column nr: 41

Internationale vrouwendag, 8 maart, een mooie dag om een column te schrijven, het zonnetje schijnt en zolang je achter het glas blijft zou je kunnen denken dat het voorjaar opnieuw een poging doet vandaag.

Social media stroomt langzaam vol met mooie vrouwen, voorbeeldvrouwen, vrouwen met een boodschap, vrouwen met status of vrouwen die die in hun leven heel wat te verduren hebben gehad en simpel hun verhaal willen delen. Na al die plaatjes, teksten en verhalen vraag ik me af wat het vrouw zijn tegenwoordig voor mij betekent, wat betekent vrouwelijkheid; hoe ben ik als jong meisje met dromen en wensen gegroeid naar de vrouw die ik heden ten dage ben, ben ik tevreden met de vrouw die ik nu ben, wat koester ik en wat mag ik loslaten?

Vrouw zijn bestaat voor mij uit meerdere aspecten die samen zorgen voor de evenwichtige vrouw die ik probeer te zijn. Een van de mooiste aspecten was voor mij die van het moederschap. Ik herinner mij het gevoel nog als de dag van gisteren toen ik ontdekte dat ik zwanger was. Een soort oergevoel, het gevoel om nieuw leven in mij te mogen dragen bracht mij op  grootse hoogte. Mijn hele zwangerschap voelde ik die kracht en ik wist dat niets mij en mijn kind kon raken. Als ik terugdenk aan die tijd, voel ik nog de kracht en warmte van aanstaand moederschap, de zachtheid voor mijn kindje, op en top vrouw.

Als vrouw ken ik mezelf ook terwijl ik vol in het leven sta, wild, niet aardig, niet buigzaam, dan kan ik scherp zijn, pak ik het zwaard op en ga het gevecht aan! Ik laat mij niet opzij schuiven. Ik kan mijn grenzen goed afbakenen en waag het dan niet om ze te overtreden dan ontpop ik als een vrouw die je misschien liever niet wilt zien, een vrouw om rekening mee te houden, strijdvaardig met een krachtige hand! Ik ben niet bang om alleen te staan en ik ben niet bang voor roddel en achterklap, ik sta voor wie ik ben en wat ik denk. Die kracht maakt mij vrij.

Toch ken ik tijden in mijn leven waarin ik mij diep gekwetst voelde, gekwetst in mijn vrouw zijn, omver geworpen en vertrapt. Toen was mijn vrouwelijkheid ver te zoeken en vroeg ik mij oprecht af of ik mij ooit nog compleet zou voelen, of ik mij ooit nog gewenst zou voelen. Ik was zo druk bezig om het puin van mijn fundament bij elkaar te zoeken dat ik het niet eens voor mogelijk hield dat dat fundament er ooit weer zou komen te liggen. Ik was er letterlijk ziek van, ik herinner me nog zo goed het palet aan gevoelens wat er dagelijks door mij heen raasde en de totale wanhoop die mij zo ver weg voerde van mijn vrouwelijke kern. Maar ik heelde en kwam terug, mijn vrouwelijke krachten bleken zo veel male groter te zijn dan ik ooit voor mogelijk had kunnen houden.

Als een rode draad loopt de diepgewortelde wens naar onafhankelijkheid door mijn leven, de wens om mij zelfstandig staande te kunnen houden in dit leven, op eigen kracht. Voor mij betekent dit ook dat ik een bepaalde mate van hardheid nodig had. Hardheid om als vrouw geaccepteerd te worden, als individu in de maatschappij die haar steentje bijdraagt. Pas nu zie ik steeds meer dat naast die hardheid mijn kwetsbaarheid ook zichtbaar mag zijn. Juist in het mogen laten zien van mijn kwetsbaarheid ervaar ik nu opnieuw mijn kracht. Ik durf steeds vaker te varen op mijn gevoel, mijn intuïtie en ik ben nieuwe aspecten van mijn vrouw-zijn aan het ontdekken. Door ruimte te geven, te spelen en te ontdekken wie en wat ik allemaal nog meer ben en kan groei ik steeds verder. Ik probeer steeds dicht bij mijn kern te komen, uit de schaduwen naar voren, zichtbaar voor mezelf en iedereen om mij heen. Klaar voor mijn volgende reis.

Trudie Pasterkamp

Trudie Pasterkamp

Trudie Pasterkamp | Zaterdagcolumnist per 9-2017 | Coach Rouwverwerking & Verlies | Praktijk ELBE | Forum voor Maassluis■ Steunraadslid 2022-2026 ■