column nr: 52

Het is een terugkomend thema deze week: Maassluis, een plek waar ik al heel mijn leven heb gewoond, met een paar kleine uitstapjes naar België, Zweden, een of andere plek in het oosten van het land en een bijna permanent verblijf aan de andere kant van de Noordzee. Toch ben ik altijd blijven plakken in dit behoorlijk nietszeggend stadje…

Toen ik een tiener was, droomde ik ervan om in Rotterdam te wonen. Een bruisende stad waar elk uur iets gebeurde. Ik zei tegen iedereen dat ik, op het moment dat het financieel kon, weg zou zijn uit Maassluis. Want welke 18-jarige wil in een saaie stad als Maassluis blijven waar niks voor mensen van die leeftijd te doen is. Logisch, want door een 20 minuten treinreis te nemen, kwam je in een wereld waar de leukste clubs, kroegen, cocktailbars en jongens te vinden waren. Maassluis kon daar, onder de rook van Rotterdam, niet tegenop, dacht ik.

Maar ik kwam van een koude kermis thuis, want op het moment dat ik klaar was om op mijzelf te gaan wonen, werd ik niet geconfronteerd met leuke clubs, kroegen en jongens, maar met hoge huurprijzen, slechte panden en nog ergere buurten. Dus besloot ik, uit noodzaak, om te blijven.

Een aantal jaren later, zeg maar tien, is die noodzaak veranderd in trots. Trots dat ik in Maassluis woon. Ik merk enthousiasme onder medebewoners, bedrijvigheid bij ondernemers, drukte bij evenementen en de wil om samen te werken, om dingen waar te maken (niet bij iedereen, maar die zullen te zijner tijd ongetwijfeld bijdraaien). Kortom: een stijgende lijn voor Maassluis en voor mij toch géén nietszeggende stad. Tja, die stijgende lijn zorgt ook voor net wat langer zoeken voor een parkeerplek bij de Koningshoek en minder plekken bij je favoriete tent, maar hoe tof is dat want dat was ‘vroegah’ nooit het geval.

Die bedrijvigheid, enthousiasme en drukte komt niet zomaar uit de lucht vallen. Daar heb je mensen voor nodig; professionals die zich in willen zetten, vrijwilligers die een steentje bij willen dragen, ondernemers die de stap willen wagen om van Maassluis een nóg fijnere plek willen maken én inwoners die niet alleen klagen, maar vooral trots zijn op hun stad en daar waar nodig en mogelijk een bijdrage kunnen leveren.

En wie durft te zeggen, dat het geen zin heeft omdat het merendeel naar de grote stad blijft gaan? Denk dan even aan Hometown, de drukke clubavonden bij de Waker/Pulp of de feestweek van MSV. En wie weet wat een rijdende metro op 30 september gaat doen… Ja, ik zei het hardop #ongeluksbrenger.

En nu stop ik met typen in deze veel te hete keuken om een verkoelend drankje te doen bij de Waker ;).

Tot de volgende!


Kimberly Ruppert

Kimberly Ruppert

Kimberly Ruppert | Vrijdagcolumist 2016-2019 | PR & Marketing | Kiru-Projects | Theater Stadsgehoorzaal Vlaardingen

2 Reacties

  1. Evelien
    26 juli 2019 at 10:51

    Leuk positief stukje over Maassluis…(van een jongere inwoonster) helemaal waar! Wat er in 40 jaar is veranderd in positieve zin👍

  2. Aad Rieken
    26 juli 2019 at 10:28

    “Hometown Maasland,
    Down-Town Maassluis.
    Koos Is Er Nu………,
    Als Kind Aan Huis!”

    Wij hadden Vroeguh naast Down-Town,
    CJMV, KAJ en de Toverbal.
    Verder liepen wij op Zater en Zondagen,
    van de Markt naar ’t Hooft zoals de
    Vlaardingers van ’t Hof naar ’t Hooft!

    Voor dansles moest je in Vlaardingen zijn,
    in het weekend was er in het Luxor wel een
    film van Laurel en Hardy of Roy Rodgers!

    “Geluk Was Toen Nog Buiten-Gewoonl”