column nr: 6

De afgelopen decembermaand was de drukste maand in ons leven. Ons leven met drie kleine kinderen is altijd al wel ‘gezellig druk’ (om in pretparken vocabulaire te spreken), maar we dachten daarnaast nog wel een ander avontuur aan te kunnen: een kringloop en ontmoetingsplek openen in het Stadshart van Maassluis. Het oprichten van De Doorsluizer, het gezinsleven én de kersttour van Frans met Sela eisten hun tol. We hebben altijd wel onze momenten nodig waarop we in elkaar moeten (en willen!) investeren, maar na afgelopen maand was het echt hard nodig om veel tijd samen door te brengen en opnieuw te ‘levellen’ met elkaar. Het afgelopen jaar zijn we naast huwelijkspartners ook zakenpartners geworden: twee behoorlijk verschillende karakters werken ineens 24/7 samen aan een nieuwe toko. Al met al: een ideaal recept voor wat strubbelingen zo nu en dan. Vaker dan ooit hebben we elkaar moeten zoeken om opnieuw verbonden te raken met elkaar. En sterker dan ooit was bij mij het besef hoe sterk mijn behoefte is aan diepgang en transparantie in onze relatie. Maar wat is dit lastig waar te maken als je nauwelijks tijd hebt om echt gericht te zijn op elkaar.

En dan komt nu het rare aan het verhaal. Als we als mens snakken naar die verbinding die zo basaal is voor ons welzijn, dan hebben we de bijzondere neiging om het he-le-maal verkeerd aan te pakken. Want wat doen we? We maken onszelf mooier, doen onszelf beter voor, spelen een rol en laten vooral niet onze zwakheden, onzekerheden of pijnlijke plekken zien. Ons menselijk instinct denkt blijkbaar dat dit helpt om verbinding te creëren met anderen. Maar wat gebeurt er in de werkelijkheid? Het creëert afstand. Anderen zien je als onbereikbaar, niet écht en voelen zich niet veilig bij je. En ‘ho maar’ dat zij zich dan wél open zullen stellen.

Ik merk dat ik dat ikzelf ook in deze valkuil trap. Als Frans na een aantal dagen weggeweest te zijn weer thuis komt, dan doe ik graag wat extra mijn best. Ik zorg er dan het liefst voor dat het huis netjes is, de koelkast gevuld en de was weggewerkt. Ik vertel liever niet direct over de onzekerheden of angsten die ik had of hoe de kinderen me af en toe tot waanzin dreven. Liever vertel ik vol trots hoe leuk we het hebben gehad, waarmee ik dus eigenlijk communiceer dat ik het allemaal op orde heb en het ‘prima’ red in m’n uppie. Het verlangen is er dat hij trots op me is en me een sterke vrouw vindt of iets dergelijks. Maar WAT EEN ONZIN is dit eigenlijk!!! Zou ik dit ook van hem verlangen? Nee, veel liever wil ik dat hij eerlijk is over zijn gevoelens, over leuke dingen én moeilijke dingen. Ik wil dat hij zichzelf is. Ongekamde haren of gekreukte kleren interesseren me op zo’n moment echt niet. Als hij zichzelf laat zien, inclusief de moeilijke en pijnlijke dingen, dan pas kan ik me echt met hem verbinden.

Je hebt het vast wel eens gemerkt. Zodra iemand in een groep zich kwetsbaar opstelt, is er een soort sneeuwbaleffect. Er ontstaat veiligheid en herkenning. Iemand laat zijn menselijkheid zien en de rest durft het ineens ook. Et voilá: het begin van verbinding. Echte verbinding, die zó belangrijk is in relaties en vriendschappen, waar we allemaal zo’n sterke behoefte naar hebben.
Ik vind het stoer, eerlijk of oprecht als iemand zich kwetsbaar op durft te stellen. Als iemand lak heeft aan bepaalde (sociale) regeltjes, en authentiek durft te zijn. Of gewoon IS. Maar waarom vinden we het zo moeilijk om onszelf kwetsbaar op te stellen?

Zelfs dus binnen een vertrouwde relatie. Als ik mijn onzekerheden wil bespreken met Frans, moet ik daar soms zo mijn best voor doen. Want als ik mezelf echt bloot geef en mijn diepste verdriet of angsten deel, dan laat ik zien dat ik alles behalve perfect ben… voor sommige gedachten schaam ik me. Het voelt zo kwetsbaar en die plek voelt in eerste instantie niet veilig om naar toe te gaan. Maar wat ik ervoor terug krijg is iets magisch: verbinding. Onze relatie gaat ineens naar een ander niveau. En daar word ik heel gelukkig van.

Eerlijk zijn over je gevoelens kan heel kwetsbaar zijn en kwetsbaarheid vergt MOED, maar geeft verbinding. Bij het woord ‘moed’ denk ik aan dapperheid, lef, durf en kracht. En wie wil zichzelf nou niet verbinden met deze woorden?


© PR

© PR

Paula Korpershoek

Paula Korpershoek

Paula Korpershoek | Zondagcolumnist van 8-2018 tm 5/2019 | Vanaf 6/2019 Invalcolumnist bij gelegenheid | De Doorsluizer | Bestuurslid en fulltime 'doorsluizer'

7 Reacties

  1. Bea Scheurwater
    30 december 2018 at 13:59

    Mooie column, eerlijk open, moedig

  2. Ard
    30 december 2018 at 13:42

    Mooi geschreven Paula! En uiteraard is er veel herkenning! Wij hebben thuis ook een soortgelijke, dubbele relatie met elkaar – zowel Fleur en ik als met onze medewerkers. We moeten er aan herinnerd worden met een column als deze, of een coach vorige week, die ons team kwam uitrusten met communicatietechnieken. Daar kwam ook transparantie en kwetsbaarheid als een van de kernwoorden naar voren.

    Dank voor het delen; succes met dit! Succes met de ‘zaak’ (het belang) en het bedrijf!

  3. Myriam P
    30 december 2018 at 13:36

    Mooi Paula! En zo waar!
    Liefs, Myriam P

  4. Aad Rieken
    30 december 2018 at 13:33

    “Verkeerd Verbonden..,
    GOED GEDRAAID!!!!!!!”

  5. Henriette
    30 december 2018 at 12:48

    Wauw wat goed verwoord en eerlijk. Zo waar, hier ook enorm mee te maken! Blijft moeilijk om je kwetsbaar op te stellen, naar wie dan ook.

  6. Leo
    30 december 2018 at 10:31

    Lees altijd graag dit soort columns…. leuk geschreven en vaak herkenbaar…..

  7. Marja Gerkema
    30 december 2018 at 09:17

    Wat een prachtige column…