Column (7): De bank van Denise

column nr 7

Inmiddels is het alweer een paar jaar geleden dat ik Denise leerde kennen. Ik maakte sieraden en kreeg de gelegenheid om die te verkopen in de Pop Up winkel in het winkelcentrum De Koningshoek. Voor mij was het maken van sieraden een hobby. Denise was een echte kunstenares. Zij maakte hele leuke kleurige schilderijtjes van allerlei diertjes. Ook illustreerde ze kinderboeken. Ze hield van duiken en pimpte duikattributen op met kleurige voorstellingen.

Jerry en ik woonden nog niet zo lang in Maassluis. Denise en ik kwamen er achter dat we in Rotterdam vlak bij elkaar gewoond hebben. Bovendien kenden wij een aantal dezelfde mensen. We hebben wat afgekletst. Op dat moment was ze bezig om met een aantal schoolkinderen van Maassluis een heel groot schilderij te maken. Het winkelcentrum werd verbouwd en daardoor kwamen er tijdelijk lelijke muren te voorschijn. Het doek, dat zij maakte, zou zo’n lelijke muur bedekken. Het heeft een tijdlang bij de ingang gehangen aan de kant van de Uiverlaan.

Ik zei: “Je naam staat er niet op!”  “Oh, dat geeft niet,” zei Denise: “als iedereen er plezier aan beleeft vind ik het prima”.

Ze vertelde dat haar moeder in het ziekenhuis lag. Ze maakte zich erg zorgen. Vooral, omdat ze ondanks de onderzoeken, nog steeds niet wisten wat haar mankeerde.

Op een dag was het mijn beurt om ‘dienst’ te doen in de Pop Up winkel. Ik stond op, ging me wassen en aankleden. Er is iets aan de hand, iets dat anders is dan op andere dagen, dacht ik. Ik nam mijn temperatuur op: 39,5! Zo! Dat is niet mis, zo ’s morgens vroeg. Ik heb griep! Griep moet je uitzieken. Maar na een week was het nog niks verbeterd en belandde ik heel erg ziek in het ziekenhuis. Ik had een bacterie opgelopen!

Ondertussen kreeg ik aardige kaartjes en berichtjes van Denise.

Toen ik weer thuis was, kwam daar onverwacht het bericht dat de moeder van Denise was overleden.  – Hoe kan dat nou?

Haar moeder was veel jonger dan ik. Waarom gaat de één linksaf en de ander rechtsaf? Het had toch veel logischer geweest als ík … Daar ben ik toch wel een poosje mee bezig geweest.

Denise en ik bleven contact houden via Facebook en soms ontmoetten we elkaar ergens. Op een avond, toen ik laat thuis kwam, keek ik nog even op Facebook. Er was een foto van iemand die een rouwkaart van Denise in de hand hield. Ik geloofde mijn ogen niet. Iemand haalt een gemene grap uit! Dat kan toch niet? Zo’n leuk, lief en getalenteerd iemand als Denise, daar kan je toch niet zo’n rotstreek mee uit halen?

Ik keek op haar eigen Facebook pagina. Het is echt waar! Denise is er niet meer. Zomaar ineens. Ik zoek naar het laatste gesprekje wat ik met haar had. Op de dag voor haar onverwacht overlijden. Dat gesprekje vind ik zo mooi ik en ik beloof dat ik dat nooit zal vergeten. Het gaat over dit gezegde:

Ik ben intens verdrietig.

Maar gelukkig is haar bank er nog. Die staat op het plein voor het Winkelcentrum bij de hoofdingang. Ze heeft hem gemaakt met schoolkinderen van Maassluis. Het is een betonnen bank, ingelegd met kleine glazen mozaïek steentjes. Als de zon schijnt, schitteren de steentjes.

© 2017 jelle ravestein

De aankondiging in 2016:
Onthulling
Iedere dag als ik boodschappen doe kom ik er langs. Soms hangen er een paar slungels op. Dan denk ik: – Hé, weten jullie wel wie die bank gemaakt heeft? Of er zitten een paar oudere mensen, dan denk ik: – Lekker hé? Zo in het zonnetje! Dat zou Denise fijn gevonden hebben.

Nu zijn ze bezig om de omgeving rond het winkelcentrum te vernieuwen en aan te passen. Met argusogen volg ik de activiteiten. Ze zullen toch niet zomaar de bank van Denise weg halen? Vlak voor onze vakantie is de bank opzij gezet. Maar ja, opzij is nog niet weg. En er staat een hek omheen!

Inmiddels zijn we weer thuis. Als ik boodschappen doe, kijk ik als eerste of ik de bank zie. Ja hoor! Hij staat pontificaal vlak voor de deur van de hoofdingang. Helemaal geweldig. Ik ben zo blij!

Ga altijd met je gezicht naar de zon staan, dan valt de schaduw achter je!