column nr: 58

Nog 51 weken hebben wij tegoed van het jaar 2019. In die maanden, weken, dagen, uren en minuten die komen gaan, zullen er altijd momenten passeren waar we in december aan terug zullen denken met tranen van geluk of tranen van verdriet in onze ogen. Maar vergeet niet dat die momenten passeren. Het is niet blijvend. Een lange, donkere eenzame nacht wordt immers ook vanzelf weer een nieuwe dag waarin het licht zal zijn en er bedrijvigheid om je heen is. Een persoonlijke overwinning geeft je op dat moment een boost, en de volgende dag gaat het gewone leven weer door.

Je bént niet het moment. Met dit in mijn gedachten, ben ik begonnen aan het nieuwe jaar. ‘Het gewone leven gaat weer door’… Terwijl ik deze column typ en de laatste zin teruglees, denk ik: Het gewone leven? Wát is gewoon? Wát is mijn leven? Het leven is niet gewoon. Het is niet vanzelfsprekend dat wij dit leven mogen leven. Er wordt in mijn ogen, veel te veel als vanzelfsprekend beschouwd. Teveel wordt er langs elkaar heen geleefd, waardoor we amper weten hoe het met de ander gaat en waardoor we ons dus niet daadwerkelijk kunnen inleven. En dat vind ik echt zonde.

Ik besef heel goed dat ook ik daar mijn deel in heb en dat ik niet altijd zit te wachten op andermans emoties. Dat is iets waar ik voor mezelf achter wil zien te komen ‘hoe’ ik emoties van anderen toelaat, zonder daar zelf ‘last’ van te hebben. En vise versa. Waar het in deze om gaat, is dat verandering begint bij jezelf. Iemand moet de stap nemen, zonder angst, zonder twijfel, om te zeggen hoe hij/zij zich daadwerkelijk voelt. En dat kan op een correcte, koninklijke manier, zodat het verstaanbaar blijft en vooral respectvol naar anderen en zichzelf toe.

Ik bijt het spits af. Zonder aarzeling. Zonder angst. Maar wel met een doel. En daar kom ik later op terug.

‘Ik voel mij uitgeput’.

Dit is mijn gevoel en van niemand anders.

En met deze zin weet niemand hoe dit gevoel mij raakt, waarom ik dit gevoel heb, en wat ik eraan kan doen. Wel vermoed ik dat er lezers tussen zitten die mij kennen, en direct in hun hoofd de reden van mijn gevoel van uitputting benoemen. Maar dat is dan hun interpretatie. Ik heb niks meer gezegd dan: ‘Ik voel mij uitgeput’.

Mensen die mij niet kennen, behalve van deze column of vorige columns, kunnen ook hun eigen gedachte hebben over mijn gevoel.

Zie je wat er gebeurt?

Ik vertel mijn gevoel, en direct denk ik, neem ik aan, en veronderstel ik, dat derden hier een mening over hebben.

En dát is nu juist de clou van deze column.


klik

Miranda Blom

Miranda Blom

Miranda Blom | Crisiskaart consulent | Dichter @ elcamiroch.blogspot.nl Columnist maart 2016 - mei 2020 |