Column (42) Ik ben een somnambulist

column nr 42

“Oh nee, daar gaan ze weer” zucht ik als mijn moeder en mijn verloofde dát specifieke onderwerp aanhalen en de gebruikelijke opmerkingen zoals “Heb je dat geluid al een keer gehoord?” en “Is dit al een keer bij jou gebeurd?” klinken. Ik sta ernaast, kan totaal niet met ze meepraten en moet het allemaal maar aanhoren. Ik heb namelijk géén idee waar ze het over hebben…

Ik slaapwandel. Eigenlijk al heel mijn leven, althans sinds ik kon wandelen natuurlijk. En in die ± 26 jaar heeft dat toch voor heel wat vermakelijke verhalen gezorgd. Verhalen die Thijs en mijn moeder met plezier rondbazuinen aan jan en alleman. Dus heb ik besloten om ze op dit platform voor te zijn en met enige gêne mijn ervaringen met somnambulisme, oftewel slaapwandelen, te delen in de hoop dat jullie er óók een beetje om kunnen lachen.

Welcome to Narnia
Na het kijken van de film ‘The Chronicles of Narnia’, je weet wel die ene film over een doorgang in een kledingkast naar een alternatieve wereld met een pratende leeuw en een ijskoningin, werd ik ’s nachts wakker in een… , je raadt het al, kledingkast. Druk bonzend aan de achterkant van mijn kast omdat ik ook naar Narnia wilde.

Verslaafd aan chocola
Er was een periode dat ik elke ochtend wakker werd met een vreemde smaak in mijn mond. Ik snapte er niks van en elke avond poetste ik mijn tanden net iets langer. Desondanks bleef het aanhouden totdat ik op een ochtend wakker werd en ik gekraak in mijn bed hoorde. Ik speurde onder mijn dekbed en vond daar een lege zak met chocoladekoekjes. Blijkbaar had ik in mijn slaap gesnoept maar had niet alles opgegeten. Mijn bed (en ikzelf) was bezaaid met koekkruimels en stukken, gesmolten chocola. Die koekjes koop ik sindsdien niet meer.

Lekker naar buiten
Het is mij een paar keer gelukt, de eerste keer toen ik 6 jaar was, om slaapwandelend naar buiten te gaan. In mijn hoofd was ik op zoek naar een wc maar belandde plots in mijn pyjama op straat. De sleutels worden sindsdien goed verstopt.

Het plafond komt naar beneden!
Het gebeurt regelmatig dat ik plots kaarsrecht in bed ga zitten (althans dat is wat ze me vertellen) en ik compleet in paniek raak. Meestal is het wel te overzien en kalmeer ik vanzelf. Maar één keer was het zo erg omdat ik dacht dat het plafond naar beneden kwam en er allemaal spinnen op mijn hoofd vielen. Als je een spinnenfobie hebt, is dat niet prettig.

Lid van het animatieteam
Thijs en ik waren op vakantie op Tenerife en verbleven ‘all inclusive’ op een resort. Bij de bar kon je kiezen om je drankje ter plekke op te drinken of ’to go’ in een smalle, lange, plastic beker. Eén van die smalle, lange, plastic en inmiddels lege bekers stond op mijn nachtkastje terwijl ik sliep. Blijkbaar pakte ik plots de beker en zette het aan mijn mond. Met grote ogen en vol enthousiasme begon ik de beker als een microfoon te gebruiken en riep om: Dames en heren, jongens en meisjes, willen jullie allemaal zo vriendelijk zijn om naar het zwembad te komen. Het is tijd voor bingooooooooooooooooooooo!”

Zo kan ik blijven doorgaan maar je snapt het ongeveer wel. Sommige verhalen zijn leuk om te vertellen, maar andere momenten waren best eng, bijvoorbeeld toen ik plots wakker werd in een Italiaans huis tijdens een uitwisseling waar ik de weg niet goed kende, het pikkedonker was en ik geen idee had hoe ik terug moest en welke deur waar naartoe leidde. Ach, ik kan tenminste wel zeggen dat ik een actief en spannend nachtleven heb als somnambulist!

Medische term voor slaapwandelen is dus ‘somnambulisme’