Column (6): Uitslag van de biopt

Na ruim vijf kwartier roept de verpleegkundige ons binnen. Ze kon het niet langer aanzien, dat mensje ellende in de wachtkamer. Opvallend is hoe bevlogen deze verpleegkundige is, hoe ze meedenkt en meeleeft maar ook eerlijk is, net zoals de eerste keer dat wij haar spraken.

Je vindt hier de voorgaande delen: De Draak

column nr 6 –  Uitslag van de Biopt

Een week, een lange week van diepe dalen maar ook, hoe raar, momenten van het vergeten zijn. Of is ’t  het willen vergeten, het negeren, als ik er niet aan denk dan is het er ook niet?

Mijn maatje besluit dat het leven verder gaat en moet. Ik mag niet bij de pakken neer gaan zitten en prent mij dat keer op keer in.

Het vergeten zijn van de draak lukt wanneer ik geniet als de kleinkinderen er zijn, wanneer we worden uitgenodigd om te komen eten bij onze kinderen, het samen zijn met Pasen, van het spelen op mijn muziekinstrument, muziek maken met de meiden, en wanneer we toch, ondanks alles, met vrienden samen zijn om uit eten gaan of gaan wandelen. We praten over de draak maar ook over andere zaken, althans dat proberen we. Het is een terugkerend onderwerp waar ik – denk ik – de drijvende, lijdende en leidende rol in speel.

We zijn in Dirksland. Er is geen officiële mamapoli. Ik wacht tussen andere cliënten in de wachtkamer die voor allerlei zaken komen behalve voor borstkanker. Er wordt gelachen, de wereld is daar klein en allerlei verhalen van iedereen passeren de revue, soms in een heerlijk dialect.

Dit is het ziekenhuis waar wij direct na het horen van de uitslag van de huisarts, de volgende dag al terecht konden. Ik heb dit als zeer prettig ervaren. De afspraak die in een ander ziekenhuis kon worden gemaakt was pas na 5 dagen, inclusief het weekend. Te lang voor mijn gevoel, mijn bovenkamer kon dit niet ‘handelen’.

De ene dag krijg ik de uitslag dat de mammografie niet goed is, de volgende dag, in mijn geval, wist ik voor 95% zeker dat de draak was gearriveerd.

Het wachten op de uitslag van de biopt is tergend, de chirurg is weggeroepen voor een spoedoperatie. Logisch dat we moeten wachten maar uiterst uiterst onhandig in dit geval, maar het is niet anders.

Na ruim vijf kwartier roept de verpleegkundige ons binnen. Ze kon het niet langer aanzien, dat mensje ellende in de wachtkamer. Opvallend is hoe bevlogen deze verpleegkundige is, hoe ze meedenkt en meeleeft maar ook eerlijk is, net zoals de eerste keer dat wij haar spraken.

Het pathologisch onderzoek wordt gedeeld. De ER, PR en HE2 neu waarden worden gedeeld. De tumor blijkt een invasief ductaal carnicoom te zijn, een tumor in de melkgang.

Er rinkelen bellen. Ik heb immers mijn huiswerk gedaan, ondersteund door onze oudste zoon in onze zoektocht naar ‘hoe nu verder na de uitslag’.

Mijn blocnote komt op tafel en ik pak mijn pen om notities te maken.

Mijn huisarts, onze grote steun en toeverlaat, die er is als wij hem nodig hebben, had al aangegeven “medelijden” te hebben met het team waar ik mee te maken zou krijgen. Dit was niet negatief bedoeld maar hij weet dat ik het naadje van de kous wil weten en vooral duidelijkheid wil. We konden er beiden om lachen.

Ondertussen komt de chirurg binnen, een andere dan de vorige keer, maar dat zij zo.

We krijgen een herhaling te horen van wat de verpleegkundige al heeft verteld. We praten kort over het voortzetten van een behandeling in Dirksland maar logistiek gezien is dit niet handig. We delen mede gekozen te hebben voor het Franciscus waar een speciale Mamapoli is, mede op advies van onze huisarts. De afspraak voor een eerste consult met de chirurg ter plekke is al gemaakt. Begrip alom, het mág mijn keuze zijn waar ik behandeld wil worden. Ook dat voelt goed.

Wederom het advies om een borst besparende operatie uit te laten voeren. Ik beloof na te denken.

Terwijl het dossier wordt voorbereid, wat ik morgen af moet geven in het Franciscus, vuur ik een aantal vragen af op de chirurg en verpleegkundige.

Ik benoem Blueprint, Mamaprint, Oncotype DX, IORT, PBSI, APBI. Ga van de hak op de tak om antwoorden te krijgen.

Antwoorden die ik niet krijg.

Antwoorden die er pas zullen zijn als de operatie heeft plaats gevonden en de uitslagen van het pathologisch onderzoek er zijn.

Dus ga ik weg met niet meer en minder dan dat ik de tumor een naam kan geven en ik de waarden van de ER,PR en HE2 neu weet.

Dus duik ik thuis weer in de medische terminologie en begint mijn huiswerk weer opnieuw.

Over 6 dagen onze eerste afspraak in Franciscus.

Dagen van nog meer onzekerheid, van veel praten over en praten met.

Op weg naar meer duidelijkheid, naar de finish van deze etappe.