column nr 44

Nee, het lost natuurlijk niks op door het hier op te schrijven. Behalve dat het misschien wat oplucht door het niet op te kroppen. Waar dit over gaat? Over fatsoen en het na komen van afspraken, maar vooral hoe je met mensen omgaat en dat dat niet zonder gevolgen is.

Om te beginnen wil ik zo eerlijk zijn om toe te geven dat ik het soms ook fout doe. Dat ik ook soms dingen toezeg en dan vervolgens niet na kom. Ik ben me ervan bewust dat ik niet zonder zonde ben, als ik het hier toch waag om een steen te gooien.

Het gaat er niet om dat ik me tekortgedaan voel, het gaat me hier om iemand anders. Iemand die momenteel hard bezig is om een baan te vinden. En beseft dat, hoe zeer de economie ook aantrekt, het nog steeds niet vanzelf gaat. Ik vind het ook helemaal niet verkeerd als iemand moeite moet doen om wat te bereiken. En als daar tien, veertig, misschien wel honderd sollicitaties voor nodig zijn, dan is dat zo. En ik snap het ook nog dat je echt niet op alle brieven en mails en online ingevulde formulieren een lang en persoonlijk antwoord krijgt. Maar ik maak me wel boos als mensen in een persoonlijk gesprek iets toezeggen en dat niet nakomen.

Het overkwam degene die dus hard op zoek is. Hij heeft zijn CV online gezet en werd prompt gebeld door twee bedrijven uit de buurt die hem uitnodigden voor een gesprek. De gesprekken vonden op dezelfde dag plaats en verliepen op zich goed. “U wordt aan het einde van deze dag gebeld met de mededeling of we met u verder gaan of niet”, was bij allebei de afsluiting. Daar is geen woord Spaans bij lijkt mij. Maar wie er ook belden, geen van beide bedrijven. En ook op e-mail die daarna gestuurd is met de vraag om een reactie werd niet geantwoord.

Een vervelend incident? Misschien, maar ook het derde gesprek dat gevoerd werd en waarbij eenzelfde soort belbelofte gedaan werd, gaf hetzelfde resultaat: niets. Zelf erachter aan bellen leverde de reactie op dat degene die erover ging nu net met vakantie was, maar er zou iemand anders ingeschakeld worden en er zou direct worden teruggebeld. Wat niet gebeurde.

Is hier sprake van pure pech drie keer achter elkaar? Of is dit een structureel probleem? Ik heb geen idee, voor zo’n conclusie is het nog te vroeg. Maar ik maak me wel kwaad over deze houding. Want ook als het om incidenten gaat, het blijft onzorgvuldig en onfatsoenlijk. Ik zal hier en nu nog niet aan ‘naming & shaming” doen, maar het is wel een gedachte die bij mij leeft.

Natuurlijk mag je verlangen dat iemand inspanning levert om werk te zoeken. En natuurlijk hoort daar ook bij dat je niet direct doel treft en de teleurstelling van afwijzingen moet leren incasseren, Maar net zo natuurlijk zou het moeten zijn dat bedrijven op een integere wijze met sollicitanten omgaan en beloftes nakomen. Of is dat een achterlijke gedachte?


 

Gerrit van Dijk

Gerrit van Dijk

2014-2019 | Columnist op woensdag (1x per maand) | Dominee PKN | @gdijkdijk op Twitter

3 Reacties

  1. bea scheurwater
    6 juni 2018 at 11:35

    Empathie, verdwenen heel vaak helaas. Ik heb er geen last van dus laat maar?

  2. Aad Rieken
    6 juni 2018 at 10:46

    “Het Is En Blijft TE Stil Aan De Overkant!”

    • Aad Rieken
      6 juni 2018 at 10:52

      “Dodelijk Die Stilte!”