column nr 37

We leven in een land waarin iedereen, wanneer nodig, recht heeft op zorg. Als jij jouw arm breekt, dan kun je naar het ziekenhuis. Je moet dan wel eerst even bellen, maar dat mag de pret niet drukken. Als je pech hebt moet je ook nog even een stukje verder rijden omdat de eerste hulp bij jou in de buurt dicht is. Maar… Je kunt terecht. Je wordt geholpen.

Wat dat betreft mogen we ons gelukkig prijzen. Al komt die luxe ook wel met een prijskaartje. Voor niets gaat de zon op! Toch ben ik blij dat de zorg er is en dat ik er gebruik van kan maken. De laatste tijd heb ik zelfs een tienrittenkaart op het ziekenhuis. Wanneer ik het overzicht van de vergoedingen van mijn zorgverzekering zie, ben ik meer dan blij dat ik maandelijks “slechts” een X bedrag moet betalen, anders was ik nu allang failliet geweest.

Maar hoe staat het met de kwaliteit? Ik ben namelijk al meer dan eens van het kastje naar de muur en weer terug gestuurd. Ik weet hoe het is om weken op een afspraak te moeten wachten. Weken wachten op een onderzoek en weer weken op de uitslag daarvan. Ik ken mensen waar iets niet of te laat gezien is, terwijl de patiënt ze daar wel degelijks op gewezen had. Maar ja, patiënten googelen alles dus waarom zou je ze nog serieus nemen? Waarom zou je luisteren? Jij hebt er toch voor gestudeerd, die patiënt toch niet!

En wat dacht je van medicijnen? Die zo schreeuwend, ontiegelijk, ongelooflijk, belachelijk duur zijn dat geen mens ze nog wil of kan betalen? Eigen bijdragen, eigen risico en aftikken maar. Ik ken zelfs iemand die medicijnen in België haalt die voorgeschreven zijn door een Nederlandse arts. Alleen maar omdat ze daar nog geen kwart van de prijs betaald en ze het dubbele alleen al kwijt is aan eigen bijdrage. Dat tripje over de grens is dus direct rendabel!

Dan is er nog het nijpende personeelstekort in die sector. Ziekenhuizen moeten bedden “sluiten” omdat ze geen verplegend personeel hebben. Ziekenhuizen gaan failliet omdat ze te dure tijdelijke arbeidskrachten in moeten huren. Mensen die overigens tot kort daarvoor nog zelf in dienst waren maar die als vast personeel toch een heel stuk minder verdienden dan als uitzendkracht. Het Vlietland hier is daar een goed voorbeeld van. Geen personeel betekent gewoon geen spoedeisende hulp. Na een bepaalde tijd tenminste. Sta je daar om 21.05 uur met jouw gebroken arm, dan mag je toch mooi door naar Rotterdam.

Maar gelukkig zijn wij hier verzekerd en krijgen wij maandelijks een rekening in plaats van per gebeurtenis. Er kan dan nog wel een eigen risico en een eigen bijdragen bijkomen, maar dan heb je het ook wel gehad. En zoals elk jaar gaat er ook volgend jaar weer van alles veranderen. Het basispakket en de aanvullende verzekeringen worden weer aangepast en versoberd. Intussen zie ik door de bomen het bos niet meer. Iedere verzekering biedt iets anders aan en er zijn veel, heel veel aanbieders.

Dit jaar heb ik niet de energie om al die verschillende polissen door te nemen en te vergelijken. Aangezien mijn tienrittenkaart in het ziekenhuis nog wel even doorloopt, zal ik volgend jaar gewoon heel goed voor een behandeling/ medicijn etcetera moeten vragen wat het mij kost. Een soort van offerte aanvragen om te kijken wat het mij kost en waar ik het goedkoopst uit ben. Misschien kan ik het wel op een akkoordje gooien met mijn zorgverzekeraar? Ik heb immers begrepen dat zij ook vooraf afspraken maken met medici. Als zij kunnen bepalen hoeveel of welke behandelingen ik nodig heb in plaats van dat een arts dat doet, dan kan ik toch wel bepalen wat ik dat waard vind? Of werkt marktwerking niet die kant op?

Maar goed, ik zag net in mijn overzicht dat ik de negen duizend euro aan zorgkosten dit jaar ben gepasseerd. Ik moet dus eigenlijk niet zeuren, want de beste Black Friday deal heb ik toch echt gekregen van mijn zorgverzekeraar!


 

Helga de Lelij

Helga de Lelij

Helga de Lelij│ Maandagcolumnist per 7/2017 │ Vrouw met kind en manloos huishouden │ Levensgenieter │ Blogger bij Love2bemama, FleurFlirt en Ik ben Helga │ (HRM bij Tedecon) │ Hard voor weinig en altijd… Ehm nooit.. Ehm dat dus!

1 Reactie

  1. Aad Rieken
    3 december 2018 at 08:40

    “Het Zal Ze Een (Rot) Zorg Zijn,
    Soms Ga Je Door Een Hel-Ga!”