Column (49): Vergankelijk

Column nr: 49

Wind waait bladeren van de bomen. Ineens is het dan toch herfst. De zomer talmde heerlijk lang, maar de wisseling van seizoenen is onverbiddelijk. De akkers liggen braak, de laatste appels worden van de bomen geplukt. Het daglicht kort in. Ineens is het eind oktober. Pompoenentijd. Volgende week is het Allerheiligen en Allerzielen, namen komen weer boven van mensen die onze dagen gedeeld hebben, maar die er niet meer zijn. Halloween gaat er aan vooraf. Sommigen gelovigen schrikken van de horror en vergeten dat het een spel is. Om juist te tonen dat het kwaad ons niet deert. Dat we er om lachen. Dat we geloven dat het goede leven wint. Het is een mooi seizoen in de kerk. Omdat als de dagen donker worden het geloof oplicht in verwachting.

Maar waar aan de takken die ontbladeren de knoppen voor de lente al weer bollen, is het met mensen toch anders. Dat werd ik in de afgelopen weken gewaar. Door een kaak die ontstak in pijn. Niet leuk, maar gelukkig van voorbijgaande aard. Het is echter de vraag of mijn kies het zal overleven. Tandarts en kaakchirurg zeggen mij tegengestelde oordelen aan. Behouden of ruimen? Toen de chirurg dat laatste plompverloren voorstelde, stak in mij verzet de kop op. Die kies is van mij en ik wil hem nog niet kwijt! Want eenmaal weg is weg en er komt niets voor terug. Ja, iets kunstmatigs. Plaaggeesten in mijn nabijheid wijzen fijntjes op mijn verzamelde jaren. “Je wordt ouder papa, geeft het maar toe!”

Gek eigenlijk dat ik nu in de strijd om een kies zo bepaald wordt bij mijn vergankelijkheid. Zet Abraham dan toch een wissel om? Waarschijnlijk heb ik meer jaren achter me dan voor me. En dat doet toch iets met me, kennelijk. Ik heb gewoon nog geen zin in een gat in mijn mond. Toch wil ik ook niet iemand worden die zijn leeftijd ontkent en het niet kan verkroppen dat het niet meer maar minder zal worden. Ik kijk met nog meer bewondering naar mensen die mij ver vooruit zijn in jaren en die niet verzuren, maar de kunst verstaan op opgewekt te blijven in de herfst en winter van hun leven.

Misschien is het niet voor niets dat de gedachtenis van hen die ons voorgingen in dit jaargetijde valt. We kunnen veel leren van mensen die voor ons geleefd hebben, die ons het leven voorgeleefd hebben. We kunnen veel leren van mensen die nog maar een paar bladeren te gaan hebben en dit rustig bezien. In vertrouwen dat het goed is.

Het lot van mijn kies is nog niet bezegeld. Over twee weken valt de beslissing. Tijd voor mij om te wennen aan de vergankelijkheid van het leven en opgewekt te zijn dat het slechts om een kies gaat. Kom op, niet zo zeuren Van Dijk!