Column (41): Vierkante ogen?

column nr : 41

Onlangs schreef ik een column over een overheerlijke vakantie in Kos waar ik omringd was door kinderen die alleen interesse hadden met wat er op een beeldscherm te zien was. Inmiddels ben ik alweer een tijdje terug van vakantie en heb ik ook mijn eigen computer-laptop-televisie-iPhone-Playstation gebruik onder de loep genomen. En ik kan je vertellen, het is niet best.

Sinds ik terug ben van vakantie, waar ik 7 dagen lang schermloos het leven door ging, heb ik ongelofelijk veel last van mijn ogen. Een tikkend gevoel tussen mijn ogen, constante hoofdpijnen waar ik ’s nachts wakker van wordt en ’s ochtend mee wakker wordt, een drukkend gevoel alsof mijn oogballen elk moment kunnen barsten van teveel tl-licht in mijn buurt en simpelweg niet meer kunnen concentreren door de pijn. Ik was het zat en stapte de Pearl binnen. Iets met een cilinder probleem en een geïntegreerd blauw filter in de glazen moest het probleem verhelpen. Ik moest mezelf weerhouden om ‘take my money’ te roepen, ik wilde er gewoon echt vanaf.

Bij het ontvangen van mijn bril werd wel even heel duidelijk gemaakt dat het geen wondermiddel is en ik niet direct verlicht zal zijn van mijn hoofdpijnen. Ik begon met het dragen van het matzwarte montuur als ik achter een scherm zat en had initieel nóg meer hoofdpijn. Tja, ik moest wennen. Nu draag ik mijn bril best vaak, de hoofdpijnen zijn nog niet helemaal weg maar het geeft wel een bepaalde verlichting. Naast verlichting is er bewustwording. Want elke keer als ik naar een scherm tuur, moet ik mijn bril op. En jeetje, wat moet ik dan vaak een bril op.

Die bewustwording is eigenlijk gestart in de Pearl toen mij tijdens de oogtest gevraagd werd hoe vaak ik achter een computer zat. “Tja, ik werk fulltime…” was mijn antwoord. “Maar je zit toch niet 38 uur per week non-stop achter de pc?” Het antwoord was nee, minus pauzes en gesprekken kom ik op ongeveer 30 uur per week, zei ik snel rekenend maar erg twijfelend. Hij keek me verbaasd aan, mompelde iets en ging weer verder. Als ik nu wat beter reken, kom ik op ongeveer 25,5 uur per week. Maar ja, dat is exclusief het televisiekijken wat ik ’s avonds doe om te relaxen na een dag achter een scherm zitten… En dat is ook exclusief telefoongebruik wat er vaak tussendoor glipt. Met een snelle, grove rekensom kwam ik op 59,5 uur per week aan schermtijd. Best veel, veel te veel.

We hebben het vaak over teveel schermtijd bij kinderen, hoe dat steeds meer en meer wordt en de bijkomende problematiek hiervan. Een toenemend probleem, helemaal mee eens. Maar hoe zit het eigenlijk bij onszelf? Denken we daar weleens over na? Moeten we eens wat strenger zijn voor onszelf in plaats van alleen naar onze kinderen? Want als je erover nadenkt zijn we eigenlijk net zo verslaafd aan en snel afgeleid door die zwarte schermen als de jeugd van tegenwoordig (♪ ik kwam haar tegen in de moshpit ♪, oeps ik werd even afgeleid door geluid uit een van mijn andere schermen…).

In mijn geval? Tja, ik denk dat mijn schermtijd grotendeels te wijten is aan die tweewekelijkse column bij Maassluis.nu, men realiseert gewoon niet hoeveel tijd daar in gaat zitten!

Maar alle gekheid op een stokje, ik vind het lastig. Ik probeer wat vaker een boek te lezen in plaats van televisie te kijken, wat minder snel naar mijn telefoon te sprinten wanneer dat ding begint te trillen en ben zelfs begonnen met het luisteren van mindfulness sessies. Ik wil genieten van het nu en genieten van de omgeving. Tips zijn welkom want het is en blijft een uitdaging!