie mijn (inmiddels iets minder relevante) columns met plezier blijven lezen!