column nr; 45

Twee weekenden geleden was het tijd voor een vriendinnenweekend, even een paar dagen naar Manchester. Op Schiphol ‘vlieg’ je tegenwoordig door de douane omdat je (gelukkig!) niet meer alles uit je handbagage hoeft te halen. Bij de paspoortcontrole hoef ik mij nooit zorgen te maken, meestal ontmoet ik een knappe man achter de balie die verrast opkijkt wanneer ik zijn ‘Good afternoon’ beantwoord met goedemiddag! Maar dit keer kreeg ik een reeks vragen naar mijn hoofd geslingerd, “Waar kom je vandaan?”, “Waar ga je naar toe?”, “Met wie ben je hier?” en “Waarom heb je geen Nederlands paspoort?” De vragen werden vliegensvlug gesteld met een attitude waardoor ik het gevoel kreeg alsof ik iets verkeerds had gedaan. Mijn vriendinnen liepen probleemloos door de paspoortcontrole heen.

Mijn moeder komt uit Groot-Brittannië, Milford Haven in Wales om precies te zijn. De andere helft van mijn afkomst is Duits, althans dat zeggen ze. Ik ben dus zeg maar, helemaal niet Nederlands, behalve dan dat ik hier geboren, opgegroeid en naar school ben gegaan. Ik ben ook nog afgestudeerd, heb een huis gekocht en inmiddels een eigen bedrijf opgestart, maar ik ben niet Nederlands. Althans zo voelde ik me jaren geleden toen ik bij KPN een telefoonabonnement wilde afsluiten. Ik moest €250,00 extra borg betalen omdat ik een Brits paspoort had. De reden? Wie of wat hield mij volgens hen tegen om plots het land te verlaten met mijn gloednieuwe telefoon, daar zaten zij natuurlijk niet op te wachten. En aan alle bovengenoemde redenen hadden zij absoluut geen boodschap aan.

Dat gevoel van ‘niet-Nederlanderschap’ voelde ik ook bij de paspoortcontrole op Schiphol. Wellicht deden ze het bij iedereen en was het gewoon een extra veiligheidsmaatregel, maar de toon waarop het werd gedaan en de vragen die nadrukkelijk gericht waren op mijn Britse nationaliteit deden mij denken aan een brief die ik een week voorafgaand aan de Manchester reis op de post had gekregen.

Een brief over de befaamde Brexit en de gevolgen voor mij als Britse burger. Het was de eerste vorm van communicatie en ‘verheldering’ die ik had gekregen. Geruststellend? Mwah. Het eerste wat je ziet in dikgedrukte Engelse woorden (met her en der grammatica fouten) is: Britse burgers zijn per 29 maart geen EU-burger meer. Het was te verwachten maar het komt hard aan. In de brief hebben ze het over een tijdelijke verblijfsvergunning waar je niks voor hoeft te doen, achteroverleunen dus? Ze vervolgen de dikgedrukte letters met ‘Je behoudt je rechten van verblijf, werk en studie gedurende de transitie periode’. Ja dat mag ik toch wel hopen, maar die transitie periode is tot 1 juli 2020, vijftien maanden totdat de volgende kopzorgen beginnen. Ik lees de brief door en blijf achter met nog meer vragen en een groter gevoel van onzekerheid.

Met nog maar 36 dagen te gaan als EU-burger maak ik mij best zorgen, wat gaat er gebeuren? Wat voor gevolgen gaat het voor mij hebben? Ik denk aan grenscontroles, ergernissen, lange rijen bij ‘All passports’, heel veel papierwerk en KPN-taferelen. Wie weet wat er gaat gebeuren en wie voorkomt dat de regeltjes in de toekomst weer zullen veranderen. Ik overweeg de Nederlandse nationaliteit, een inburgeringscursus hoef ik gelukkig niet te doen maar een naturalisatie proces hoort daar wel bij. Maar ben ik echt klaar om na 27 jaar mijn Britse roots waar beleefdheid, mijn familie, Britse humor en de geweldige series zoals Fawlty Towers, Little Britain en Mr. Bean centraal staan, op te geven omdat 17 miljoen mensen geen idee hadden waar ze ja tegen hebben gezegd en door valse verwachtingen en woorden geloven dat hun land weer terug gaat naar de wereldmacht die het vroeger was?

Ik baal. De optie om naar het gemeentehuis te rennen met Thijs om het probleem snel en gemakkelijk op te lossen is zeker bij mij opgekomen maar dat is niet echt mijn stijl. Het enige wat ik kan doen is wachten, wachten op de storm…



Kimberly Ruppert

Kimberly Ruppert

Kimberly Ruppert | Vrijdagcolumist 2016-2019 | PR & Marketing | Kiru-Projects | Theater Stadsgehoorzaal Vlaardingen