Column (36): Hoe sterk is de eenzame fietser?

column nr 37

Door een gulle collega van mijn moeder zette ik na een flinke periode de stap. Ik moest wel even rekken en strekken want het ging me niet zo gemakkelijk af als een aantal jaar geleden. Het was even wennen, het zweet brak me al snel uit en mijn lichaam begon al vrij snel te roepen: “Kimberly, wat ben je in godsnaam aan het doen?!” Ik negeerde het, ging met vuur in mijn ogen door totdat ik niet meer kon. En toen moest ik nog een stukje…

Fietsen naar je werk, het klinkt voor veel mensen vrij normaal. Voor mij was het iets wat ik al langere tijd wilde doen, maar waar ik verschrikkelijk tegenop zag. Slecht weer (zowel regen als hitte) en een gebrek aan een goede fiets waren genoeg redenen voor mij om het zo lang mogelijk uit te stellen. Ik werk in Vlaardingen en op de fiets is het prima te doen via de Parallelweg of via de Waterweg. Toen mijn moeder’s fiets bij mij in de tuin stond pakte ik mijn kans. Ik ging fietsend naar mijn werk.

Het begon hartstikke vlot: ik had mijn wekker niet gehoord, stapte met enorm veel haast uit bed waardoor ik over allerlei kleren struikelde en een beetje met een rothumeur mijn dag begon. Het was inmiddels 10 voor half 9 en ik moest om kwart voor 9 op werk zijn. Mijn arrogante alter ego dacht dat ik dit klusje wel binnen 20 minuten kon klaren en besloot onbeduidend door te zetten met mijn fietsplannen. Waggelend en wankelend maakte ik mijn weg door Maassluis en het eerste wat ik dacht: “Oh, dat gaat me eigenlijk best goed af!” Andere mensen op de fiets keken me met een glimlach aan, het was een aangenaam temperatuurtje en het viel me tot nu toe allemaal mee.

Dat duurde niet heel lang want na 20 minuten op de fiets begon ik het zwaar te krijgen. Ik voelde de irritatie opborrelen toen mijn onderrug pijn ging doen, de wind besloot te draaien en ik met een slakkengang vooruitkwam, oudere mensen mij voorbij raceten op een e-bike en de loszittende stenen op de weg ook niet echt meewerkte. Het is bewezen dat je vijf keer zoveel uitlaatgassen inhaleert als je met de auto gaat, maar ik heb gemerkt dat als scooters je inhalen, je dan achterblijft in een enorme wolk van gifgassen. Maar ik ging door! Tja, ik moest wel want ik was Maassluis nog niet eens uit…

Vijfentwintig minuten later kwam ik aan op mijn werk, drijfnat maar o zo voldaan. Ik begon mijn dag met een leeg hoofd want het fijnste van het fietsen was de tijd om na te denken, of eigenlijk niet nadenken. Gewoon genieten van de omgeving en keihard meezingen met mijn nineties hits afspeellijst op Spotify. Hoe ver was het uiteindelijk? 24 kilometer per dag, voor veel mensen waarschijnlijk niet veel maar ik ben trots!