Column (48): Zien en gezien worden

colmun nr 48

Ik loop mee de winkel in, want ik mag meekijken naar wat goed staat. Als we straks klaar zijn, is het 4-3 voor de brillen in ons gezin. Lange tijd was ik de enige. Niet dat ik daar onder gebukt ging. Ik draag sinds mijn elfde een paar lenzen op pootjes en ben er altijd blij mee geweest.

“Wat kan ik voor u doen?” Het duurde maar 30 seconden voordat we worden aangesproken. Sneller zou al te gek zijn. Een bril, voor mevrouw, prima, gaan we eerst wat metingen doen. Maar voordat daar mee begonnen wordt, krijg ik een kop koffie en een stoel. Van daaruit zal ik het komende half uur het wel en wee in de brillenzaak observeren. En ik verklap alvast dat ik aangenaam verrast ben. Door de soepelheid waarmee de drie personeelsleden elkaar afwisselen, werk verdelen en klanten van elkaar overnemen.

Er lopen voortdurend mensen binnen en iedereen wordt gezien. Nu kan ik flauw zeggen dat dat logisch is bij een opticien, maar je hebt zien en zien en hier is zien ook echt en met focus. Niet het cliché van “ik kom zo bij u”, maar een gerichte vraag of iemand voor iets kleins komt of veelomvattend. En dan een duidelijk antwoord wat iemand mag verwachten in de komende minuten. “U heeft last van uw lenzen, mij collega is momenteel met een oogmeting bezig. Wilt u wachten of later terugkomen?” Ze besluit tot het eerste. Ondertussen wordt de betreffende medewerker alvast op de hoogte gesteld dat mevrouw er is en wacht. Er wordt openlijk overlegt of dit wel haalbaar is, want straks komt er iemand die een afspraak heeft. “Maar als iemand last heeft wil ik daar eigenlijk ook direct naar kijken.” En dus wordt er tijd gemaakt.

Ik bewonder het drietal voor de aandacht en de tijd die ze nemen voor elke klant, zonder daarbij mij het gevoel te geven dat wij tekort komen. Natuurlijk, dit is geen winkel waar je komt voor een snelle hap of een fles in cadeauverpakking, maar toch, ik geef het je te doen.

Na de meting ben ik aan de beurt. Om mee te denken en te keuren wat wel en niet het aanzien waard is. Dat mogen we samen doen, terwijl de medewerker anderen van dienst is. Waarbij aan ons gevraagd wordt of dat akkoord is. Ik voel me als klant met de minuut koninklijker worden. Het spel wordt prachtig subtiel gespeeld. Want ze hebben natuurlijk door dat wij graag even tijd krijgen om op eigen houtje monturen te wikken, wegen en verwerpen.

Ondertussen worden klanten te woord gestaan, kopjes koffie uitgedeeld, lijkt het allemaal heel ontspannen, maar wordt er tussen de glazen door hard gewerkt. Tegen de tijd dat wij er uit zijn, is er op wonderbaarlijke wijze weer een medewerker beschikbaar. En krijgen we glashelder uitgelegd wat de mogelijkheden zijn. We kiezen een variatie die bij ons past qua uitvoering en service en krijgen bevestigd dat het een prima keuze is. Met een voldaan gevoel stappen we de winkel uit. Het duurt nog anderhalve week voordat de bril op de neus gezet kan worden. Maar het voelt nu al goed.