column nr 32

Toen hij terug kwam van zijn fietstocht had hij schrammen op zijn handen en gezicht; Ja, hij was gevallen. Hoe het was gekomen werd niet helemaal duidelijk, zo reed hij nog van de dijk af en voor hij het wist lag hij opeens op de grond. Misschien was zijn tas tussen het wiel gekomen, of zijn jas, hij wist het niet. Maar ja, we vallen allemaal weleens een keer dus echt veel aandacht werd er verder niet aan besteed.

Een paar maanden daarna belde hij op. Wat er nou toch was gebeurd! Hij was met de auto weggegaan, op een gegeven moment reed hij een straat in, waar een vrachtwagen de doorgang blokkeerde. Het beste leek het hem om achteruit de staat uit te rijden, Zo gezegd zo gedaan, hij raakte daarbij echter een geparkeerde auto en in plaats van gelijk te stoppen was hij door blijven rijden met als gevolg dat de auto over de gehele lengte schade had opgelopen. “Stom he?”, zei hij tegen me: “Ik snap niet waarom ik niet heb geremd.”

Achteraf waren dit de eerste signalen dat er iets niet goed ging maar zoals bij zoveel dingen zie je pas achteraf het verband, zie je pas achteraf de rode draad van allerlei incidenten die geen incidenten blijken te zijn maar opeenvolgende gebeurtenissen die allemaal met elkaar te maken hadden.

Hij – die zo graag las – las al een poosje niet meer. Telkens als ik aan hem vroeg: “Wanneer gaan we weer naar de bibliotheek?”, dan antwoordde hij: “Voorlopig even niet hoor, ik heb het zo druk!” of dan had hij een boek van iemand gehad en was hij daarin bezig. De periodes waarin hij nergens zin in had werden langduriger en soms zat hij in de hoek van de bank zomaar te zitten, het paste niet bij hem, hij veranderde. De mensen om hem heen weten het aan de ouderdom en hij zelf trouwens ook. Boos zei hij eens tegen mij: “Weet je, als je ouder wordt dan mag je vergeten!”

Eén van de dingen die gelukkig wel goed ging, was het slapen.`s Avonds viel hij zo in slaap, hij had geen slaapmutsje nodig. Als zijn hoofd het kussen raakte, sliep hij al. Hij ging wel steeds vroeger naar bed, dan was hij moe en uitslapen lukte hem ook steeds beter, of een middagdutje. Ik weet nog dat ik vaak dacht: “Jeetje, wat ben ik jaloers op die man!Wat kan hij lekker slapen, ik wou dat ik dat ook kon.” Nu weet ik inmiddels wel beter, het was gewoon nog een signaal. Nog een signaal voor later, toen ik eenmaal terug kon kijken.

We liepen veel te lang rond zonder diagnose. We herkenden de symptomen niet. Toen we ze herkenden en er een arts bij betrokken raakte wilde hij geen hulp. Toen de diagnose er eindelijk lag, wisten we waar we mee te maken hadden. Gevoelens van ontkenning gingen over in gevoelens van acceptatie. Acceptatie van een mensonterend proces. Acceptatie van een ziekte die hoe dan ook, ieders leven volledig op zijn kop zou gaan zetten. Gevoelens van ontreddering, gevoelens van boosheid, alles kwam voorbij en rouw startte al ver voordat er sprake was van een overlijden.

Iemand verliest uiteindelijk zichzelf en iedereen om zich heen verliest een naaste.

De ziekte van Alzheimer is de meest voorkomende vorm van dementie. Maar liefst 70% van alle mensen met dementie heeft Alzheimer. Iemand met Alzheimer krijgt problemen met het geheugen. Naarmate de ziekte erger wordt, krijgt iemand steeds meer moeite met dagelijkse vaardigheden.

Aanstaande week is het weer zover: de jaarlijkse collecteweek. Dit jaar gaan we van 5 tot en met 10 november de straat op. Met één missie: zoveel mogelijk geld ophalen voor Alzheimer Nederland. Ik loop dit jaar ook met een collectebus. In nagedachtenis van mijn vader, maar ook omdat deze mensonterende ziekte steeds meer mensen treft. Eén op de vijf mensen krijgt deze ziekte of een andere vorm van dementie. Voor vrouwen is dat zelfs één op de drie. U kent ook vast in uw omgeving wel iemand die ermee te maken heeft.

Ik hoop dat er ook dit jaar een groot bedrag word opgehaald en dat u, als er iemand met de bus langs komt, ook geeft.



Ontdek meer van MAASSLUIS.NU

Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.

Trudie Pasterkamp

Trudie Pasterkamp

Trudie Pasterkamp | Zaterdagcolumnist per 9-2017 | Coach Rouwverwerking & Verlies | Praktijk ELBE | Forum voor Maassluis■ Steunraadslid 2022-2026 ■

1 Reactie

  1. Aad Rieken
    3 november 2018 at 09:37

    “Voor Als Hei-me’r Mee Slaat…..,
    De Men(s)-tie Ziet Het Zelf Niet!”

    Geef Voor Alzheimer,
    Hijmelijk Toeslaat,
    Dan Kun Je Het Nooit,
    Vergeten Wat Staat.

    Al Heeft Dan Je Hoofd,
    Tot Ieders Verdriet,
    Gelijkenis Met,
    Een Gouden Vergiet!