Column (34): Om moe van te worden!

column nr 34

Moe, we zijn het allemaal wel eens. We nemen teveel hooi op ons vork of omdat we gewoon te laat naar bed gaan. Zeker in de winter is het “uit bed komen” net even iets lastiger. Buiten is het koud en dat bed lijkt extra lekker te liggen. Even een half uurtje langer liggen zodat het batterijtje net even een beetje extra opgeladen is.

Maar wat als die batterij niet meer zo goed werkt? Je kunt slapen tot je een ons weegt maar die 100 procent lijkt mijlenver weg. Als een mobiele telefoon die al wat jaren meegaat. Hoelang dat ding ook aan de oplader ligt, zodra je hem gebruikt, lijkt de energie er letterlijk uit te rennen.

Bij een telefoon is het makkelijk. Daar zie je de batterij langzaam aan van groen naar oranje, naar rood gaan. Maar niet bij een mens. Daar zie je het niet aan. Soms hebben mijn wallen ogen, maar over het algemeen zie ik er vrij normaal uit. Ik laat me niet verslonzen dus zie je niks. Ik bijt op mijn tanden en loop op mijn tandvlees, maar je ziet het niet. Dagelijkse boodschappen voelen aan als een marathon. De dag doorkomen alsof ik het basiskamp op de Mount Everest probeer te bereiken.

“Waarom ga je niet mee?”
“Waarom zeg je altijd nee?”
“Heb je geen zin?”
“Vind je het niet leuk?”

Vragen van mensen die mij niet kennen, maar ook van mensen dichtbij. Ze snappen het niet. “Je hebt vanmiddag toch geslapen?”
“Dan ga je toch gewoon wat vroeger naar bed.”
“Ik weet nog wel een goed dieet”
“Eet je wel genoeg groente en fruit?”

Werkte het maar zo. Was het maar zo makkelijk. En kon je het maar zien. Met een gebroken been is de beperking duidelijk. Je ziet wat iemand mankeert en wat hij of zij niet meer kan. Je hebt zelfs een indicatie hoe lang het gaat duren voordat er weer vrolijk in het rond wordt gesprongen. Bij mij niet. Ik heb geen batterijtje op mijn voorhoofd staan die langzaam in het rood verdwijnt. Geen stekker die ik even in het stopcontact kan steken. En ja, ik zou het ook graag anders willen. Voor mij is het elke dag een gepuzzel wat ik kan. Alles kost energie en als ik het ene doe, dan moet ik het andere aan mij voorbij laten gaan. Op is op. Leeg is leeg. Hoe graag ik ook zou willen.

Het frustreert enorm dat ik nu net een oud omaatje ben. Dat mijn dochter elke dag zegt dat ik altijd moe ben. Ik slaap uren extra op een dag maar het lijkt nooit genoeg. En doe ik een keer iets leuks? Dan moet ik daar weken van bijkomen. Letterlijk.

Met een jaloerse blik kijk ik naar de mensen om mij heen die tomeloze energie lijken te hebben. Die alles er gewoon “even” bijdoen. Soms zou ik willen dat ze voor éen dag in mijn schoenen zouden kunnen staan. Dat ze beseffen hoe het is om moe te zijn. Intens, extreem, tot op het bot moe. Maar dat kan niet. Dus doe ik maar waar ik goed in ben. Ik schrijf erover in de hoop dat mensen het lezen. Dat ze zich een beetje voor kunnen stellen hoe het voelt. Dat wanneer je een beperking niet ziet, het niet betekent dat deze er niet is.

Met mij zijn er duizenden mensen die iets mankeren wat niet met het blote oog te zien is. We zijn niet zielig, willen geen medelijden. Alleen maar een klein beetje begrip. Dus voor de volgende waar ik nee tegen moet zeggen: Het is zoals het is. Ik ga me niet verontschuldigen of verantwoorden. Dat kost mij namelijk ook energie. En eerlijk, het kleine beetje wat ik op dit moment heb, dat steek ik liever in leuke dingen.