Column (7): Het is niet besmettelijk

Ik huil in de veilige haven van de armen van mijn man, mijn maatje die er altijd voor mij is. Met vrienden, familie, voel hun armen om mijn heen, huil met mijn vriendin die ik al ruim 50 jaar ken, haar verdriet raakt mij ook, zo bijzonder.

Je vindt hier de voorgaande delen: De Draak

column nr 7 –  Het is niet besmettelijk

Na de eerste dagen van veel stress en verdriet, het delen van mijn verdriet met mijn familie en vrienden om mij heen, probeer ik mijzelf tot orde te roepen.

Daar waar ik “dramatisch” kon zijn over pietluttige dingen in het leven, denkend dat ik de hele wereld kon veranderen, dat ik andermans problemen op kon lossen ten koste van mijzelf, haal ik nu mijn schouders op. Hoezo belangrijk?

Daar waar ik altijd een binnenvetter was en vrijwel mijn gevoelens niet deelde met mijn naasten, wat mij dan ook steevast na verloop van tijd een flinke depressie opleverde, gooi ik er nu alles uit.

Na weer een bezoek of duidelijkheid in de strijd tegen de draak komen we samen met onze (aangetrouwde) kinderen, praten we met elkaar en luisteren we naar elkaar. Ik wil er open en eerlijk over praten, geef aan dat als ik wellicht iets zeg in de strijd die gaat komen, wat ze niet aanstaat, dat ze dan de boom in kunnen. Ik neem geen blad voor mijn mond. Alle energie gaat de komende tijd naar mijn persoontje en blijft er ergens nog wat energie over…..dan mag een ander die van mij gebruiken, dan ben ik er voor die ander. Maar nu even niet, nu komt mijn persoontje even bovenaan te staan.

Ik geef aan dat iedere keer als ik ze zie, ik hun armen om mijn heen wil voelen. Ik vind dat fijn, ik voel dan hun kracht, hun liefde, hun troost…..ze zijn er die armen, alhoewel niet ieder kind dit even makkelijk kan… immers we waren niet zo’n kroel familie … voor sommigen is het even wennen… maar herken ik daarin niet iets van mijzelf, kindlief, denk ik dan?

“Misschien moeten we dit er maar inhouden, dat kroelen”… zegt een van de kinderen. Hoe een strijd weer iets bijzonders op kan leveren.

Ik huil in de veilige haven van de armen van mijn man, mijn maatje die er altijd voor mij is. Met vrienden, familie, voel hun armen om mijn heen, huil met mijn vriendin die ik al ruim 50 jaar ken, haar verdriet raakt mij ook, zo bijzonder.

Ik krijg de waarschuwing van vrienden dat wij ook vrienden zullen verliezen… ik kan dat niet geloven. Gaan mensen met een boog om je heen lopen? Is het besmettelijk?

Het blijkt dat het ook voor anderen moeilijk is om te gaan met het feit dat de draak bij mij is gearriveerd. Het negeren is funest voor diegene die het treft, doe dat niet zou ik zeggen. Wees eerlijk naar diegene die het treft als je het zelf moeilijk vind om er over te praten, zeg dat gewoon, vraag wat die ander van jou verwacht en geef eerlijk antwoord wat jij kunt of wil geven.

Zo maak je de eenzame wereld van een drakenslachtoffer niet kleiner maar duidelijker.

Ik geef je dit laatste mee als overdenking, want er zijn vele mensen die strijden tegen de draak, in welke vorm dan ook. 1 op de 3 mensen in Nederland krijgt te maken met de draak.

Het is niet besmettelijk.