column nr 40

Dit had ik niet zien aankomen!

Zoals ik in mijn vorige column al heb verteld, zaten we een paar weekjes terug heerlijk op het Griekse eiland Kos. Ja, Kimberly dat heb je al verteld, ga je hier weer een column over schrijven? Nou, eigenlijk wel want ik ben nog steeds aan het nagenieten!

We zaten daar op een resort genaamd Blue Lagoon Village Kos (aanrader!) waar we een nieuwe cocktail hadden ontdekt, de Long Island Iced Tea (lang leve het all-inclusive concept). Klinkt als een bijzonder drankje maar het komt erop neer dat ze een hoop sterke drank zoals tequila, rum, vodka, gin en nog een paar andere sterke dranken in een metershoog glas gooien. Precies wat je nodig hebt na een hele dag op een quad ‘eiland ontdekken’!

Op vrijdag 12 oktober waren Thijs en ik 4 jaar samen en wij wilden samen de zonsondergang in de bergen bekijken. Maar voordat we dat deden, hadden we beiden nog behoefte aan zo’n metershoog drankje. Als je mij en Thijs goed kent, dan weet je dat de snelheid waarmee we onze drankjes opdrinken onderling nogal verschilt. De ratio is ongeveer 1:3, dus wanneer ik mijn eerste drankje op heb, heeft Thijs er al drie achter zijn kiezen. Zo ook met die Long Island Iced tea’s. Ik was halverwege en hij zat al 10 minuten te wachten totdat ik klaar was om te gaan. Het ging ook niet veel sneller toen er een lief katje mijn kant op kwam en al mijn aandacht opeiste. Toen ik eindelijk klaar was, werd het duidelijk dat we niet zoveel tijd meer hadden voordat de zon onder was. We moesten racen.

En dat hoef je maar één keer tegen Thijs te zeggen, want dan geef je hem toestemming om los te gaan. We scheurden met slippende banden op de quad door de bochten van Kos. En die bochten zijn gevaarlijk scherp kan ik zeggen. Ik dacht: ‘dit is zo typerend voor ons leven, altijd maar haasten en pure chaos maar ik weet dat het uiteindelijk altijd goed komt.’ En dat kwam het ook. We hadden een plekje gevonden waar we een prachtig uitzicht over de zee hadden. Ik stapte van de quad af en begon in mijn enthousiasme half rennend het mooiste plekje op te zoeken. Ik hoorde in de verte ‘Wacht je nog even op me?’ Oeps, misschien wel handig als ik even op hem wacht, dat was immers de bedoeling.

‘Ik heb een cadeautje voor je’, zegt hij plots. ‘Ja, daaaaag Thijs. We doen niet aan cadeaus met jubilea, het verbaast me dat je überhaupt weet dat we vandaag 4 jaar samen zijn!’, schaterde ik uit. En toen gebeurde het: hij ging op één knie zitten en vroeg ‘Wil je met me trouwen?’ Ik was zo in shock dat ik mijn aandacht compleet vestigde op het dichte blauwe doosje voor me en riep schaapachtig ‘Ik weet niet wat er in dat doosje zit, hoor!’ Ik wist donders goed wat er in dat doosje zat, maar mijn hersenen hadden,  denk ik,  die paar seconden extra nodig om het te verwerken terwijl hij het doosje openmaakte. Ik was muisstil en stond vol verbazing naar een prachtige ring te staren. Ik hoorde gekreun en gesteun en keek naar Thijs, ‘Het is misschien handig als je binnenkort antwoord geeft, want die kiezels beginnen best pijn te doen aan mijn knie’. Volmondig riep ik JA en we genoten nog even van het uitzicht op de bergen.

Bij terugkomst in Nederland besloten we het nog even voor onszelf te houden, we hadden onze ouders en de kinderen al ingelicht, maar wilde het bijvoorbeeld nog niet op social media zetten. Ik haalde mijn telefoon van vliegtuigstand af en keek even op Facebook waar ik direct overladen werd door advertenties van bruidsjurken, huwelijkstaarten, bijzondere trouwlocaties en het feit dat ik een Facebookgroep kan aanmaken waar ik mijn trouwplannen met vrienden kan bespreken. Hoe dan?! Bijna niemand wist dat we verloofd waren, maar dr. Google was al op de hoogte.

Uiteindelijk besloot ik om het, enigszins onder druk, maar publiekelijk te maken. De vele felicitaties waren hartverwarmend, maar ik moest ook vaak hard lachen. Meneer heeft namelijk naar iedereen altijd een enorm grote mond, vooral als het trouwen betreft. Het is immers het meest foute contract wat je volgens hem kunt tekenen en de kleine lettertjes schijnen nooit vermeld te worden. Daarnaast is hij nooit te beroerd om tijdens huwelijksfeesten even te infomeren of er al afspraken over de afstandsbediening zijn gemaakt en te vermelden dat trouwen gelijk staat aan nooit meer gelijk hebben. Ik weet het zeker, zijn maten zullen dit vanaf nu met regelmaat naar zijn hoofd slingeren en ik vermoed dat hij het liefst de datum geheim houdt om represailles rondom vrijgezellenfeesten en opmerkingen te voorkomen. En ik… ach laat ik het zo zeggen, die afspraken over de afstandsbediening zijn allang niet meer bespreekbaar en over het hebben van gelijk… dat lijkt me logisch.


 

Kimberly Ruppert

Kimberly Ruppert

Kimberly Ruppert | Vrijdagcolumist 2016-2019 | PR & Marketing | Kiru-Projects | Theater Stadsgehoorzaal Vlaardingen

3 Reacties

  1. Trudy
    4 november 2018 at 10:56

    aahh… van harte Kimberley, wat leuk zo’n “doosje”.. en wat een gevolgen zo’n “doosje” kan hebben.. sowieso liefdevolle tijden met elkaar . !!!!

  2. 4 november 2018 at 08:16

    Van harte gefeliciteerd! Leuk geschreven van begin tot eind!

  3. Aad Rieken
    2 november 2018 at 08:40

    “Als Mannen Op Hun Knieen Gaan……,
    Ligt/Is Vrij-Gezel-lig Op/Van De Baan!”