column nr: 60

Waar het hart vol van is, loopt de mond van over. Natuurlijk doel ik nu op onze bruiloft. De laatste column die ik schreef was precies een dag voor ons trouwen. Ik zou willen dat dat nu weer zo was. Want wat zou ik het graag nog een keertje over doen! Wat hebben we geweldig genoten! Het was echt zoals wij wilden. Een heerlijk ongedwongen sfeer, mooie kleding, top eten en waanzinnige mensen om ons heen.

De eerste surprise kwam al vroeg. In plaats van in de auto van mijn neef te stappen, stond er een limo voor ons klaar. Was wel even een dingetje hoor, dat in en uit stappen. Eigenlijk het zitten op zich al. Was ook zo wat. Op de foto’s is dat ook wel te zien. Heel charmant, nee niet echt. Maar hoe leuk!

En dan kom je op het strand aangereden. Achteraf besef ik waarom mijn lieve vader af en toe even treuzelde. Het was denk ik een beetje opzet om iets te laat te komen. Bijna iedereen stond ons buiten op te wachten. Geweldig! Het was een dag met slikken en doorgaan. Anders had mijn make up al vroeg in het zakdoekje gezeten. Het moment van uitstappen ook. Klappende lieve mensen. Slik.

En dan het moment van weggeven. San had officieel om mijn hand gevraagd, dus werd ik ook officieel weggegeven door mijn lieve paps. Slik slik. Ik kan het. Zeker. Totdat paps vroeg of ik er klaar voor was. Ja ik was klaar … totdat hij dit vroeg. Wat een moment, wat een bijzonder gevoel. Je vader die je weg geeft aan een geweldige man. Maar hoe geweldig ook, hij moet zijn plekje toch wel delen. Met vaders, met kids, halverwege het treetje staan er nog wat mensjes te duwen. Maar wat geeft het, liefde genoeg. We hebben onze liefde gevierd, we hebben ervoor getekend. Zo ook de getuigen, maar ook onze lieve kinderen hebben getekend voor ons geluk. En zij dragen, net als papa en mama, een ring. Verbonden voor altijd.

De rest van de details zal ik besparen. Ik kan er wel uren over schrijven, over de mooie momenten. De lieve woorden van onze gasten. Mijn mooie jurk die ik van mijn lieve zus en zwager gekregen heb. Over alles. Oh nee ik zou het niet doen.

En dan komt het moment van naar huis gaan. Bah! Ik was er nog helemaal niet klaar voor. Thuis aangekomen moet mijn jurk gelijk uit, voordat de poesjes deze ook mooi zouden vinden. En daar gaat hij dan. Als een hoopje stof op de grond. Dan is het echt het einde van een sprookjesdag.

Bij deze wil ik heel graag iedereen bedanken. Bedanken voor de support voor het trouwen, de interesse die er getoond is, jullie aanwezigheid en de lieve cadeautjes… en in het bijzonder mijn lieve vader en zus.

Love you

💋

 


 

Esther Franken

Esther Franken

Esther Franken | Columnist februari 2016- juli 2022 | Copywriter | Persoonlijk Begeleider van Lichamelijk gehandicapten |

2 Reacties

  1. Esmeralda
    21 januari 2019 at 23:13

    Wat heb je dit weer mooi verwoord… lezen, beleven, alsof ik erbij was.. zelf even slikken, zo mee te voelen en in mijn verbeelding jullie saampjes zien staan en alle emoties mee te voelen.. zo fijn voor jullie dat het zo mooi was! Zo verdiend! ♡

  2. Gerard Wegdam
    21 januari 2019 at 14:01

    Was zeker een geweldige dag , dank dat wij er ook bij mochten zijn.