column nr: 41

We hebben een kastje en een muur. De route daartussen ken ik inmiddels feilloos. Vijf stappen vooruit, acht achteruit. Net zo lang tot ik met mijn rug weer tegen die muur sta. Dat is het moment dat ik ontplof. Van de schrik schuift dat kastje een paar meter op. Alleen maar zodat de route van het kastje, naar die muur, langer en langer lijkt te worden.

Zo ervaar ik de gezondheidszorg in Nederland. Een mijnenveld van kastjes en muren en daartussen kilometers aan geduld. Wachtlijsten, onderzoeken, wachten, gesprekken, wachten en nog meer onderzoeken. Dingen die ik al jaren heb zijn opeens belangrijk. Wat ik te zeggen heb plotseling niet meer. Vijf specialisten en talloze onderzoeken verder volgde dan toch de diagnose. Niet van de behandelend arts, die was het even vergeten te melden geloof ik, maar via de huisarts. Deze had ik namelijk gebeld nadat ik voor de zoveelste keer in dit hele traject keihard tegen die muur geknald was. Ik wilde overleggen wat ik verder nog kon doen omdat ik langzaamaan gek aan het worden was. Terwijl ik naar binnen ging om mijn gal te spuien kreeg ik te horen wat ik had. De diagnose: CVS.

Chronisch vermoeidheid syndroom. Een soort vergaarbak voor: “We weten niet wat je hebt, maar dat jij je klote voelt, is inmiddels wel medisch vastgesteld”. Het fijne aan een diagnose is dat er gewerkt kan worden aan herstel. Het nadeel is dat er niet verder gekeken wordt naar de oorzaak. Dus ook al kan ik maar de helft van de symptomen “vakjes” aankruisen, ik moet het ermee doen. Andere kant is dat ik mij nu wel volledig op mijn herstel kan gaan richten. Het kleine beetje energie wat ik heb, wordt dan in ieder geval wel nuttig besteed. Er is eindelijk weer licht aan het einde van die tunnel. Het mijnenveld is opgeruimd en de weg is vrij om weg te komen van dat kastje en die muur. Althans, dat dacht ik. Diezelfde dag nog word ik aangemeld voor revalidatie. En nu, een aantal weken verder, ploft de felbegeerde brief op de mat. Eindelijk hoor ik wanneer ik kan gaan starten. Het is “zover”. Met een lichte trilling maak ik de envelop open:

“Van uw huisarts ontvingen wij een verwijsbrief. Hieruit blijkt dat CVS de reden is voor verwijzing. Helaas bieden wij geen revalidatie meer aan voor die diagnose. Wij kunnen u dan ook niet uitnodigen voor een eerste consult.”

BAM! Yep, daar is die muur weer. Uiteraard is mijn huisarts juist nu op vakantie en moet ik wachten tot het einde van de maand om te horen wat we nu moeten doen. Daarna volgt wederom een aanmelding met de daarbij behorende wachtlijst. Althans, als die behandeling nog ergens geboden wordt. Want inmiddels ben ik er ook achter dat het voorgestelde “Walhalla” wellicht niet zo goddelijk is als men doet overkomen.

Ondertussen tobben we rustig verder. Soms rennend, maar veelal kruipend tussen dat kastje en die muur. Gelukkig ben ik pragmatisch ingesteld en ben ik inmiddels gewend mijn doelen bij te stellen. Het positieve is dat ik niet meer naar de toekomst streef, maar echt in het hier en nu leef. Ik geniet veel meer van de kleine dingen en ben zoveel dingen meer gaan waarderen. Ik leef hier en nu en wat morgen brengt, dat zie ik morgen wel weer. Ik ga dat kleine beetje energie wat ik heb niet verspillen aan negatieve gedachten, zelfs niet wanneer ik met mijn rug tegen een muur sta. Want hoe hard ik ook duw, die muur blijft toch wel staan. Dus kan ik hem beter gebruiken om tegenaan te leunen. Op die manier kan ik wellicht toch nog rennen naar dat kastje toe!


 

Helga de Lelij

Helga de Lelij

Helga de Lelij│ Maandagcolumnist per 7/2017 │ Vrouw met kind en manloos huishouden │ Levensgenieter │ Blogger bij Love2bemama, FleurFlirt en Ik ben Helga │ (HRM bij Tedecon) │ Hard voor weinig en altijd… Ehm nooit.. Ehm dat dus!

1 Reactie

  1. Martina
    28 januari 2019 at 13:39

    Sommige reclames van zorgverzekeraars suggereren dat je bij hen vrije keuze hebt. Blijkbaar zijn er dan geen wachtlijsten en te volle spreekuren? Ik denk dat het kastje-muur-traject heel herkenbaar is voor velen. Sterkte en beterschap toegewenst!!