Column (40): Weight watchers

column nr 40

We zijn het jaar goed begonnen. De sportscholen worden weer druk bezocht en de Weight Watchers hebben een record aantal nieuwe aanmeldingen. Allemaal mensen die dit jaar ECHT hun doelen gaan bereiken. Alsof 1 januari een magische grens is en doelen die op elke andere willekeurige dag gesteld worden, gedoemd zijn om te mislukken. Daarnaast zijn er ook nog een aantal organisaties die de strijd tegen obesitas aangaan. We worden met zijn allen namelijk steeds dikker.

Om te voorkomen dat we straks letterlijk uit ons jasje groeien, worden er tal van acties bedacht. Zo werd er van de week een oproep gedaan om de verkoop van fastfood bij scholen te verbieden. Want, zo weten we allemaal, wanneer je een tiener iets verbiedt, dan luistert deze daar uiteraard direct naar. Het tienerbrein is namelijk zo ingesteld dat het heel goed met orders om kan gaan. Vraag maar aan al die ouders van rebellerende jeugd …

Het enige wat dit mogelijk te weeg brengt is dat die bewuste tiener niet meer lopend naar de snackbar kan, maar voortaan misschien vijf minuten moet fietsen om die felbegeerde hamburger naar binnen te kunnen werken. Dat zijn toch mooi weer wat extra calorieën die eraf getrapt zijn. Misschien is het alleen daarom dan toch niet eens zo’n gek idee? Laten we eerlijk zijn; ook wij zijn jong geweest. Ook bij ons is die kleffe boterham met kaas aardig wat keren in de prullenbak beland om vervolgens vervangen te worden door een zak chips, bak patat of andere vette snack. Dat hoort erbij. En nog steeds trouwens. Als je mij de keus geeft tussen een zak chips of een appel, dan kies ik toch mooi voor het eerste. Het feit dat ik nu ouder ben en me bewust ben van wat ik in mijn lichaam stop, verandert slechts een enkele keer mijn keuze. Daarbij ben ik, net als de gemiddelde tiener, nog steeds allergisch voor allerlei zaken die mij opgelegd worden. Wanneer de overheid of welke andere instantie dan ook, mij gaat vertellen wat ik wel en vooral niet moet eten krijg ik spontaan trek in die “verboden vrucht”. Om nog maar te zwijgen van het feit dat gezond eten ook nog eens met een veel hoger prijskaartje komt.

Dat verbieden niet veel effect heeft blijkt ook maar weer uit het feit dat er zoveel mensen als een jojo in gewicht op en neer gaan na het starten van een dieet. Alsof je gelukkiger wordt, wanneer je een kilo bent afgevallen terwijl je ondertussen het voedingspatroon van een konijn hanteert. Die honger gaat hoe dan ook een keer de overhand krijgen met als gevolg dat die goede voornemens uiteindelijk, tezamen met dat kleffe broodje kaas, in de prullenbak belanden. Wat wel helpt? Ik heb geen idee. Ik kan namelijk eten wat ik wil zonder een gram aan te komen. Wat ik wél weet, is dat ik probeer mijn dochter een zo gezond mogelijk eetpatroon mee te geven. Wat is er mis met een appel of banaan na school in plaats van een snoepje? Waarom geen fruit als pauzesnack in plaats van een koekje? Mijn dochter is dat inmiddels zo gewend dat ze er niet eens om vraagt. Gevolg is dat ze hier ongeveer twee keer per maand een snoepje krijgt. Niet omdat ik het haar verbiedt, maar simpelweg omdat ik haar altijd een andere keuze heb gegeven. Neemt niet weg dat ook mijn dochter “los” gaat op een verjaardag wanneer het lekkers op tafel komt. En ik twijfel er ook geen seconde aan dat ook zij later met enige regelmaat haar boterham zal vervangen door een vette hap. Of die nu naast de school te verkrijgen is of niet.