Column (52): Zelfingenomen ouwe jongens

Els loopt zichzelf deze maand bijna voorbij door haar opdrachten als kunstenaar en dan is er geen ruimte over voor schrijfinspiratie. We vroegen daarom last minute maar weer onze ‘gouden wissel” om een invalbeurt als gastcolumnist. Hij had aangegeven nog wel wat op de plank te hebben liggen. Wat een luxe voor ons.

Redactie

column nr 52

Als stadscriticus heb ik een naam hoog te houden met mijn columns. Ik ben nu eenmaal niet in de wieg gelegd om persoonlijke anekdotes of veilige, kritiekloze columns te schrijven. En dat maakt het best lastig om momenteel een goed onderwerp bij de kop te pakken. De lokale politiek is namelijk nog maar net aan een nieuwe termijn van vier jaar begonnen en alle partijen zenden momenteel de boodschap uit van ‘we doen het samen”. Klinkt aardig maar dat betekent dus dat er dan helemaal geen vuurwerk noch debat zal komen. Het lijkt mij een doodlopende straat. Heilloos en met weinig belangstellenden.

Een beetje zoals het gesteld is met de cultuur.

We kennen in ons stadje een kleine groep van – naar ik ruim schat – tweeduizend mensen die echt iets heeft met cultuur. Tweeduizend dat is dus 5 % van de gehele bevolking van Maassluis.  Een te verwaarlozen aantal. Het is een aardig graadmeter voor de betekenis van cultuur.

Toch wordt er steeds weer gelobbyd om cultuur op de kaart te krijgen.

In bredere zin kun je kijken naar bibliotheek, kunst in de openbare ruimte (beelden, bolders enzovoort), de historische vereniging, Dan kun je ook nog de lokale folklore meenemen: de kerstmarkt, de lentefair, Furieade, Molendag en Monumentendag. Of de lokale historie: Groote Kerk, scheepswerf, Monstersche Sluis, Stadshart en dergelijke.

Dat doe ik niet.

In mijn definitie van cultuur kijk ik naar theaterbezoek, concertbezoek, filmfestival, popfestival, toneelvereniging, toneelschool, muziekschool, musea, Kunstacademie, Maassluise Kunstenaars, bezoek aan de kunstgalerie, week van de cultuur, de kunstuitleen, de Kunst-en Atelier Route.

Ik kom daar zelf wel eens en dan zie ik steeds hetzelfde groepje mensen dat zijn gezicht laat zien. En ik moet zeggen dat dát mij benauwt. Zeer benauwt. Het beeld dat ik eraan overhoud, houdt het midden tussen een incestueuze elitaire incrowd en een groep zelfingenomen ouwe jongens met dito krentenbrood.

Het kost de gemeenschap jaarlijks veel geld om het in stand te houden. En dat alles wordt dan gestimuleerd en gesubsidieerd door een wethouder met cultuur in de portefeuille ondersteund door een cultuurmakelaar.

De laatstgenoemde heb ik trouwens nog nooit gezien. Haar – want het is volgens de geruchten een vrouw – zichtbaarheid behoeft zeker enige verbetering. Of heeft u wel een beeld van wat die makelaar wanneer en waar doet?

Maar wij kunnen samen een grote impuls geven aan die aantallen.

Komt u voortaan geregeld naar een van de voornoemde gelegenheden. En wie weet, ontmoet u dan mij in levende lijve. Ik ben de persoon die u dan vriendelijk aankijkt met een blik van verstandhouding … van “Wij begrijpen elkaar”.