column nr: 39

Ruim dertien jaar geleden werd ik verliefd. Het was in Mexico en het was liefde op het eerste gezicht. Als een blok viel ik voor zijn klunzige manier van doen. De liefde bleek wederzijds dus, toen ik zes maanden later weer naar Nederland ging, was het vanzelfsprekend dat hij meeging. De papierwinkel die daar bij kwam kijken was het meer dan waard. En nu, dertien jaar verder, is hij nog steeds DE man in mijn leven. Mijn ideale man. Hij is trouw, wat al een kunst op zich is tegenwoordig, altijd blij om mij te zien en super lief. Al hebben we elkaar een uur geleden nog gezien, zodra ik de deur door loop, kan ik altijd rekenen op een super warm welkom. Oké, toegegeven, hij is wat harig en eerlijk, als hij in de rui is vind ik dagelijks tien dodo’s op mijn vloer, maar dat maakt niet uit. Want wat er ook gebeurd, hij is er altijd voor mij. Ik ben niet werelds grootste dieren fan (katten heb ik echt helemaal niets mee), maar mijn dodo, mijn trouwe labrador-mix-straatschoffie, heeft toch echt wel een speciaal plekje in mijn hart.

De afgelopen jaren heeft hij me al een aantal keren de stuipen op het lijf gejaagd. Afgelopen zomer nog, met dat warme weer. Toen zakte hij door zijn poten heen en zwalkte hij over straat. Of het jaar ervoor, toen de hele vloer onder het bloed zat, omdat hij een tumor in zijn neus heeft. Maar wat er ook gebeurde, hij was nog altijd blij om mij te zien. Bleef altijd eten en deed alles voor een knuffel of een aai. Tot vandaag.

Afgelopen vrijdag dacht ik echt dat ik hem kwijt was. In die paar uur vanmiddag heb ik meer tranen laten lopen dan in de afgelopen tien jaar bij elkaar. Zomaar uit het niets stortte hij voor mijn ogen in. Hij wilde niet meer lopen, niet meer drinken en zijn bot liet hij links liggen. Zelfs zijn kop optillen was een te grote opgave. Mijn ouders kwamen direct en met mijn vader erbij, zijn we naar de dierenarts gegaan. Met ruim dertien jaar op de teller wist ik dat hij al een tijdje in blessuretijd aan het spelen was. Maar ja, je wilt jouw beest niet kwijt! Toch heb ik altijd gezegd dat ik hem niet onnodig pijn wil laten lijden. Niet voor mezelf. Niet omdat ik nog niet klaar ben om afscheid te nemen. De conclusie van de dierenarts kwam dan ook keihard binnen. Hij had pijn. Heel veel pijn. En het instorten was het gevolg van die pijn. Maar…. Er was gelukkig nog wel een maar. Zijn bloedbeeld was verder goed. Sterker nog, dat oude gebakje verkeerde volgens zijn bloed in prima gezondheid. Hij zit nu aan de pijnstillers in de hoop dat hij hierdoor opknapt. En ik hoop. Met heel mijn hart en ziel ben ik aan het duimen dat hij opknapt. Dat de pijn tijdelijk is. Tegelijkertijd ben ik ook realistisch. Mijn grootste angst was altijd dat hij pijn zou hebben. En die angst is nu werkelijkheid. Wat voor leven heeft hij als hij elke dag pijn heeft? Wil ik dat? Wil hij dat?

Ik ben van mening dat hij dat niet heeft verdiend. Geen enkel dier heeft dat verdiend. Alleen is nu de vraag, wanneer zeg je dat het genoeg is? Wanneer besluit je dat het tijd is om afscheid te nemen? Wanneer WEET je dat het over is? Mijn grote bikkel moet namelijk al tijden heel veel pijn gehad hebben maar ik heb het niet gezien. Hij heeft het niet laten zien. Moet ik dan wachten tot hij weer instort? Voor nu gaan we eerst even samen bijkomen van dit alles en geniet ik nog even extra van mijn harige vriend. Stuur ik nog wat extra liefde zijn kant op en blijf ik vooral nog even hopen. Hopen dat ik 2019 niet zonder hem hoef te starten.

Fijne jaarwisseling allemaal en voor iedereen, denk bij het afsteken van vuurwerk a.u.b. aan onze harige vrienden! Zonder hen zijn wij baasjes nergens! Happy new year.


Helga de Lelij

Helga de Lelij

Helga de Lelij│ Maandagcolumnist per 7/2017 │ Vrouw met kind en manloos huishouden │ Levensgenieter │ Blogger bij Love2bemama, FleurFlirt en Ik ben Helga │ (HRM bij Tedecon) │ Hard voor weinig en altijd… Ehm nooit.. Ehm dat dus!

3 Reacties

  1. B. Scheurwater
    1 januari 2019 at 15:37

    Sterkte voor jullie beiden

  2. Aad Rieken
    1 januari 2019 at 09:14

    “Gelukkig en Gezond 2019 Met ” Dappere Dodo!”

  3. Ton van Arkelen
    31 december 2018 at 10:21

    Heel veel sterkte met je onvoorwaardelijke vriend.