Column (44): Een lekker wijntje

column nr: 44

Knipper, knipper, knipper. Nee, het is geen geheime taal en ook niet omdat ik last heb van mijn ogen. Het is mijn cursor met een onophoudelijke, monotone beweging in een leeg Word-document.

Het komt er maar niet van. Ik zit te denken aan alles wat ik zou kunnen zeggen, opschrijven of iets van zou kunnen vinden. Maar ik kan simpelweg de woorden niet vinden.

Betekent dat er niets is om over te schrijven? Zeker niet, er gebeurt van alles in de media zoals de Nashville verklaring waar iedereen wel iets over te zeggen heeft. Daarnaast is mijn leven momenteel drukker dan normaal (oftewel chaotisch) door projecten op werk, de verbouwingen rondom de Waker en het normale leven wat gewoon doorgaat ongeacht of ik er wel of geen tijd voor heb. En wanneer ik net dat momentje rust wil pakken en een glas wijn voor mijzelf inschenk, bedenk ik me dat ik vanavond ook nog een column moet schrijven.

Na 43 keer mijn gedachten in de vorm van een column te hebben gezet, vind ik het lastig om nieuwe onderwerpen te vinden waarover ik wil schrijven. Schrijven zonder in herhaling te vallen, schrijven om nieuwe inzichten te creëren (voor mijzelf en de lezers) en schrijven om uit de dagelijkse beslommeringen te komen. Want ondanks de drukte kan ik enorm opgeslokt worden door het dagelijkse leven wat ervoor zorgt dat de opmerkelijke dingen mij compleet voorbijgaan. Maar ik geef niet op, want met een deadline als stok achter de deur, kruip ik achter mijn laptop met mijn glas wijn, die had ik immers al ingeschonken, sluit mijzelf op in mijn slaapkamer om even weg te zijn van die drukke kinderen in de woonkamer en ben vastbesloten om een dijk van een column aan te leveren!

Jeetje, ik moet echt naar de kapper, die punten van mij… Kijk, daar ga ik weer. Zo gemakkelijk afgeleid omdat mijn hoofd overvol zit met allerlei gedachten, dan wel ongeleide projectielen die ik maar niet op papier weet te vangen. Ik neem een slok van mijn wijn en een van de kinderen barst de slaapkamer binnen. Van schrik laat ik mijn glas vallen waarna ik moedeloos naar de vloer kijk, compleet bezaaid met glas en wijn. Lieveeeeeeeeeeeerd, kan je even een bezem pakken, roep ik vanuit de slaapkamer. Hoezo, wat is er gebeurd? Hij kijkt beduusd naar de grond en zegt ‘had je je glas niet aan je eigen kant van het bed kunnen laten vallen?’

We ruimen de bende op en ik ga weer wijnloos achter mijn laptop zitten. Kijk nou, ik zit al op 435 woorden! Há, ze zeggen dat alcohol niks oplost maar inmiddels heeft dat glaasje wijn mij mooi aan een column geholpen. Ik grinnik en bedenk me dat het leven eigenlijk best mooi is, maar je moet er wel wat te drinken bij hebben!