Column (37): Oma zei altijd

column nr 37

Mijn oma zei vroeger altijd: “ Tel uw zegeningen, tel ze één voor één, tel ze, tel ze alle en vergeet er geen”. Ik wist het niet meer, maar toen ik met mijn nicht hierover sprak vertelde ze mij dit. Na te google’en ontdekte ik dat dit onderdeel is van een refrein wat weer onderdeel is van een gospel lied.

Het complete refrein gaat als volgt:

Tel uw zegeningen, tel ze één voor één,
tel ze, tel ze alle en vergeet er geen.
tel ze, tel ze alle, noem ze één voor één,
en ge ziet Gods liefde dan door alles heen.

De tekst van dit lied spreekt me enorm aan. Ik vind namelijk dat ik met ontzettend veel dingen gezegend ben. Dingen die ik eigenlijk best wel vaak als normaal bestempel maar die, als ik er even over nadenk, helemaal niet zo normaal zijn. Dingen waar ik niet eens over nadenk of waar ik best vaak over mopper maar waar ik toch wel erg blij mee ben als ik er even bij stil sta.

Wat is dat toch dat een mens zo vaak stil staat bij dat wat ‘m niet lukt, wat niet goed gaat in het leven? Hoe vaak mopperen we niet over ons inkomen wat niet genoeg is, ons huis wat niet groot genoeg is, de boodschappen die te veel kosten of de auto die niet meer naar ons zin is?

Terwijl we ook allemaal wel weten dat we het echt goed hebben. Heeft u dat nooit dat je in de supermarkt staat en dat je geen keuze kunt maken omdat er tegenwoordig vijftien soorten jam in het schap staan? Ik vind stiekem weleens dat een keuze uit drie voldoende is, je ziet toch tegenwoordig door de bomen het bos niet meer in zo`n supermarkt!

Ik heb jarenlang in een flat gewoond en weet nog dat ik daar vaak wenste dat ik wat meer ruimte had en een leuke tuin. Inmiddels ben ik verhuisd naar een knots van een huis met een grote tuin en soms denk ik met weemoed terug aan mijn flatje waar ik iedereen kende en waar iedereen altijd wel een praatje maakte en we elkaar hielpen als het nodig was.

De eerste auto`s waar ik in reed waren altijd oud, echt oud en tot mijn grote ergernis mankeerde er met grote regelmaat wel iets aan en hadden mensen altijd wel iets te zeggen over mijn “ouwe bakkie”. Nu rij ik in een degelijke Opel maar bij iedere kras of deuk heb ik buikpijn en denk ik terug aan mij ouwetjes waarbij dat niet uitmaakte. Blijkbaar ga je pas iets waarderen op het moment dat het er niet meer is.

Toen ik me dat realiseerde besloot ik om te proberen bewuster om te gaan met alle zegeningen die ik heb. Het gaat me daarbij niet alleen om allerlei materiële dingen hoor, alhoewel daar natuurlijk al veel te waarderen valt. Ondanks dat ik chronisch ziek ben ben ik dankbaar voor mijn gezondheid. Ik kan leven met de reuma, ondanks dat het mij ook beperkingen oplegt. Er is medicatie die ik kan gebruiken en er zijn artsen waar ik naar toe kan.

Er zijn zoveel kleine lichtpuntjes in het leven. Persoonlijk kan ik heel blij worden als de lente aanbreekt en ik de eerste merels s’morgens weer hoor zingen. Dan lig ik nog in bed en is het soms een waar concert, prachtig!

Zo’n andere zegening is een warme douche na een lange dag. Op vakantie in Turkije deden we het jaren zonder warm stromend water. Als we dan wilden douchen verwarmden we eerst een pan water op het gasfornuis en zo kwamen we aan warm water. Het voordeel was wel dat douchen een soort bad ritueel werd en je er dan eigenlijk veel meer van genoot. Eenmaal terug thuis realiseerde ik me altijd pas weer hoe fijn het is om gewoon warm stromend water te hebben en te kunnen douchen wanneer je wilt.

Waar ik ook echt blij mee ben zijn mijn vrienden. Ik heb er niet veel om mij heen maar de paar die er zijn zijn er onvoorwaardelijk. Mensen waar ik bij terecht kan, mensen waar ik een lach en een traan mee deel. Zij zijn goud waard.

Niets is vanzelfsprekend maar ik tel mijn zegeningen, ook in de kleine dingetjes, het steunt me als ik tegenslagen meemaak en het maakt dat ik de positieve dingen blijf zien.