Column (47): De appel valt niet ver van de boom

Column nr: 47

“Jahaaaaaaa, ik bel je als ik er ben!” riep ik gefrustreerd aan de telefoon in mijn carnavalsoutfit tegen mijn bezorgde moeder die haar tienerdochter voor het eerst met vriendinnen naar Brabant liet gaan. Jeetje wat kan zij zeuren, dacht ik toen. Ik kwam aan in Brabant en liet me wegslepen door de feestsfeer, hilarische outfits en enthousiaste mensen. Mijn moeder terugbellen, daar dacht ik echt niet meer aan…

Er was een fase in mijn leven waarin ik vaak dacht: als ik later een kind heb, ga ik echt veel chiller zijn dan mijn moeder. Dat dacht ik vooral als ik boos werd omdat ik mijn kamer op moest ruimen, gezeik kreeg omdat ik niet had teruggebeld of mee moest helpen in het huishouden. Ik dacht het ook als de computer uit moest omdat ik al véél te lang aan dat ding gekluisterd zat terwijl ik net de moed bij elkaar had geraapt om hoi te zeggen tegen mijn crush of wanneer ik mezelf moest verdedigen omdat ze dacht dat ik drugs had gebruikt. Ja, ik en mijn moeder hadden zo nu en dan fikse ruzies. Negen van de tien keer eindigde dat in de deur achter me dicht slaan terwijl ik schreeuwde dat ze het allemaal niet begreep en ik totaal niet op haar leek.

Nu is mijn leven compleet anders. In plaats van alleen rekening houden met één persoon, zijn er om de week drie kids in huis én een man die het veel te druk heeft om zich zorgen te maken om het huishouden met als gevolg dat hij zijn spullen en kleren (die niet altijd even fris ruiken) overal laat slingeren. “Ruim je kleren eens op, leg je spullen eens weg, geen telefoons aan tafel, maak je bed op en doe je gordijnen open!” hoor ik mezelf continu roepen. Plots hoor ik: “Zeur eens niet zo!” Ik schrik en wil boos reageren maar begin eigenlijk keihard te lachen. “Wat lijk ik op mijn moeder!”

Ik denk terug aan al die mooie jaren en momenten met mijn moeder en besef twee dingen:

1. Ik vind het helemaal niet erg om op mijn moeder te lijken.

2. Het was deze week Moederdag in Groot Brittannië en ik ben helemaal vergeten om mijn moeder een berichtje te sturen, te bellen of langs te gaan. Eigenlijk doe ik dat nooit tijdens de Britse variant want alleen de Nederlandse telt, vond ik. Maar omdat ik haar zo waardeer, verdient ze er twee. Dus bij deze alsnog: “Je bent geweldig, lieve mama!”