Column (50): De verlegenheid voorbij

column nr: 50

De verhouding is vier staat tot één in het Sinterklaashuis op dinsdagochtend als ik daar ben. Een ander beeld dan ik zag bij de intocht in Maassluis afgelopen zaterdag. Persoonlijk vind ik dat jammer. Die verharding, dat vasthouden aan één bepaald uiterlijk, dat schermen met dat het cultuurgoed zou zijn. En niet alleen maar door figuren die het hele jaar door extreme uitingen hebben. Maar ook door een grote groep die ik toch anders inschat.

Nu brengt mijn vak met zich mee dat ik invoelend ben en probeer te begrijpen wat mensen beweegt en wat ze voelen. Maar als het gaat om de emoties die opspelen rond Zwarte Piet gaat dan begrijp ik een heleboel niet. Ik vind het alleen maar normaal dat je luistert naar wat anderen kwetst en dat je doet wat in je vermogen ligt om anderen tegemoet te komen.

En dus vind ik het heel gewoon om meer veegpieten te zien dan anderen. Ook in het Sinterklaashuis van Maassluis. Waar de Sint ’s ochtends heerlijk lang op bed ligt en wakker gemaakt wordt door schoolkinderen die op visite komen. Een heerlijk ochtendje volgt met gehannes met bisschoppelijke pantoffels, een mijter die verkeerd wordt opgezet en een bad vol droog water. De geur van versgebakken pepernoten drijft door de gangetjes. De kinderen lopen van het springbed waar mee wordt gezongen met ‘Welkom Sinterklaas’ van Wonderwijs, naar de hoek waarin in alle rust voorgelezen wordt en dan weer naar de grote rode stoel waarop Sinterklaas met kinderen praat. Pieten lopen heen en weer en roepen dat ze op zoek zijn naar twee kleine pakjes die ze al die tijd al in hun handen hebben. Ze weten de drukste kinderen zachtjes te laten sluipen en ontdooien met malle capriolen de kinderen die verlegen achter de juf wegduiken.

Er is één meisje dat zich afzijdig houdt. Ze voelt zich duidelijk niet op haar gemak. Moeder wil graag dat ze meedoet en vraagt Piet of hij haar aan het lachen wil maken. Piet wil niets liever, maar merkt ook dat juist directe aandacht de verlegenheid aanwakkert. Maar Piet zou Piet niet zijn of hij zoekt toch naar manieren om haar uit haar schulp te krijgen. Het visite-uur schiet al aardig op als Piet ineens in een gangetje recht tegenover het meisje staat. Hij speelt grote schrik en holt weg. En zonder dat er een sluitende verklaring voor is, springt er een vonk over en schiet het meisje in de lach en achtervolgt ze Piet die steeds probeert weg te kruipen. Ze gaat stralen en is dat niet precies wat dit feest beoogt?

De kinderen, juffen en ouders die langskomen weerspiegelen de veelkleurige samenleving die Maassluis gewoon is. En licht en donker lijken prima te kunnen leven met de nieuwe Pieten. Natuurlijk kan ik geen gedachten lezen, maar wat ik waarneem is een positieve houding. De visitetijd vliegt voorbij en de jassen en tassen gaan weer aan en om. Zakjes met lekkers mogen mee naar buiten. De rust keert even weer en Sinterklaas gaat weer in bed liggen tot de volgende groep hem vrolijk wekt…