Column (345): Vierde ontmoeting met de filosoof

column nr: 345

Het is lang geleden dat ik hem tegenkwam. Ik veronderstel dat hij door corona veel meer aan huis gekluisterd is, maar deze week loopt hij plots weer naast mij terwijl ik langs het Scheur mijn wandeling maak. Hij groet nog even vriendelijk en ik knik naar hem. De vorige keren dat ik met hem sprak hield de heer Gabriël steeds een spiegel voor en wist ogenschijnlijk complexe zaken helder neer te zetten.

Ik vraag hem: “Hoe komt het toch dat zoveel zestigplussers klagen, het altijd beter weten en iedereen terechtwijzen?“

Hij denkt even na en zegt dan: “Het laat zich eenvoudig verklaren. Velen van hen hebben tot hun pensioen aan de leiband gelopen bij werkgevers. Zij mochten of durfden niet eerlijk uitkomen voor hun mening of visie. Zijn ze eenmaal gepensioneerd dan voelen zij zich bevrijd van die zelfgekozen censuur. Er ontstaat, soms uit jarenlange frustratie, een uitgesproken kritische houding richting de maatschappij waaraan zij nu geen actieve bijdrage meer leveren. Zij voelen zij vrijgevochten en hebben lak aan andere groepen.”

Ik zeg: “Ik herken dat wel bij e-bikers van het type ‘ANWB windjack’. Ik zie dat gedrag op diverse recreatieplaatsen, maar het ergst zijn momenteel de senioren die anderen in de supermarkt de les lezen over de corona maatregelen. Vreselijke lui. Ze weten het altijd beter.”

Gabriël: “Het meest wrange van hun tegendraadse en eigengereide gedrag is, dat zij daardoor niet meer serieus worden genomen, wat het probleem verder vergroot. Zij wensen zich namelijk niet in te houden, laat staan dat zij rekening houden met andersdenkenden. En dat alles onder het mom van ik-heb-mij-lang-genoeg-aangepast.”

Ik werp tegen: “Maar er zijn toch ook senioren die vrijwilliger zijn en zo wel wat voor de maatschappij willen betekenen?”

Gabriël kijkt mij zijdelings aan en zegt dan bedachtzaam:

“Beseft u dat u over een uitstervende groep spreekt? Het zijn de mensen die hun wortels hebben in religie of socialisme. Kijk naar de kerken hier in Maassluis en vooral naar de politieke stemmen. Kijk naar het ledenaantal van de diverse kerken en de rol van de lokale socialistische partij. Die is binnen acht jaar marginaal. Van socialisme naar egoïsme in nog geen halve eeuw. Denkt u daarover maar eens na op uw wandeling naar huis.”

Ik loop peinzend door en ineens is hij weer verdwenen.

Als ik thuiskom, zoek ik gelijk op internet naar cijfermateriaal. Ik vergelijk de uitslag van de Tweede Kamerverkiezingen uit 1986 met die van 2021.

Het aantal ‘sociale’ stemmen in Maassluis toen 12.500 nu 2.900 [CDA ging van 6500 naar 1900, PvdA ging van 6000 naar 1000]. Er is na 25 jaar nog geen kwart over. Als het een rechte lijn omlaag is, zijn er binnen acht jaar inderdaad nauwelijks nog vertegenwoordigers uit die traditionele sociale hoek. Het is maar dat we dat beseffen. Rekening houden met anderen… een uitstervend verschijnsel.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗