Column (55): Nice

column nr 55

Wat kan een week lang duren voor je gevoel! De dagen kropen voorbij in een slakkengang. En dan was het niet eens een volle week, maar hooguit 6 dagen. Eindelijk was het zaterdag! De dag dat mijn oudste dochter op Schiphol zou landen na haar uitwisselingsproject in Nice.

Ik sta versteld van de techniek van tegenwoordig, eerlijk waar. Ik wist niet beter of teletekst zou mij op de hoogte houden van de heen en terugreis door middel van ‘vertrokken’ en ‘geland’. Maar er is een app te downloaden waarop je de vlucht live kan volgen. Dus onderweg naar Schiphol kon ik zien dat het vliegtuig inmiddels opgestegen was vanaf het vliegveld in Nice. Tevens kun je zien wanneer de landing ingezet wordt, doordat de hoogte van het vliegtuig verminderd, en word je op de hoogte gehouden van de snelheid en of het vliegtuig weer veilig geland is. Vervolgens kun je lezen bij welke bagageband de koffer zich zal bevinden en dan gaan de deuren eindelijk open van aankomsthal 2: In elkaars armen gevlogen, en even niet meer losgelaten.

Wat heerlijk om mijn dochter weer veilig thuis te hebben en wat een genot om al haar avonturen van de afgelopen dagen te horen.

Ze was in een fijn en gezellig gastgezin terecht gekomen, en ze heeft zich geen moment niet op haar gemak gevoeld. Ze mocht astronauten ontmoeten van de Columbus, ze heeft gezien hoe rijk Monaco is met haar jachten en dure auto’s, ze heeft ervaren hoe het er op een Franse school aan toe gaat en zoals ze zelf verwoord: ‘Ik heb ervaren dat het leven in het buitenland er heel anders aan toe kan gaan, dan waar ik vandaan kom’.

Ze heeft de mogelijkheid gekregen om ‘iets’ van de wereld te zien. Ze heeft ook erg gelachen en ik kan jullie deze anekdote niet onthouden:

Als een echte Nederlandse jonge meid, prakte ze op een avond bij haar gastgezin, haar groenten tot een stamppot. Hoe Nederlands wil je het hebben? De volgende dag, bij het ontbijt, heeft ze krom gelegen van het lachen! Wat blijkt? Het jongste kind in het gezin had blijkbaar ‘goed’ op de Nederlandse gewoonte van het prakken van je eten gelet, dat hij dit ook wilde ervaren en zat op zijn gemak met een vork zijn cornflakes te prakken!

Ik heb het mijn dochter heel erg gegund en ik ben echt heel trots op haar dat zij dit aandurfde. Deze ervaring pakken ze nooit meer af.

En ik hoop dat dit het begin is van de wereld ontdekken.